Het is inmiddels al donker buiten en de regen probeert tevergeefs de strijd met de ruitenwissers te winnen. Ik heb er een slecht gevoel bij en geen idee waarom. Het is niet de eerste keer dat ik hier onverwacht naar toe rij. De laatste keer dacht ik echt dat het de laatste keer zou zijn maar niets is minder waar en daar rijden we weer.
“tijdens het eten viel ze weg, haar ogen draaiden naar boven en ze was niet meer aanspreekbaar” klinkt het door mijn hoofd. Het was het telefoontje van een klein kwartier geleden van het verpleeghuis. Ik heb inmiddels wel wat dood en ellende om me heen gehad dus leg snel de link met een hersenbloeding of TIA. Het is de 3e keer inmiddels bij haar.
Haar moeder, niet dement trouwens, heeft er een heel elftal inclusief reserve spelers van gehad voordat ze uiteindelijk dood ging aan kanker… Go figure… Met het geluk van mijn moeder zal ze wellicht het record van haar moeder evenaren zo niet overstijgen.
Even later zit ik naast haar bed op een kruk. De andere zoons, ook wel mijn broers genoemd, inmiddels op de hoogte gebracht. Wederom een nog zieliger hoopje ellende ligt naast me. Ik kan er soms niet meer tegen en smeek god, Allah, boeddha of wie ook deze smakeloze levensgrap te stoppen en haar gewoon te laten gaan. Ze heeft al zo veel meegemaakt en het is genoeg verdomme.
Ik aai haar zachtjes over haar hoofd en het is net alsof ze een glimlach op haar gezicht krijgt. Misschien is het wel een grimas en lacht ze me stiekem uit omdat ze me weer een beetje tuk had. Voor de rest gebeurt er niets. Ze ligt er maar.. Nog minder dan anders.
Hoe zeer ik mijn best ook doe ik kan het niet helpen en mijn tranen beginnen weer. Ik wen er nooit aan haar zo hulpeloos te zien. Het helpt geen flikker maar ik kan het niet stoppen. Mens ga dood.. Ga alsjeblieft gewoon dood.. Je hebt je werk gedaan, we kunnen echt zonder je liefie.. Ga nou en wees niet zo verdomde eigenwijs…
Een laatste knuffel en een dikke kus alvorens ik weer weg ga bij haar.
Ik wandel rusteloos naar buiten door de gangen van het huis waar ik nu al jaren doorheen loop.
Tijdens het lopen betrap ik me op de gedachte dat ondanks wat Ik allemaal net heb gezegd ik zo blij ben dat ik dat ze er nog is… Het is minder dan een schaduw in de schemering van wat ze was maar het is wel mijn moeder! De egoïstische Menno wil haar houden… De zoon Menno wil dat ze gaat… Hoe eerder hoe beter… En allebei zijn ze gek op haar.
-
- Slaapt
-
- Moe.. heel erg moe
Dikke knuff….
xxx
Slik…. wat moet het moeilijk, zo verschrikkelijk moeilijk zijn… momenten als deze… Ik snap dat je haar de eeuwige rust gunt, maar ook het egoisme van haar bij je te willen houden. Dikke kus en ondanks alles toch hopelijk fijne kerstdagen. X
Het zal een bijzondere kerst zijn Thea, x
Pffffff, zo herkenbaar !!!! Zó herkenbaar. ……
En als ze dan overlijdt dan wil je haar tóch weer stiekem terughalen. Maar dan weer in goede doen.
Snap zó goed wat je voelt !!!
En of jij begrijpt hoe het voelt… dank je M x
Ga maar en laat los, zou ik tegen haar willen zeggen. Sterkte Menno.
Ik heb het vanmiddag weer tegen haar gezegd, wie weet luistert ze .. x
Lieve Menno,
Helaas, zo herkenbaar…Heel veel sterkte en dikke knuffel…
Geniet van de kerstdagen met je familie en geliefden!!!
Liefs,
Heidi
Die herkenbaarheid is naar, dank je wel en het zal sowieso een andere kerst worden.x
Sterkte Menno..knuffel voor jou
Dank je wel Carolien en fijn je weer eens te lezen! x
Wow…. stil van…. ik begrijp je. En ik leef intens met je mee, wat moet je je verscheurd voelen. Je bent een goede zoon, Menno. Never forget that! Megadikke knuffel, Vera
Lief van je dat je dat zegt… dank je x
Sterkte Menno,
meer kan en weet ik niet te zeggen
Groet
Berend
Dank je wel Berend, je hebt geen idee hoeveel dat al helpt!
Heel herkenbare gedachten en emoties ook Menno !! Je gunt haar de rust, maar wil haar eigenlijk niet kwijt, maar weet je, als je alles hebt gedaan en gezegd, …….en het zal dan toch echt gaan gebeuren…… dan weet je zelf dat het goed is. Helaas zal het verdriet en het gemis er niet minder om zijn….. Heel veel kracht, liefde en sterkte Menno ……
Dank je wel Els, dat het gaat gebeuren staat vast en ik kan niet wachten en ik zie er tegenop. Tweestrijd tweestrijd tweestrijd.. Dank je voor je lieve woorden. x
Dikke knuf…
Dank je wel Ernestine! x
vanaf de dag dat ik je ken lees ik alles al van je over wat dan ook je schrijft. Dit, en vooral dit, ja de woorden schieten me zo te kort van emotie dat ik ook gek genoeg niet weet “hoe” te reageren. Weet dat ik je lees en met je mee voel. Jij die schrijft dat huilt, rollen de tranen al over mijn wangen. Man wat ben je goed! Wat raak je me! En koester deze kunst, deze uiting en ik lees dat het je kracht geeft.
Liefs, Lien
Je bent een kanjer.. dank je Carolien x
Lief ,lief en nog eens lief!
dank je we Yivke.. 🙂
……en het is alsof ik mezelf teruglees, terughoor, terugvoel twee jaar geleden..
jouw woorden nu , mijn woorden van toen .
Woorden herkend door vele zonen en dochters van een ouder met dementie.en toch zo uniek voor ieder.
Dank je voor het delen Menno ,je openheid en intieme inkijkjes raken me diep!
Vind het altijd naar als iemand herkenning heeft want dan hebben ze dit proces ook doorgelopen. Mooi dat je op een gegeven moment ook weer ergens komt waarbij je tegen een ander kan zeggen dat het 2 jaar geleden was. Voorbij, voltooid verleden tijd… Dank je voor je lieve commentaar!
Het is zó dubbel hè. Sterkte!
Tweestrijd.. elke dag weer. Dank je Inge!
Laat haar maar gaan Menno, Het is moeilijk, maar die akelige alzheimer aanzien en dat lichaampje dat gesloopt word is ook niets.Hou haar hand vast en vertel haar dat ze rustig kan gaan.Veel sterkte de komende dagen Marty
Ik heb et haar vandaag weer verteld, zachtjes in haar oor. Ze heeft vanmorgen wederom een TIA of kleine bloeding gehad… en ze weigert te gaan. Ijzersterk juist op een moment dat je dat eigenlijk niet meer wil. Dank je als altijd voor je reactie. X
ik zit zonder woorden Menno.
Haar hart moet wel ongelooflijk sterk zijn om zo lang vol te houden.
Sterkte.
Ijzersterk Mariet ijzersterk… Dank je!!!
Hoe gaat het met je moeder? Veel sterkte en kracht toegewenst.
Alida
Alida, ik zet er net een bericht over http://www.mennodrenth.nl/2013/kerst-2013-iets-met-een-lach/ Dank je wel!!!
Pingback: Kerst 2013, iets met een lach! | Menno Drenth's
Pingback: Oh en dan nog wat! (deel 3) #kerst #alzheimer | Menno Drenth's
Ik snap heel goed je gespletenheid. Ik heb, samen met mijn familie en zwager, op 30 december afscheid genomen van mijn zusje. Ik was zo blij (voor haar) dat ze mocht vertrekken en vooral de manier waarop. Waardig, supersnel en omringd door mensen die haar liefhebben. Er valt veel te zeggen voor euthanasie.. Maar als dat dus geen optie is, blijf dan nog maar even ‘egoïstisch’.