Een tekst van die strekking zag ik vanmiddag toen ik binnen liep in het verzorgingstehuis van mijn moeder. De zin greep me bij de keel en dat had ik niet vaak eerder meegemaakt. De zin zegt zo veel in zo weinig woorden. Het is in te zetten op zo veel manieren.. Als mantelzorger, als zoon, als medebewoner of gewoon als mens.

2 van mijn kinderen waren mee vandaag. De jongste en de 1 na oudste. Is altijd een beetje lastig voor me omdat ik dan nooit lang kan blijven. Ze trekken het gewoon niet daar en dat begrijp ik als geen ander. Ik trek het zelf al met grote regelmaat niet meer. Zondag is een bed dag (lees eerder blog hier) voor mijn moeder en dat maakt het er niet makkelijker op. Als we aankomen is het net tijd voor wat eten. Ze hebben pannenkoeken gemaakt voor de bewoners. Lekker en mijn moeder was er altijd gek op. De verzorging maakt gebruik van het moment en vraagt of ik niet eten wil geven. Uiteraard wil ik dat doen. Mijn kinderen wijzen in eerste instantie een pannenkoek af en gaan met me mee naar de slaapkamer.

Mijn moeder ligt met haar ogen open op haar rug. Bewegingsloos naar het niets te staren. Als ik wat zeg reageert ze eigenlijk niet en pas als ik boven haar kom hangen en haar ogen opzoek krijg een reactie. Dezelfde reactie als altijd de laatste tijd, ze maakt een soort snik en het lijkt of ze heel hard gaat huilen. Omdat ze haar hersenen eigenlijk niet meer onder controle heeft en de werking dusdanig laag is geworden weet het verstandelijke deel van me dat het een impuls is.. een instinct bijna die reactie.. De emotionele kant van me breekt wederom in duizend stukken.

Ik geef haar een paar stukjes pannenkoek en mijn jongste wil eigenlijk al weer weg.. Gelukkig ruikt hij de pannenkoek en vraagt of hij ook een stukje mag. Samen met zijn grote zus verdwijnen ze naar de keuken en de verzorging om een paar minuten later gewapend met pannenkoek en limonade terug te komen. Het geeft mij een paar minuten extra met mijn moeder.

Gek he, ze heeft het nu al zo lang en ik kom er al zo lang maar ik kan er niet aan wennen. Ik breek telkens weer als ik dat hulpeloze stuk mens zie liggen. De kracht en wijsheid van vroeger allemaal verdronken in een modderpoel van gestorven hersencellen. Mijn ogen tranen bijna automatisch bij het zien. Het doet me denken aan iets waar ik vreselijk mee worstel en waarvan ik heel erg twijfel of het wel iets is dat ik zou willen delen in een blog…  Het kan zijn dat het lijkt dat er tekst verdwenen is.. dat klopt dan! Of het blijft staan.. ik weet het nog niet.

Ik ben, net als velen met mij, ook een part time vader. Ik ben erg gelukkig met het feit dat ik in staat ben om de helft van de tijd van mijn kinderen te delen met ze en een actief onderdeel te zijn van hun opvoeding. Die blaagjes zijn zonder enige twijfel het allerbelangrijkste in mijn leven en ik moet er niet aan denken dat ik een weekend vader zou zijn. Het feit dat ik ze niet de geborgenheid van het gezin meer kan bieden is voor mij al een levenslange straf die ik met me mee draag. Nee een weekend vader kan ik niet zijn, ik weet dat er zat vaders zijn die ook geen weekend vader zouden willen zijn maar niet de kans krijgen om meer te mogen zijn.. diep medeleven voor hen die dat lot ondergaan. En die “vaders” die het wel best vinden om 1 keer per 2 weken bij de mac te eindigen.. whatever suits your needs… niet aan mij om daar over te oordelen.

De helft van de tijd dus.. Ik vind het the second best na een “gewoon” gezin en probeer dan ook mijn uiterste best te doen. Bij opvoeden hoort ook dat je niet altijd mee kunt gaan met de wensen of eisen van je kinderen. Je moet ze kaders bieden waar ze, afhankelijk van hun leeftijd, in kunnen bewegen met de mogelijkheid om zo af en toe een onderuit te gaan. Van onderuit gaan leer je.. Ook ik wil gewoon een goede vader zijn, dat ik van ze hou dat is nooit een vraag dat is onvoorwaardelijk.. maar nogmaals ook ik moet streng zijn bij tijd en wijlen.

Naast de tijd met je kinderen is er het andere leven. Het leven van werk, relaties en financiën. Dat gaat ook niet altijd even lekker en als je dan na een lange periode van onrust en onzekerheden thuis komt in je samengestelde gezin dan wil je nog wel eens je stress en frustraties botvieren op de relatie of kinderen. Je relatie kan dat wel begrijpen en zal je vriendelijk doch dringend verzoeken dit net meer te doen 🙂 Je kinderen daarentegen die begrijpen dat niet. Die leven hun leven en willen zoveel mogelijk lol en wat gebeurt er.. die “ouwe” komt thuis en hop de sfeer is gelijk verziekt omdat we geen herrie mogen maken de zooi moeten opruimen en god weet wat.. niet echt aantrekkelijk.

Met name de kleinste heeft er last van. Het stuiteren tussen 2 werelden gaat hem niet zo makkelijk af. Ik weet dat hij gek op me is maar hij is gekker op zijn moeder en neem hem eens kwalijk? Als hij dan bij het schakelen tussen de 2 werelden heel duidelijk aangeeft dat hij liever in de andere wereld is dan doet dan verdomde pijn. Net als bij mijn moeder weet de ratio in mijn leven dat het niet zo bedoelt is en dat het een dingetje is van de leeftijd maar de emotionele kant? Die breekt wederom in duizend stukken. Je kunt er niets mee omdat ik hem niet meer kan geven wat hij het liefste wil..

Ik nam wat tijd voor mijzelf vanavond en bedacht me dat ik vroeger eigenlijk niet anders was. Ik was een enorm moederskindje (en nog wel). Mijn vader was een goede vent die er altijd leek te zijn later. In mijn jeugd werkte hij ook veel en moest ik veel met mijn moeder regelen. Misschien is daar wel het gedrag vandaan gekomen. Ik herinner me dagen dat mijn moeder weg was en dat mijn vader het fort moest bewaken en runnen. Als echte vader van die tijd ging hem dat niet heel goed af. Eten maken was niet helemaal zijn ding en net als ik een paar jaar geleden was hij helemaal verloren als het over wassen, koken of überhaupt het huishouden ging. Wat hij wel deed was zijn stinkende best en ik denk dat we dat altijd wel hebben gevoeld. Het liefst wilde ik dat mijn moeder er was toen al deed mijn pa het best goed.

Nu gebeurt het mij alleen niet incidenteel maar structureel en het valt zwaar. Ik vind het moeilijk om “alleen” op te voeden  en met alleen bedoel ik dat de moeder er niet meer bij is gedurende de dagen. Je hebt geen echte mogelijkheid meer om elkaar te beschermen en aan te vullen met de opvoeding. Hoe goed je het ook afspreekt (en geloof me dat doen we) dan nog blijven het 2 werelden die allebei het beste er van proberen te maken. Mijn angst is dat ik niet te soft kan zijn omdat ik een vader ben en opvoeden hoort bij vader zijn en aan de andere kant .. als ik te streng ben ik misschien wel er voor zorg dat het elders leuker is om te zijn…

Terug naar mijn moeder, als ik haar zo zie liggen dan vraag ik me af hoe zij met vraagstukken over opvoeden omging. Overlegde ze met mijn vader en hoe deden ze dat dan? Mijn pa was top maar wel een pa van die tijd en die werkte veel.. Ik wou dat ik het haar nu kon vragen. Ik wou dat ze me raad kon geven over wat ik moet doen … verdomme zij heeft het allemaal al een keer meegemaakt.

Mijn jongste heeft de pannenkoek op en trekt het niet langer in de slaapkamer. Ik kus mijn moeder op haar voorhoofd en vertel haar dat ik zielsveel van haar hou en haar vreselijk mis. Samen met een gedeelte van het allerbelangrijkste in mijn leven aan mijn zijde loop ik door het verzorgingshuis op weg naar de rest van de middag. Gevuld met vragen die onbeantwoord zullen blijven tot ik zelf het antwoord vind of iemand me kan helpen de weg te vinden.

“Zullen we samen verdwalen? Kom maar, ik weet de weg!”