Het 17e jaar al weer, 6 Augustus 1995 een datum die nooit uit het geheugen meer gaat. Het is ook alweer een jaar later dat ik er een blog over maak. Het is een soort traditie geworden. Gedeeltelijk om het weer even lekker weg te schrijven maar zeker ook om er weer eens goed aan te denken. Ik heb besloten er geen dramatische schijfteksten aan te wijden deze keer, gewoon omdat dit niet nodig is.

Wat me het meest bij blijft zijn die kleine momenten, laatst blogte ik er al over 1. Zover ik weet 1 van mijn eerste herinneringen die ik heb. Dagen als vandaag doen je terug gaan in de tijd, terug naar die heldere eenvoudige jaren waar alles duidelijk was. De wereld veroveren was geen gepasseerd station en lang en gelukkig leven een feit. Zorgen waren beperkt tot wat je ging eten of wat je moest gaan doen het weekend.

Het meeste bij blijft de aanwezigheid van hem, hij was er altijd zonder er te zijn. Vaak laat terug van werk en dan zijn standaard loopje als hij binnen kwam. Eerst een kus aan zijn vrouw en dan aan ons. Jas uit en naar boven om zijn schoenen uit te doen, stropdas af en colbert uit. Dan naar beneden en van boven op de kast een pakje shag pakken, drum met groene rizla vloeitjes. Sigaretje draaien op zijn gemak en dan opsteken. Even een moment van genieten immers hij rookte alleen ‘s avonds en in het weekend. Links op de sky leren bank, donker bruin met een mooie zitkuil op de vaste plekken. Krantje er bij en tijdens het lezen de dag doornemen met zijn vrouw.. mijn moeder.

In de weekenden was hij er voor ons, we deden altijd wel wat of naar de hei of met de auto ergens naar toe. Een frietje op zondag tijdens de zoveelste “7 dorpen” tocht met de auto. Een bal en het bos of een keer naar de dierentuin. Praten over school, vriendjes en andere kinderlijke zaken, gewoon een vader… Er waren nog geen computers dus afgeleid door twitter, facebook of mail was hij niet nee hij was er voor ons omdat hij ook wel wist dat hij de hele week lang van huis was.

Vakanties met eindeloos geduld wachten naast een rivier waar ik wederom probeerde de aarde anders in te delen. Wachten bij de attracties waar lange rijen stonden en hij toch niet in ging. Broodjes in de tas en zo nu en dan een sigaretje. Genieten op een bankje als wij weer eens in de speeltuin zaten. Wachten aan de waterkant als wij wederom weer in het water aan het frutselen waren. Vakanties in Oostenrijk, het zwarte woud, de kippekoele in Drenthe of de meest geliefde vakanties op Texel.

Ben met de kleinste even naar mijn moeder geweest vanmorgen, gewoon om der even te knuffelen. Gelukkig weet ze niet meer van dit al want ze was stapelgek op die man. Heel veel jaren erg gelukkig geweest met elkaar en ze is nooit echt meer hetzelfde geworden na zijn overlijden. Het zien van de kleinste bracht een dikke brede vette lach op haar gezicht.. dat gelukkig wel.

Vandaag 17 jaar geleden alweer stopte zijn voor mij gouden hart en werd alles anders. “Tijd heelt alle wonden” zeggen ze en daar ben ik het niet mee eens. Tijd geeft de wonden een plaats maar echt helen doen ze nooit.

09-08-1934 – 06-08-1995

Wij op Texel ergens einde 1979 en de laatste foto die ik heb van ons (en hem) voorjaar 1995.