Het is ergens in de eerste maanden van 2007, het is rond half twaalf ‘s avonds en we zitten op de bank… Ineens gaat de bel en verbaasd loop ik naar de deur. “Wie staat er nu om half twaalf aan de deur?” hoor ik mijzelf denken.. Ik doe de deur op en daar staat mijn moeder… Nou kwam mijn moeder wel vaker langs maar om half twaalf ‘s avonds dat was raar.. zelfs voor mijn moeder.

“kom binnen…” zeg ik tegen haar en ben trots op mijn bijzondere gave de juiste dingen op het juiste moment te zeggen.. Ik neem haar jas aan en loop de kamer in. “Wat brengt jou zo laat hier?” vraag ik. Ze gaat zitten op de bank en slaakt een vreemde zucht van verlichting. Alsof ze net iets naars heeft meegemaakt en blij is weer onder bekenden te zijn.. “ik was bij Arend..” begint ze te vertellen .. “en op de terugweg uit Bussum was ik de weg kwijt. Ik heb de hele avond gereden en aan een hoop mensen gevraagd waar ik heen moest. Toen reed ik in jullie straat en zag eindelijk iets bekends… vandaar dat ik nog even aankom waaien..” Als ik haar vertel dat ze altijd welkom is maar dat het al rond 12 uur ‘s avonds is kijkt ze geschokt op..”zo laat al?” zegt ze op een verontschuldigde toon..

Ik ben geen vroege slaper en ik vraag haar of ze iets wil drinken, “doe maar iets fris graag..” en ik slik nog net de zin “dan moet je buiten gaan staan” in omdat ik aan haar zie dat ze echt geschrokken is. Ze was de weg kwijt, de weg die ze minimaal 100 keer heeft gereden en dat zat haar dwars. Ze probeert het voor haarzelf te verklaren en weet zeker dat het komt omdat het zo donker is.. “en die bril is ook niet zo goed” vervolgt ze haar verhaal.. Ik laat haar maar even gaan en ze bedaard weer.

“Hoe was het bij Arend?” vraag ik haar.. “bij Arend?” antwoord ze… “ja was leuk, veel bekenden gezien en oude familie” Ze was samen met haar neef naar een familie reünie geweest ergens in de achterhoek. Ze waren samen met de trein gegaan vanuit Bussum waar hij woont. “er zijn er wel veel dood hoor..” zegt ze nuchter… We kletsen nog wat door over de reünie en dan ineens begint ze een verhaal..

“Ik reed vanmiddag over een landweggetje” begint ze… “en dat landweggetje was mooi, de zon scheen en ik reed rustig door. Maar opeens stonden er allemaal schapen op de weg, zo maar midden op de weg.. en natuurlijk wilde ze niet weg … Ik probeerde nog met toeteren de beesten weg te krijgen maar niets.. en toen herinnerde ik me dat ik nog een scheerapparaat in de auto had.. ik heb deze uit het raam gestoken en de schapen vlogen er vandoor” ze schud van het lachen terwijl ze dat verteld maar mij voel ik totaal onverwacht het bloed uit mijn hoofd lopen..

Ik voel me wegtrekken… verteld ze dat nou echt? … of maakt ze een grapje? … “dus die schapen liepen weg?” vraag ik nog vertwijfeld aan haar… “ja grappig he?” zegt ze.. “ik denk niet dat ze geschoren wilde worden hahaha” en weer schud het hele lijf. Je moet weten mijn moeder was altijd een stevige vrouw, smalle pootjes maar stevig bovenlijf .. ik geloof dat Rubens daar wel oog voor had 😉 en als ze lachte dat lachte ze.. met volle overgave een bulder lach, hoofd achterover en een schuddend lijf.. denk pudding op een bordje op weg naar de tafel en je weet wat ik bedoel :)….

Mijn vertwijfeling over haar verhaal moet ik even verwerken, wat ze verteld is een verhaal dat rechtstreeks uit een reclame komt… Een reclame die op dat moment actueel is… Zonnige weg, auto, man, schapen en scheerapparaat (deze combinatie in andere context zou strafbare feiten kunnen opleveren maar dat terzijde ..) “verteld mijn moeder nou een reclame maar dan in de eerste persoon?” ….

We praten nog wat en dan vind ze het welletjes, “ik ben weer helemaal rustig Menno” zegt ze… “ik ga naar huis..” We lopen naar de gang en ik geef haar jas aan.. “bel je me even Ma als je thuis bent?” … “natuurlijk jongen ik laat de telefoon wel even overgaan”  .. een nare gewoonte van ouders, even over laten gaan.. alsof het opnemen een straf of moeite is.. alsof die 10 seconden gelijk de rest van je AOW kosten.. ach.. andere generatie denk ik dan maar 😉 … “ja graag ma .. vind het fijn te weten als je thuis bent…”

Ze verlaat het huis en ik zwaai haar uit… angstig en met een rotgevoel.. Ik wacht en gelukkig belt ze me na een minuut of 15 .. “ik ben thuis hoor Menno.. slaap lekker..” Ik wens haar welterusten en ga zelf ook naar bed.. In bed lig ik te malen over wat ik net gehoord heb.. ik kan er nog niet over uit dat ze dat verhaal vertelde.. de overtuiging in haar stem …

Ik woel en kom niet makkelijk in slaap… wat is er met haar aan de hand…..