klik voor vorige hoofdstuk

Het is avond, ik ben met Bri en mijn moeder naar mijn broer gereden.. Voor mijn moeder een leuk uitje en de koffie staat op tafel. We keutelen wat over van alles en niets en de verhalen voor in het haardvuur worden weer naar boven gehaald.. Mijn moeder lacht vrolijk mee.. De reden dat we daar zijn is alles behalve vrolijk… Dr Schuur heeft gebeld vandaag met de uitslag…

2 weken eerder ben ik met mijn moeder een dagje “ziekenhuizen”.. bij het eerste onderzoek had de Geriater namelijk een ruis gehoord bij haar hart. Ze krijgt een fors aantal onderzoeken die dag en ze wilde het niet alleen doorstaan… We melden ons op de dag opname van het ziekenhuis.. afdeling Geriatrie.. het viel mijn moeder denk ik niet op maar de mensen die daar rond liepen of lagen.. dat waren de mensen zonder namen die voorland waren van wat mijn moeder wellicht ook ging meemaken… Er liep een oudere dame… ze boog en kwam omhoog en slaakte een kreet.. ze boog en kwam voorover en slaakte een kreet… ze boog…. En er was een man, wanhopig keek hij me aan vanuit zijn rolstoel… zijn ogen spraken boekdelen.. “help me.. help me uit deze hel…”

Mijn moeder krijgt een speciale omslag die het onderzoeken makkelijker maakt… ze heeft het koud.. dat heeft ze vaker de laatste tijd. Ze bibbert een beetje en de koude steriele omgeving doet er geen goed aan. Het eerste onderzoek komt er aan. Een CT scan van het hoofd… Op een bed wordt ze naar de onderzoeksruimte ergens in het ziekenhuis gereden en lacht onderweg.. ze grapt tegen de verplegers “zeg jongens.. kunnen jullie dit bij mij thuis ook niet komen doen?” De verplegers lachen en willen tegen de juiste beloning dat best doen..

De scan gaat goed en we worden weer terug gebracht naar de dagbehandeling, ik probeer onderweg ook nog een lift te krijgen maar om de een of andere reden trappen de heren hier niet in.. “lopen kreng” is het credo en ik berust in mijn lot… Volgende onderzoeken verlopen voorspoedig en zowel haar hersenen als haar hart worden uitvoerig onderzocht. We zijn blij als het laatste onderzoek rond 4 uur is geweest en maken ons uit de voeten…

We lachen nog steeds en halen oude herinneringen op, ma zit er een beetje verlaten bij.. ze lacht maar dat lijkt soms meer als iemand die in stilte een windje probeert te laten en daar voorzichtig wat kracht bij nodig heeft… Ik ben inmiddels druk bezig al mijn krachten te verzamelen.. de Geriater had gebeld en vertelde de uitslag… zoals verwacht heeft mijn moeder Alzheimer… aan mij de eer dat aan haar te vertellen en ik krijg het mijn strot niet uit…

“Nog maar een bakkie? “zegt mijn schoonzus.. en ik weet dat het moment er is… “Ma..” zeg ik met niet al te veel overtuiging in mijn stem,  “we zijn hier niet zomaar. We moeten je wat vertellen”.. “weet je de onderzoeken nog van een tijdje geleden?” ..”en het bezoek aan de Geriater?” ma kijkt een beetje scheef naar me en knikt bevestigend.. “nou we hebben de uitslag ma.. en het is geen goed nieuws…” Mijn moeder kijkt een beetje bezorgd maar zoals ze is schampert ze “nou ja.. ik zal wel gek verklaard worden he? ” … ik kan niet anders dan te vertellen dat de Geriater inderdaad heeft bevestigd dat ze Alzheimer heeft….

….. ze zegt weinig maar alles aan haar houding geeft aan dat ze niet gelooft dat dit zo is.. “ze zijn gek!” zie ik haar denken…

We zitten even zo en langzaam begint het door te dringen… en ze begint te huilen. Dat moment.. dat specifieke moment is er één die ik niet snel vergeet. We pakken haar even lekker beet en proberen haar te troosten… ik heb het inmiddels ook te kwaad en ben triest met haar mee….

Het zou de eerste van vele keren zijn dat ik haar voor het eerst moet vertellen dat ze Alzheimer heeft..

het zal de eerste van vele keren zijn dat ze begint te huilen als ik haar lot vertel…

het is de eerste keer van talloze keren dat ze het nog beseft…

Inmiddels is de laatste keer dat ik het haar vertelde en zij begreep wat ik zei al weer ver achter ons…