klik hier voor vorige hoofdstuk

Het is zover, mijn moeder verzorgt zich zelf niet meer. Wij halen haar een aantal keer in de week op voor het eten en mijn broer doet andere dagen. Ik belde haar elke ochtend even voordat ik naar klant of kantoor ging. Even een keutel gesprek (iets waar ik en inmiddels mijn dochter ook ware grootmeesters in zijn geworden!) en voor mij de rust dat ze weer de nacht was doorgekomen. Maar het is anders deze week ergens in 2008.. ze neemt de telefoon niet meer op… Nu had ze al de gewoonte zelf “technisch” bezig te gaan en de ene steker voor de andere te verwisselen wat natuurlijk resulteerde in chaos alom.. Door middel van gaffertape (jaja ik heb ooit gezegd dat dit je leven kan redden!!) heb ik de meest belangrijke stekers vastgeplakt .. waaronder die van de telefoon. Het is een draadloze en het nadeel van de draadloze is dat deze zo nu en dan eens opgeladen moeten worden.. Ja ik vind het ook belachelijk en heb daar inmiddels een verzoek tot kamervragen voor ingediend maar tot die tijd..

Ik rij toch wel ongerust nog maar even naar haar huis, ik heb de sleutel maar uit respect voor haar stulpje bel ik altijd eerst aan. Veel gerommel en je ziet door het matte glas van de deur dat ze eigenlijk niet weet wat te doen. Ze heeft iets in haar handen dat in haar beleving lijkt op een sleutel maar het is een vork… Ze roept “ik weet niet wat er met het slot is maar ik krijg het niet open..” Ik pak de sleutel en draai het slot zelf maar open..

Binnen gekomen blijkt er niets aan de hand te zijn, de telefoon staat waar hij moet en de lader doet zijn werk.. de steker zit er in en er is geen reden waarom ze niet op zou nemen. “ik heb je gebeld ma” zeg ik .. en hoop dat ze zegt dat ze op depot zat of zo.. “is dat zo jongen?” zegt ze.. Voor de zekerheid pak ik mijn mobiel en redial het nummer. …. De telefoon gaat over maar geen reactie van mijn moeder… niets… Ik hang maar weer op en weet dat we weer een stapje verder zijn…

Het gas is afgesloten thuis want ik weet niet wat ze af en toe doet in huis.. De chaos in haar hoofd begint langzaam maar zeker het huis in zijn greep te krijgen. Salami in de kast, melk bij de schoonmaakmiddelen en 3 bakjes met inhoud als haarspelden en papiertjes staan in de koelkast… want.. dat soort dingen moet je natuurlijk koel bewaren.. er is niets zo erg als een warme haarspeld…. …. ….

Het CIZ blijkt de instelling te zijn die we moeten hebben. Zij bepalen de hoogte van de indicatie die iemand krijgt… Hoe hoger de indicatie hoe meer recht op hulp. Een vreselijk aardige mevrouw komt op bezoek en we praten wat.. Het is snel duidelijk.. ze heeft hulp nodig.. We starten met indicatie voor haar die eten en huishoudelijke hulp mogelijk maakt.. Niet dat ze zo vies is maar ik vind het geruststellend dat er meerdere keren per week controle is op een ander niveau… Iemand die gewoon even binnen is… Het eten, de meeste dagen eet ze bij ons maar met de zwangerschap van Bri weten we dat het niet heel lang zo intensief kan blijven.. “tafeltje dekje” zegt de mevrouw van het CIZ.. Op zich een prachtig initiatief ware het niet dat dit per week aangeleverd wordt en koud is.. Ze moet het zelf opwarmen en … dat gaat niet meer… We komen tot de nare conclusie dat er eigenlijk geen oplossing is voor dergelijke situaties en berusten in dat lot.. We halen er welop of we maken eten voor haar thuis.. het is niet anders….

De huishoudelijke hulp bevalt redelijk, er zitten een paar geweldige mensen tussen maar helaas ook daar kaf.. Ik maak me wel eens zorgen over wat er dan gebeurt in huis.. komen ze wel.. nemen ze niets mee.. er is niets zo makkelijk als een demente vrouw…

De telefoon gaat over en ik wacht… ‘Goedemiddag met….” zegt een vriendelijke stem aan de andere kant… “goedemiddag, u spreekt met Menno..” begin ik mijn gesprek…”Ik bel u over een pakketje dat u gestuurd heeft aan mijn moeder. Ze heeft er inmiddels al 12 en ik zie dat u vrolijk geld aan het afschrijven bent van de rekening van mijn moeder..” We hadden vlak na het overlijden van mijn vader er voor gezorgd dat ik voor de rekening van haar gemachtigd was.. in geval van nood.. dus ik kon dat mooi bijhouden.. “ja zegt de vrouw.. en wat kan ik voor u betekenen?” … ik vertel haar op vriendelijke toon het verhaal van mijn moeder en de staat waarin ze verkeerd…”tja…” zegt de mevrouw.. “ik heb hier een voice log die …” ik onderbreek haar best wel ruw en vertel haar nogmaals de geestelijke staat van mijn moeder.. “waarschijnlijk zegt ze ja als u haar vraagt of ze de paashaas met kerst heeft gezien” snib ik haar een beetje toe… “ik ben bang dat ik er niet veel aan kan doen..” zegt de inmiddels iets minder vriendelijke mevrouw… Ik vertel haar dat ze een transactie is aangegaan met een geestelijk niet in orde persoon en dat ze 2 keuzes heeft.. (dat heb ik geleerd door de jaren.. in stress nooit meer dan  keuzes geven.. 2 is zat.. ja of nee.. geen misschien toevoegen of welke vorm van ontwijk momenten dan ook.. stoer zijn en .. 2 keuzes…) … “of u werkt met mij mee en we sluiten dit abonnement af en we zijn er klaar mee of ik speel het door naar de mensen die dar meer verstand van hebben dan ik.. juridisch…  u mag het zeggen…” .. het is even stil aan de andere kant “ik ga even overleggen met mijn manager” zegt de dame…  Op de onvriendelijke tonen van “für elise” likt het net alsof mijn strijdlustige kant nog meer gevoed aan het worden is.. alsof Beethoven me rechtstreeks aan het opjutten is…

“ik heb gesproken met mijn manager… ” is het antwoord in ene.. “en eigenlijk weten we niet wat we er mee aan moeten..” zegt ze .. ik detecteer twijfel in haar stem en weet dat dit het moment is dat ik het voordeel naar mijn kant moet trekken.. “dan zou ik graag nu de manager spreken” zeg ik haar op serieuze toon.. nee ik vraag het niet ik zeg het haar. … “eeuuhh… ” is alles wat ik hoor.. en .. “moment” .. weer blijft het stil en 1 minuut later verteld de vrouw mij dat ze het abonnement stop zetten en maakt excuses voor de situatie… Er zouden nog vele telefoontjes volgen naar leuke en veel minder leuke bedrijven.. Ze heeft een aanzienlijke voorraad met vitamine preparaten, kaarten van alle instanties, lid van 189 goede doelen, 4 energie leveranciers en 3 maal een telecom provider…

Mijn moeder zegt ja tegen alles.. en dus maak ik me zorgen over al dat ‘vreemde” volk in haar huis… Het is er ook niet schoner op eigenlijk… Ik heb inmiddels een “sleutelkastje” aan de muur gemaakt omdat ze eigenlijk altijd haar sleutels kwijt is tegenwoordig en de hulp er niet meer in kan…

Het belangrijkste blijft een zorg.. het eten en drinken op de dag…