klik voor vorige hoofdstuk

Ik had alles gepland alles bedacht.. ik ging het huis opruimen! .. Zelfverzekerder dan ooit op weg naar mijn ouderlijk huis. De lampen branden en de kachel staat inmiddels op een behaaglijke temperatuur. De televisie aan en de koffie pruttelt… Verhuisdozen in de gang, stickers en pakpapier staat klaar… Omdat ik onverwacht vroeg in het huis was had ik nog niet gegeten… de Chinees dan maar… snel klaar en nooit echt duur… Nasi Speciaal.. nummer 32 als je het weten wil…”Sambal en spiegei” bij…

Ik zit op de bank met bord op schoot… eerst even afgewassen want mijn moeder was er niet helemaal meer bij de laatste tijd… Het is lekker maar zoals altijd veel te veel (ik weet wat we eten morgen!) … en dan opeens.. vanuit het niets komt het op.. ik loop naar de gang en zie daar in gedachten mijn moeder liggen…

Het is januari 2010… mijn moeder kan eigenlijk niet meer thuiswonen en heeft dagelijks hulp. Hulp bij het opstaan en douchen, hulp in de huishouding en hulp bij het naar bed gaan. Het gebeurde maar al te vaak dat de vriendelijke (inmiddels tot het bot uitgezogen) thuishulp ‘s avonds kwam en mijn moeder klaarmaakt voor bed in de ijdele hoop dat ze dan lekker ging slapen.. Mijn oude buren (en de buren van mijn moeder… even uitleggen voor hen die me af en toe kwijtraken!) vertelden mij een ander verhaal.

Als de thuishulp alle lichten had uitgedaan en het huis verliet duurde het vaak slechts 10 minuten.. dan begon ze te spoken.. Ze stapte uit bed en begon zich aan te kleden. Dat was nooit helemaal of totaal niet geschikt.. Dan ging ze door het huis en als een soort van ruilrat aan de gang.. “dit moet hier en dat moet daar.. waar is pa eigenlijk?” … van boven naar beneden.. geen rust in haar kont… alles verplaatsen en complete chaos. ” ‘s avonds en ‘s nachts huilt ze vaak” verteld mijn oude buurvrouw… ze gaat verder en verteld dat ze wanhopig door het huis loopt en mompelt tijdens het huilen.. “ik ben helemaal alleen.. ” … “ik weet het niet meer…” “ik geloof dat ik gek wor..” zijn zinnen die elke dag weer terugkomen…

Januari 2010… de telefoon gaat op een tijdstip dat je dat niet verwacht… het is de thuishulp.. “je moeder is van de trap gevallen!” verteld ze met een klein beetje paniek in haar stem… “ik heb de ambulance gebeld maar kun je komen?” vraagt ze omdat ook zei niet weet wat ze met de situatie moet… Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik ‘s ochtends nou niet de meest snelle ben.. sterker nog ik denk dat een gemiddelde oost Europese Shanti slak mij 3 x inhaalt met 2 vingers in de neus… wat mij trouwens doet afvragen of een slak een neus heeft.. maar dat terzijde… maar die ochtend was ik binnen 5 minuten klaar en op weg naar het huis van mijn moeder. Gelukkig woont ze niet ver en ben ik er in een paar minuten.. Kan niet garanderen dat ik die ochtend net zo’n heer in het verkeer was als altijd maar dat is dan even niet anders…

Ik doe de deur open en zie mijn moeder liggen.. half tegen de trap met een kleed over haar heen. De thuishulp is zichtbaar blij dat ik er ben en verteld haar verhaal.. “ik kwam binnen en toen lag ze er al” verteld ze.. “ik heb geen idee hoelang ze er al lag maar ze voelde heel erg koud aan..” Ik kijk naar mijn moeder en zie een oude vrouw.. gelukkig geen paniek maar een raar soort van gelatenheid.. en (uiteraard) blij om mij te zien.. (wie niet… 😉 )..

Ik ga naast haar zitten en probeer uit te vinden wat er gebeurt is.. Ze heeft ogenschijnlijk geen pijn maar het baart me grote zorgen. … Met sirenes horen we de Ambulance aankomen.. stiekem ben ik trots dat niet alleen ik maar inmiddels ook mijn vriend de Shanti slak (oost Europees) sneller waren dan de Ambulance maar ben heel erg blij dat ze er zijn. Ik leg de Ambulance broeders uit wat de situatie is en ze gaan aan de gang. Met veel tact en een zeer respectabele voorzichtigheid gaan ze te werk. Mijn moeder vind het op een vreemde manier wel geinig en grapt was links en rechts.. “ha 2 heren speciaal voor mij?” zegt ze.. “ja mevrouw, u was zo gezellig vertelde u zoon dat moesten we zelf meemaken” grapt er 1 terug. Er is gelukkig niets gebroken en op een paar blauwe plekken na ziet het er goed uit.. Ze helpen haar overeind en zetten haar in een stoel.

De ambulance verdwijnt en ik blijf alleen met mijn moeder… ik weet wat me te doen staat en het gaat door merg en been…. “ma” zeg ik.. “dit kan echt niet meer… we moeten iets doen…” ze knikt maar zonder overtuiging…. Even zitten we roerloos tegenover elkaar.. alsof ze weet wat ik moet doen….

“Als het niet meer gaat met je moeder dan regelen we een crisis plek…” had de mevrouw gezegd bij het verpleeghuis waar ik was geweest. Het leek me best aardig daar.. een winkeltje, veel ruimte en open afdelingen.. de mensen liepen gewoon rond en waren niet veroordeeld tot een kamertje ergens weggestopt op een afdeling.. “dat komt goed …” zei ik met in gedachten nog steeds de overtuiging dat dit nog lang zou duren.. “Dat regelen we wel ik loop wel wat harder” dacht ik … “thuis zit ze het best.. ” dacht ik…

Nadat we even niets hadden gezegd en de koffie op was pak ik de telefoon en bel het verpleeghuis… Ik leg de situatie uit en ze beloofd me terug te bellen. Het is inmiddels rond 11 uur in de ochtend. Dankzij een te gekke compagnon en zeer fijne collega’s kan ik mijn dag anders indelen. Ik had een training die dag maar leg het uit aan de klant en die vind ook dat het overmacht is… De telefoon gaat en het verpleeghuis belt terug… “Je moeder kan komen” zegt de dame aan de andere kant… Ik heb even nodig om die informatie te processen.. “nu komen?” denk ik hardop… “nu???” … sjezus het moment is daar… het (te) lang uitgestelde moment is daar… ik wist dat het ging komen maar zo snel???….

Mijn moeder blijft beneden en ik raap wat kleren bij elkaar en een tas… Een vest want het is koud… een blouse.. nachtspullen… sokken.. bh’s .. het duizelt me.. en ik pak maar wat in de rondte…. Met tassen kom ik beneden en we drinken één laatste bak koffie.. het zou de laatste zijn in dit huis voor haar…

We rijden naar het verpleeghuis en mijn moeder geniet van het ritje.. autorijden vind ze leuk… “wat gezellig jongen ..”zegt ze onderweg en neuriet wat mee met de radio… “leuk dat we een stukje rijden..” ik weet wel beter.. we rijden naar de plek waar ze haar laatste verwarde dagen gaat slijten en meter voor meter breekt mijn hart…

“En hier kunt u slapen” verteld de dame.. Ze heeft kennis gemaakt met de mensen in het huis en schampert af en toe zachtjes tegen me.. “die zijn ook gek!” … Ze zag er prima uit, bril, haarstukje en puike kleding.. Inmiddels wel wat mager geworden door het slechte en onregelmatige eten .. wit vooral.. zo wit dat Omo zonder twijfel jaloers zou zijn op een dergelijk wasresultaat…

Het is 4 uur in de middag en de dag eist langzaam zijn tol aan mijn kant.. ik moet haar alleen laten… “ik moet gaan Ma ” zeg ik tegen haar en ze maakt aanstalten om op te staan.. “nee blijf maar zitten ik kom er wel uit” zeg ik haar.. “wanneer ga ik dan naar huis?”vraagt ze.. “je zal hier een tijdje zitten totdat alles weer goed is ” lieg ik tegen haar…. en dat is geen fijn gevoel… liegen… “al is de leugen nog zo snel.. de waarheid achterhaald hem wel” zei ze altijd vroeger…

Ik ben weggegaan en heb buiten gehuild.. de dag kwam als een waterval naar buiten… een onstuitbare golf van emotie en schuld kwamen in dikke tranen over mijn wangen wandelen… Ik ben ‘s avonds terug gegaan en heb haar in bed gestopt.. lekker ingestopt en bij haar gezeten tot ze sliep…

De chinees is inmiddels koud en 9 sigaretten verder kijk ik door de kamer…. ik zit in het huis van mijn moeder.. alsof ze elk moment kan terugkomen.. Televisie aan, kachel aan .. eten op tafel… en links van me staat een stoel… op die stoel een kleed… het kleed dat er nog lag van de dag dat ze het huis verliet…  en alles wat ik nog kan is mijn verhaal opschrijven.. de dozen blijven ook vanavond leeg… morgen proberen we het nog een keer…

....