“zorgt u voor een geldig identiteitsbewijs?” vroeg de medewerkster van het verpleeghuis vriendelijk aan me .. en nog een keer.. en een paar weken later nog een keer… “natuurlijk.. gaan we doen!.. regel ik!” …

Vandaag kwam ik er niet meer onder uit. Het moet gaan gebeuren. Mijn moeder had geen bewijs meer. Ik heb stad en lande afgezocht om iets te vinden van haar thuis en vond uiteindelijk een rijbewijs. Dit kon ik gebruiken om de eerste zaken te regelen maar het kreng verliep ergens in Juni.. Zorgvuldig als ik ben stak ik mijn lange nek in de grond en deed een perfecte imitatie van een struisvogel gedurende een paar weken.

Waarom hoor ik je denken.. (jaja geef het nou maar gewoon toe.. ) … Nou .. het verlengen of aanvragen van een ID bewijs is een redelijk normale actie. Je gaat naar het gemeentehuis met een paar foto’s en verteld wat je wilt. De dame/heer doet zijn/haar ding stempelt een paar formulieren en rekent een x bedrag af.. paar dagen later kun je een stukje plastic ophalen en klaar…. … … maar als je met iemand gaat die Alzheimer heeft.. sja..

Ik kijk er dus niet naar uit, ma meenemen is op zich vaak al een belasting… dan naar een fotograaf en proberen haar te laten begrijpen dat ze niet mag lachen, een speciale richting uit moet kijken en help.. op een kruk moet gaan zitten. Dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat ze vaak niet eens meer weet hoe ze moet gaan zitten. Het in en uit de auto is inmiddels een hele onderneming waar menig verhuizer een ochtendje mee zou kunnen vullen!
Dan naar het gemeentehuis en wachten tot we er bij kunnen.. lastige vragen die ze niet kan beantwoorden en ik niet mag beantwoorden… Handtekening zetten? Onmogelijk.. dat kan ze niet meer…
Dan met veel pijn en moeite de dame/heer te overtuigen dat ik dat ding ook wel op kan halen en dat het niet heel erg handig is dat we de verhuizing nog een keer moeten doen alleen voor het ophalen.

Ik bel de gemeente voor een afspraak en krijg een vriendelijke dame aan de telefoon. Ik leg haar de situatie uit en vol begrip luistert ze naar me. Maar begrip of niet ook zij is verplicht zich te houden aan de regels op haar werk en ze verteld me dat ze inderdaad mee moet komen. Een afspraak is snel gemaakt en ze zal een notitie maken dat ze komt. En passant vraagt ze me nog “neemt u haar oude identiteitsbewijs mee!”… waarop alles wat ik kan zeggen is “eeuuhhh” (jaja scherp als altijd!)
Ik leg haar uit dat ze ruim 2 jaar als ruilrat heeft geleefd in haar huis en dat een aantal zaken niet meer te traceren zijn. Het bewijs is er daar een van. De dame bekijkt het register maar geeft aan dat het oude bewijs echt ingeleverd moet worden en als dat er niet is moet er een proces verbaal komen waarin staat dat het document “vermist” is.. ten overvloede wijst ze mij er nog op dat het “kan zijn” dat ik op het politie bureau te horen krijg dat ik een “printscreen” van het oude document moet hebben die ik dan weer op moet halen bij.. jawel… het gemeentehuis… … Kent u die Iraniër? Die heeft hier jaren lang gestudeerd en zonder enig probleem al zijn kennis en geheimen meegenomen naar Iran.. zonder problemen…

* zucht * …

Ik verzet de afspraak naar een week later want inmiddels weet ik wel hoe laat het is met dit soort dingen.. dat kan “ff duren” ..
Vol goede moed bel ik de Politie Gooi en Vechtstreek op “het door u gekozen nummer kost 10 cent per minuut exclusief de kosten van uw mobiele telefoon..” … jaja wrijf het er maar in… maar ik krijg snel een dienstdoende agent aan de telefoon. Ook haar (ja ik heb geluk, het is een dag met vrouwen en die zijn vaak wat meer geneigd mee te denken!) het verhaal uitgelegd.. “wat moet ik doen” vraag ik haar. Ze vraagt me of ik even geduld heb en gaat in overleg met collega’s…

In no time komt de dame bij me terug aan de telefoon en stelt voor het hele verhaal aan te kaarten bij de Wijkagent. Zij zal een bericht sturen naar de wijkagent en deze zou eventueel ter plaatse (bij mijn moeder dus) de aangifte en het proces verbaal kunnen regelen.. “ik vind het een geweldig plan” zeg ik iets te enthousiast aan de telefoon.. Dat zou een hoop oplossen.. anders moet ik ook met mijn moeder naar het bureau terwijl ze daar echt helemaal niets kan toevoegen..
“de wijkagent neemt contact met je op..” zei de dame vriendelijk.. Ik geef haar mijn nummer en bedank haar voor het meedenken… Stiekem ben ik toch een beetje sceptisch of dit allemaal gaat lopen…

Het is 16:00 vanmiddag.. na een dag bad/bed hangen in verband met een fijn grieperig achtig dingetje ben ik even naar buiten.. even lopen even frisse neus.. Mijn telefoon gaat met een onbekend nummer op het display. Het is de Politie weer.. maar nu het lokale bureau in de “woonplaats” van mijn moeder. Alweer een dame verteld mij dat ze het bericht hadden gekregen en daar wel een oplossing voor wisten. Of ze wist wat een moeite het was iemand die geen ratio meer heeft heen en weer te slepen uit haar beschermde omgeving of niet maar het leek alsof ze feilloos aanvoelde wat het probleem was.
Binnen 10 minuten was er een oplossing gevonden en bood ze mij aan zelf te komen en het te regelen. Het oude document wat ik nog wel had meenemen en het proces verbaal zou klaarliggen…

Ik was op zijn zachts gezegd.. aangenaam verrast.. het is fijn af en toe te merken dat mensen mee willen denken met je en de kaders van de regels opzoeken. Niet buiten de wet maar flexibel zijn in oplossingen in plaats van verstoppen achter de eenvoud van “de wet”…

Het maakte mijn dag in ieder geval weer een klein beetje eenvoudiger.. nu alleen nog de foto’s en het document…

en die parkeerbon… 😉