Nee geen betoog, geen je moet het wel doen of niet doen geen “gelul” om even met Baklap termen te spreken. Wat dan wel? Dankzij de nieuw ontstane social media is er een vernieuwde manier van contact leggen geboren. Via media als Facebook, Hyves en twitter ben je in staat oude bekenden op te zoeken, nieuwe “vrienden” te vinden en te delen wat je wil delen met elkaar. Het is een aanvulling voor heel veel mensen op hun leven.

Voor mij persoonlijk heeft het heel veel goeds gebracht. Ik heb oude bekenden weer eens gesproken en heb vele nieuwe gezichten mogen toevoegen aan mijn bekenden lijst. Ik lees dagelijks mijn twitter account met vaak veel plezier. Wat gaat er om in de wereld van mijn “vrienden” en wat is er op tv vanavond en zelfs #watetenwevandaag is handig. Maar het heeft ook een donkere zijde heb ik inmiddels ontdekt.

Ik blogte al eerder over privacy issues, wat deel je wel en wat niet. Veel mensen hebben niet in de gaten dat zeker op twitter alles voor iedereen inzichtelijk is. Ook al volg ik jou niet kan ik nog steeds bijlezen wat jij zegt. Dat hoeft geen probleem te zijn als je maar denkt over wat je op twitter zet. Mensen met slechte bedoelingen zouden wel eens rare dingen kunnen achterhalen over jouw persoon en erger nog de personen in je omgeving. Kinderen met naam en toenaam twitteren, foto’s van de scholen waar ze zitten en met een beetje pech foto’s van kinderen in het zwembad of het kinderdagverblijf. Eng, zeker als je weet dat Internet een broedplaats is voor criminaliteit, kinderporno en andere duistere zaken. Het is lekker anoniem en je kunt zijn wie je wilt zijn.

Dat is voor velen inmiddels wel duidelijk maar wat mij de laatste maanden zorgen baarde was dat voor sommige die ik ken (en ik denk dat ik mijzelf daar ook schuldig aan heb gemaakt in het verleden) media als Twitter als overlap wereld gaan beschouwen. Het kan obsessief worden soms. Dankzij de smartphone en altijd online abonnementen zijn we altijd bereikbaar. We lezen de hele dag mails, tweets, apps, pings, sms en wat meer zei. De hele dag door… geen moment meer rust. Ik betrapte mijzelf er nog wel eens op dat ik mijn “echte” wereld opzij schoof om eerst mijn ” twitter” vrienden op de hoogte te stellen van nieuws. Daarmee sloot ik mijn directe omgeving uit.

Ik voelde dat op een gegeven moment de unieke momenten, die je normaal deelt met je geliefden en vrienden, zomaar eerst op het net stonden. Dan moest mijn directe omgeving dat daar lezen. Ik schrijf expres over mijzelf in deze omdat ik vind dat je ook naar jezelf moet kijken (en met ruim 70.000 tweets kan ik dat inmiddels redelijk!). Dat wilde ik niet meer. Ik wilde dat niet meer omdat het mij eigenlijk verarmde. Mijn omgeving wist vaak niet meer wat er aan de hand was en mijn schaduw wereld wel. Dat kan niet kloppen… want heel eerlijk gezegd, wie geeft mij een echte schouder als ik er doorheen zit? De virtuele schouder is geweldig en steunt waanzinnig als je het even hebt gehad maar uiteindelijk is een echte schouder vele malen beter.

Nu nog steeds lees ik dingen waarvan ik denk, ok.. dat had ik graag willen weten voordat ik het op twitter las… en zie dat dit best naar is. Je bent in ene niet meer uniek voor bepaalde personen waar je dat eerst wel was. Dat deed ik dus ook. Ik ben inmiddels tot de conclusie dat de social media een aanvulling is op mijn leven maar dat de plaats van de social media wel goed moet zijn. Niet de godganse dag met de telefoon in de handen afstruinen naar tweets en volgers, nee.. op bepaalde momenten lezen, je informatie zoeken en sociaal bezig zijn. Voor de rest gewoon aan de kant met dat ding en om me heen kijken. Naar mijn kinderen en het plezier dat zij hebben …

Ik gebruik het medium erg graag om sociale thema’s aan te kaarten zoals de ziekte Alzheimer van mijn moeder en mijn schoonvader. Een kijkje in het leven van deze mensen creëert begrip en kan helpen te begrijpen dat je soms even in de put zit. Het geeft een gezicht aan zaken als deze. En de heerlijk oppervlakkige gesprekken die ik lees en voer zijn fantastisch om de dag een beetje met plezier door et komen. En in mijn geval een aantal zeer mooie nieuwe vriendschappen die zijn ontstaan met mensen die ik inmiddels liever in het echt spreek dan op twitter.

Het is dus in mijn geval een goed medium al die social media maar ik zet het inmiddels wel op een andere plek, zodat ook ik niet A-sociaal ga worden in het het echte leven omdat ik graag een perfect social media schaduw leven zou willen hebben. Beatrix had ten dele dus wel degelijk gelijk!