Op Facebook kreeg ik een Engelstalig gedicht onder ogen (dank je Miranda), ik vond het prachtig en besloot er vanavond een vrije vertaling van te maken.
Of het gelukt is laat ik aan jullie over…
Alzheimer
Vraag me niet te herinneren
test niet telkens weer mijn verstand
Laat me gaan en weten dat je er bent
Kus me op de wang en pak mijn hand
Mijn verwarring is groter dan je denkt
Verdrietig, ziek en verloren in elk moment
Dat ik jou nodig heb dat weet ik wel
Mij vasthoud en laat voelen dat je er bent
Verlies alsjeblieft niet je geduld met mij
schreeuw en huil niet als ik raar reageer
Ik kan het echt niet helpen hoe ik ben
Ik kan niet anders, hoe hard ik ook probeer
Vergeet nooit dat ik je nodig heb
het mooiste van mij, al lang vergaan
Ik smeek je, hou me vast en van mij
tot dat ik voorgoed ben weggegaan…
Menno Drenth (vrije vertaling van gedicht “Alzheimer’s Request” Owen Darnell)
Vrije vertaling door mij van een Engelstalig gedicht (Author: Owen Darnell)
Blinde paniek borrelt op uit mijn maag. Mijn hoofd kan nog niet bevatten wat mijn lijf laat merken. Uit volle macht probeer ik mij te bewegen, krampachtig probeer ik iets te voelen.. iets hoe klein ook maar er is niets.
Paniek, ik weet even niet wat ik moet doen. Langzaam dringt door in mijn hoofd wat er lijkt te gebeuren. Op mijn rug op het fietspad op de Loosdrechtseweg besef ik langzaam dat mijn leven zoals ik het kende wel eens een hele nare wending zou kunnen krijgen.
En weer zie ik de bladeren, het groen zal me lang bij blijven. Het geschitter van de zon in mijn gezicht en de warmte voel ik alleen op mijn gezicht. In mijn hoofd gebeuren zoveel dingen tegelijkertijd. Paniek, ongeloof, ontkenning en mogelijke oplossingen. Ik bedenk me hoe het moet. Hoe wat moet hoe alles moet. Hoe .. HOE.. mijn jongste daar wil ik nog zo veel mee doen en hoe beweeg ik dan straks …
Toen ik jong was ben ik ooit eens onder water gehouden als geintje. Net even iets langer dan leuk was. Daar heb ik een angst voor verlies van controle aan over gehouden. Ook kleine ruimtes of vast zitten zijn niet aan mij besteed. Zweet breekt me dan uit en ik wil weg. Zet me in een achtbaan (wat ik op zich wel leuk vind) maar als de klem over het lichaam gaat om je niet uit dat ding te laten vallen dan is het klaar. Paniek.. direct..
Ik begin te roepen uit paniek. Claustrofobisch gevoel neemt me en ik weet even niet meer wat anders dan om hulp schreeuwen. Mijn hart slaat 180 beats per minuut. Ik hoor een auto stoppen en iemand vragen of het gaat. Ik reageer met een grapje als in “het is mooi weer ik dacht ik ga er even bij liggen”, blijkbaar is dat het verdedigingsmechanisme dat werkt voor de geest. Als ik daarna laat weten dat ik me niet kan bewegen schrikt de man wel een beetje en belt direct de ambulance.
Binnen korte tijd staan er veel mensen om me heen die allemaal vragen of ze wat kunnen doen. Sowieso heel emotioneel om te ervaren hoeveel goeie mensen er eigenlijk zijn. Mijn lippen trillen en het lijkt of ik in shock ben. De mensen die stopten blijken bezig te zijn met de verhuizing van iemand en hebben een bus vol met huisraad weg te brengen. Ze pakken een dekbed en leggen het over me heen. Het was een beetje surrealistisch daar op de grond, ikke met een mooi dik wit dekbed over me heen op een mooie warme lentedag.
Nog steeds bekruipt me een zwaar gevoel als ik terug ga in dit moment. Het gevoel van onmacht en paniek omdat je niet meer kunt beschikken over je lijf. Inmiddels is de ambulance gearriveerd en ze schatten mijn probleem ter plekke in. “Kun je dit, kun je dat, voel je dit, voel je dat…” op alles komt een nee. Ik krijg een brace om de nek en er komt een plank onder mij. Ze weten niet of ik mijn nek gebroken heb maar ze houden er wel rekening mee gezien het feit dat ik vanaf de nek naar beneden niks meer voel. Met veel rust en tact verplaatsten ze me naar de brancard en in de ambulance. Ik probeer nog een dank je wel te roepen naar de mensen die mij hebben geholpen.. ik weet helaas niet zeker of het aan is gekomen. Via deze weg nog, zo veel dank! Zo fijn dat er empathie en zorg bij een wildvreemde kan zitten.
In de ambulance krijg ik wat meer tijd om te realiseren dat het best wel mis is. Wederom probeer ik het weg te wuiven met humor en een kletspraatje. Standaard opmerkingen als “lekker een keertje zelf niet rijden” of “kom hier voor mijn rust he” als ze wat aan me vraagt. Ik krijg infuus zie ik en ze checkt de vitals. Ondertussen probeert ze er achter te komen wat ik wel of niet kan. Vooralsnog is dat bijzonder weinig .. en het koude zweet breekt me uit…
Ik weet nog dat ik omhoog keek, ik zag de felgroene kleuren van de bladeren aan de bomen boven me. Belicht door de vroege middag zon. Ze bewogen zacht en de lichtstraaltjes kropen er door, rustgevend was het. Ik weet niet precies hoe lang die rust duurde overigens… want vrij snel sloeg de paniek toe.
Vrijdag middag al weer even geleden. Nog even een lekker stukje trappen zei ik nog. Voor dat de jongste uit school komt. Het was prachtig weer en weinig wind, ideale omstandigheden om lekker te fietsen. Nee ik ben geen middle aged man in lycra.. ik draag geen lycra .. de rest klopt overigens akelig goed. Anyhoe, langs Utrecht en dan achterlangs Groenekan, Maartensdijk en Hollandsche Rading zo weer terug naar Hilversum.
Toch best wel moe van het niet al te veel tijd en wel wat kilometers wachtende voor het stoplicht. Ik ben wat moe en misschien wat minder scherp. Het licht gaat op groen en ik sla rechtsaf. Voor mij de goal de Utrechtseweg, eentja van de buiten categorie althans in mijn hoofd. Als het een klimmetje is van 1% dan is het veel 😉 Ik zet lekker aan en besluit mijn laatste krachten in de pedalen te stoppen. In korte tijd rijd ik rond de 30 kilometer per uur richting de kazerne. Ok ok geef me een beetje ruimte het is een oude aluminium Merida en geen carbon fiber fiets van 0.1 gram en er zitten off road banden op want het is een trekking bike… dus dan is 30 best hard (applaus!!!)
Het fietspad is smal en heeft veel begroeiing aan de zijkant waardoor het pad nog net even iets smaller is geworden. In tegengestelde richting komen 2 scholieren aangefietst. Blij dat het Vrijdag is blij dat ze lekker naar huis kunnen om te chillen en een paar dagen de school te vergeten. Ze praten gezellig en hebben lol. Telefoon in de hand en niet al te steady recht voor uit. Had ik al gezegd dat ik rond de 30 reed?
Ik herinner mij het volgende..
In het passeren van de jongens gebeurt er iets, ik blijf hangen.. haken iets.. er gebeurt iets. Mijn voorwiel begint te slingeren en ik probeer mijn balans te houden. Het wiel wappert en wiebelt en ik houd het niet meer. Het wiel klapt op. Nou weet ik niet hoeveel kennis jullie (ja jij als lezer) hebt van wielen maar diegene die haaks op de fiets staan schijnen het beroerd te doen. Ik voel de controle wegvallen De fiets gaat voorover en ik ga mee Ik vlieg door de lucht in wat voor mij gevoel een eeuwigheid duurt Ik kan niks doen ik land op mijn hoofd voorover op de grond Ik roep nog hard een vloekwoord dat ik zelden gebruik en geloof me het was zijn naam ijdel gebruikt! Ik voel een pijnscheut in mijn hoofd en een knak in de nek Rol door en kom op mijn rug tot stilstand, handen gevouwen over mijn buik. Ik vloek nog een keer en voel langzaam een pijn opkomen in mijn hoofd en voel dat ik bloed. Ik denk nog, een gat in mijn hoofd dat valt mee. Even bijkomen en dan rustig naar huis. Ik zie de fel groene bladeren boven me bewegen en de vroege middag zon schittert er doorheen. … … … Bijgekomen…
Ik probeer op te staan…
Ik probeer op te staan……..
IK PROBEER OP TE STAAN………….
Herpak mijzelf en wil mijn hoofd voelen en proberen te achterhalen wat er gebeurt is.
Ik beweeg in gedachten maar mijn lijf doet niets…
WHAT THE FUCK…
Wat ik ook doe, ik kan niet bewegen. Geen handen geen voeten geen hoofd geen niks. Ik hou mijzelf voor dat ik wel eens eerder gevallen ben en dat door de klap de lucht uit mijn longen is waardoor ik dit ervaar. Nog heel even wachten. Maar niks… geen beweging in te krijgen. Paniek begint zich meester van me te maken. Jezus het zal toch niet denk ik nog. Nee het komt goed geef het even.
Ik zie de bladeren felgroen schitteren in de zon boven me en raak in paniek…..
Gisteren was je 5 jaar dood. Ik zeg bewust dood want dat was de dag dat je lichaam eindelijk besloot er mee op te houden. Je was al veel eerder weg, een jaar of 6 daar voor eigenlijk al.
5 jaar later is alles gewoon doorgegaan. De wereld stond niet stil en de zon kwam gewoon elke dag weer op. Mensen gingen gewoon naar hun werk en de winkels elke dag weer open. Kinderen verwisselden van klas en school. Maakte mooie en minder mooie dingen mee en leerden elke dag.
5 jaar later ook nog geen steek dichterbij een oplossing. Nog steeds krijgen te veel mensen de diagnose Alzheimer of dementie in welke vorm dan ook. Elke dag worden er weer hartverscheurende momenten beleefd. Elke 5 uur is er weer iemand die zijn of haar doodvonnis krijgt. En ja we snappen het beter, gaan er anders mee om maar het hart van de zaak blijft dat iemand waar je van houd binnen niet al te lange tijd zal zeggen “wie ben jij eigenlijk?”
5 jaar later herinner ik je lach, je lief zijn, je altijd klaarstaan. Jij die je altijd wegcijferde voor kinderen en anderen. Bijna altijd goed gehumeurd. En die lach, die bulderende harde lach…
5 jaar later en we zijn gewoon doorgegaan. De aarde draait en de kerst komt er aan.
5 jaar later, de wereld al 5 jaar iets minder mooi zonder jou om ons heen.
Links een hoest, rechts nog een incidenteel gilletje van een kind. Voor de rest alleen maar krekels en stilte.
Op de veranda van het tijdelijke huisje lekker mijmeren over de afgelopen weken. Januari boeken, midden april de stress van hoe de zomervakantie door te komen met oppas, werk en planning. En nu het einde in zicht.
Paar weken per jaar waar je voor spaart en naar uitkijkt. Zoeken naar een plek waar iedereen wat heeft. 2 weken onbezorgd de kinderen laat op laten blijven en de geur van chloor bijna gewoon laten worden.
Mooie weken, mooi dat het nog kan. Auto volgepropt met nieuw werk voor thuis. Met frisse tegenzin gedag zeggen tegen het “alles mag en niets hoeft” leven maar stiekem ook weer uitkijken naar de gewone dagen.
Nieuwe klassen, scholen en uitdagingen wachten op ons. Mail adressen van nieuwe vrienden in de pocket. Halve doos met hagelslag en zoete broodjes klaar.
Zomervakantie, mooi 🙂
Tjuus Provence, u was goed voor ons wederom. Au revoir!
Zo’n 3,5 jaar geleden een toevallige ontmoeting, gewoon ergens waar je elkaar tegen het lijf loopt zonder dat daar aanleiding voor is. Het was daar dat je vertelde dat je, net als je vader, diagnose ALS had gekregen. Terecht kapot geslagen door dergelijk nieuws was je (waren jullie) en een traan en knuffel is wat je kunt doen… Veel te jong voor een last als deze.
Zo vaak waren we niet bij elkaar maar genoeg om veel lief en leed van de zijkant mee te maken. Altijd even bijpraten in de loop met de honden. Gekke nieuwtjes en diepe gesprekken over onderwerpen die je niet makkelijk bespreekt. Een vriendin? Absoluut meer dan een kennis… kende je redelijk goed eigenlijk. Positief en vol humor en soms ook wel een zwart randje.
Natuurlijk komen we langs… Met enige regelmaat bedenk je dat je langs wil en moet. Hoe zou het gaan met je. Dan kwam ik je familie of man tegen welke mij bij praatte over hoe het ging. Niet zo heel goed en terecht pissed op het leven.
Ik kom snel langs…
Dan neemt het leven je in beslag, de dagelijkse beslommeringen en zaken die ook belangrijk zijn of in ieder geval lijken. En dat bezoek komt echt.
Vandaag was het zo ver, na veel te lang waren we bij je. Er was rust, verdriet, mooie woorden. Geen smoezen meer, geen uitwegen geen andere dingen.. vandaag was alleen voor en over jou.
Het was een bijzonder intense uitvaart …
Help die klote ziekte te bestrijden… Â Stichting ALS Nederland
This site uses cookies to store information on your computer. Some of these cookies are essential to make our site work and others help us to improve by giving us some insight into how the site is being used.
