Monthly Archives: April 2010

Zon als magische dokter…

Posted on by
2

ze zeggen wel eens dat de zon een magische werking heeft op mensen. Ik weet inmiddels zeker dat dit in sommige gevallen zo is.
Was vandaag weer met de complete familie bij haar op bezoek en het weer zat lekker mee. Ze was al lekker even buiten geweest met de verzorging en had al genoten van de heerlijke omgeving.
Waar ze zit ligt midden in het bos en de vogels zitter er op je tafel of naast je stoel zonder angst alles wat eetbaar is weg te pikken.

Enfin, ze was dus lekker “wakker” en niet terneergeslagen zoals we er nog wel eens aantreffen deze dagen.
Lekker een stukje lopen naar het restaurant dat naast de binnen plaats zit, waar je werkelijk alles kunt krijgen, en een plekje in de zon gezocht.
Even zegt ze dat het fris is maar zodra de zon achter doe wolk vandaan komt klaart ze volledig op en kijkt redelijk fris en helder uit haar ogen!.

Kijk een gesprek voeren met haar is geen realiteit meer.. ze kan onmogelijk de dingen onthouden en is daarom niet meer in staat woorden te vinden voor zinnen die ze waarschijnlijk glashelder in haar hoofd heeft maar niet over haar lippen kan krijgen.

Soms doet ze me denken aan haar moeder die ruim 25 jaar geleden op ongeveer dezelfde plek zat in het bos. Haar moeder had een bescheiden aantal van 9 hersenbloedingen gehad waardoor ze uiteindelijk niet meer in staat was te praten. Ze kon goed denken en was helder van geest maar ook niet meer in staat haar gedachten te uiten. In die tijd waren computer nog geen gemeengoed en schrijven kon ze ook niet 🙂
Weet trouwens nog wel heel goed dat ze soms uit het diepst van haar hart in ene glashelder en zonder gene “Godverredomme” kon zeggen :))

maar goed.. zon en moeders, het was fijn.. ze was aan het lachen en kleine dingen van vroeger klonken haar bekend. Dingetjes waar ik haar vroeger lekker mee kon pesten deden haar breeduit lachen 🙂 en ze wilde veel contact.. hand vasthouden, knuffelen en gewoon een lach.

Het was een heerlijke dag weer 🙂 .. Ooit zei ik .. “die nemen ze je nooit meer af…!” helaas weet ik inmiddels beter en is dat zeker niet waar.. ook dat raak je kwijt als je pecht hebt later..

Afsluiter.. ik lekker naast mijn moedertje.. 🙂

Ze kijkt wat boos maar is met namen geïntrigeerd door dat kleine ding dat de foto maakt 🙂

Menno

Deel/Bookmark

Wat doen we in geval van een acute situatie?…

Posted on by
6

Vandaag had ik zorgplan bespreking voor mijn moeder in het verpleeghuis. Het was voor mij de eerste keer dat ik een dergelijk gesprek had. Ik ben ook min of meer automatisch naar voren geschoven door mijn broers als “spokesman” op te treden voor ma.
De bespreking was met het hoofd van de afdeling en de arts die in het verpleeghuis de gezondheid in de gaten houd.

Buiten het relatief zakelijke karakter aangaande de standaard zaken als bloeddruk,algemene houding, incontinentie, capaciteit tot eten, omgang en medicijn gebruik komt er op een gegeven moment de vraag…

Wat doen we als er een acute situatie ontstaat.. gaan we met gillende sirenes richting het ziekenhuis met 10% kans van succes… of doen we dat niet?

Ja dat is even slikken… Deed me terugdenken aan de periode vorig jaar waar duidelijk werd dat haar verkalkte hartklep in een stadium van opereren of nooit meer kwam. Daar was op een gegeven moment de vraag ook doen we er wat aan met de kans dat ze geestelijk zo ver achteruit gaat en de kwaliteit verdwijnt of doen we niets en laten we “de natuur op zijn beloop” wat net zoveel inhoud als.. stopt ie er mee dan stopt ie er mee :)..

Daar hebben we toen gekozen omwille van de complexiteit van voor-onderzoek, operatie en complexe nazorg (drains, infuus algemeen en verwarring van andere plek) geen operatie te doen en de normale gang te laten gaan…

Een stevige beslissing waar ik (en mijn familie) trouwens nog steeds achter staan!.

Hier dus dezelfde vraag… stel ze krijgt een infarct of een stilstand … ga je dan alles op alles zetten haar te redden en krijg je een hoopje ellende terug? Of laat je dingen gaan zoals ze gaan en neem je effectief gezien afscheid?

Weet je ik ben stapel op mijn moeder.. ik doe alles voor der maar diep in mijn hart denk ik dat ze zelf zou zeggen.. “ach Men.. laat me maar gaan.. dan is de last van jullie schouders….” (typ dit stukje niet met droge ogen trouwens!)

Tijd om de achterban in te lichten en te bespreken wat we willen.. alweer een stap dichterbij een definitief afscheid.. lijkt wel of die beslissingen en momenten elkaar steeds sneller opvolgen.

Menno

ps op twitter waren er ook veel die zelf uit de positie van mijn moeder zouden kijken .. wat zou ze zelf willen? Ook wat zou je een ander aanraden… Twitter is een fijn medium 🙂

Deel/Bookmark

Mist, documentaire Alzheimer

Posted on by
4

Ik werd op de volgende documentaire gewezen op twitter naar aanleiding van mijn blogs over mijn moeder. Ik heb deze net bekeken en ik moet zeggen dat Karin Hillebrand (de maakster) er goed in is geslaagd te laten zien wat de gang is die zowel de patiënt als zijn of haar omgeving moet meemaken.
Als je 50 minuten van je tijd kunt missen dan is dit een goede manier om je tijd te besteden.
Let vooral op de staat van de hoofdpersoon in het begin waar ogenschijnlijk niets mis is met de beste man tot op 2/3 van de docu… alleen dat is al meer dan genoeg voorbeeld …

Ik zeg kijk.. en dan Karin voor het maken! Je kunt haar ook volgen op Twitter @karinhillebrand

Link naar L1 Mist

Ook hier weer.. ik hoop dat iemand er wat aan heeft! Als is het er maar 1…

Menno

Deel/Bookmark

Ik win dus nooit wat… [g33k alert!]

Posted on by
2

en dat is dus waar.. Ik ben er zo een die niet gelukkig is in het spel. Koop een lot en win niks.. koop een straatje en win het absolute minimum. Allemaal geen probleem en je went er aan 🙂

Dinsdag zitten we te werken op kantoor en we hadden het over het aflopen van de vluchten van de space shutle en dat het kreng het museum in gaat. Ik vertelde dat ik ooit mijzelf voorgenomen had een lancering mee te maken. Tijd en heel veel andere zaken zijn voor gegaan en het is er helaas nooit van gekomen. Ik weet dat mijn vader ooit zelf wat geld apart gezet had voor me om te helpen 1 van mijn dromen te verwezenlijken (iedere gek zijn gebrek! 😉 ).
Enfin we waren dus aan het werk en in ene zegt Elwin (@fliktwit) zeg had je gezien dat er een Tweetup was van de @nasa ? Ik zeg nee verdorie die heb ik gemist jammer genoeg.. je moet er namelijk op inschrijven via de site en er worden wereldwijd een paar happy few uitgekozen! Ik meen 150 personen maar dat weet ik niet zeker..

jaja ik dwaal alweer af maar goed op het moment van gesprek bleek dat er nog een half uur was om alsnog in te schrijven op deze tweetup.. en tja, wie niet waagt.. die wint 🙂 Dus gedaan.

Wat vind ik vanmorgen in de mailbox?

Congratulations, your registration to attend the STS-132 Tweetup on May 13-14 at NASA’s Kennedy Space Center in Florida has been selected! The two-day event will provide you the opportunity to speak with shuttle technicians, engineers, astronauts, and managers and view the launch of space shuttle Atlantis to the International Space Station, targeted for 2:19 p.m. EDT, May 14. The Tweetup also will include a “meet and greet” session for participants to mingle with fellow Tweeps and the team behind the tweets from @NASA.

AAARRRGGHHHHH ik mag komen????!!!!!???? JAhaaaaa ik mag komen wooeeehaaaaa> Daar sta je dan als bijna 40’er te stuiteren als een klein kind!!! lol
Uiteraard is het wel zelf betalen en alles maar het is een unieke kans een lancering mee te maken en van heel dichtbij nog eens mee te kijken naar alles wat met het Shuttle programma te maken heeft…

En tot overmaat van toeval ontdek ik ook nog dat een mede tweep ( @Arvid ) die ik sinds gisteren “ken” OOK geselecteerd is!!

Nou ja.. zo zie je maar 🙂 er is ook ruimte voor een beetje geluk 🙂 en je weet het.. niet gelukkig in het spel.. erg gelukkig in de liefde :))

Menno

Deel/Bookmark

Lijkenpikker…

Posted on by
8

Van de week belde mijn broer mij.. of we zo stilletjes aan niet eens wat moesten gaan doen met het huis van mijn moeder. Zoals sommigen weten zit mijn moeder sinds begin dit jaar in een verpleegtehuis met de ziekte van Alzheimer.
Toch wel geschokt door het idee maar realistisch gezien had hij een punt immers ze woonde (wil steeds woont zeggen!) in een huurhuis en daar gaan vrolijk elke maand de vaste kosten voor door.
Enfin, vanavond was het eerste moment dat we samen afgesproken hadden. Het was inmiddels al weer een paar weken geleden dat ik in het huis was geweest dus was sowieso benieuwd naar de staat van post en kranten.

De post viel erg mee, Bri had een tijdje geleden al de krant,televisie gids en margriet opgezegd (random keuze van lidmaatschappen trouwens :P) dus die vervuilen het huis al niet meer. Ook is de verhuisservice op orde en komt de meeste post niet meer daar aan. Jammer genoeg hebben we tegenwoordig 100 miljoen bezorgservices dus post blijft komen 🙂
Het viel dus wel mee, de kachel stond op een lager pitje en de gordijnen dicht.
Het gekke is dat het huis er heel bewoond uitzag. Dat had mede te maken met het feit dat mijn moeder door middel van crisis opvang geplaatst is. Ze viel van de trap en diezelfde dag nog was ze “uit huis” geplaatst. Dus alles in huis is nog zoals het toen was.. heel bizar.

Enfin, samen lopende door het huis kijkende naar wat ons te wachten staat spreek je onwillekeurig toch over voorkeuren voor spullen.. wat gaat weg, wat niet en wat neem jij en wat neem ik? Extra complex is dan nog dat ik een broer heb die verder weg woont en niet zomaar even kan komen kijken.
Dat betekend dus alles noteren, fotograferen en documenteren om later problemen onderling te voorkomen.

En al lopende en zoekende in dat huis bekroop me een naar gevoel… weet je.. zei ik tegen mijn broer, heb jij dat nou niet dat je het idee hebt alsof je dit stiekem doet?
Mijn moeder is namelijk nog helemaal niet dood en zit minder dan 2 kilometer verderop in een kamertje..

Het is niet zoals het zou moeten zijn weet je. je maakt je daar een voorstelling van. Je wordt oud en of je gaat dood en je kinderen zorgen voor de afwikkeling of je gaat een bejaardenhuis in en je zoekt zelf uit wat je wilt hebben en verdeeld de rest… niet dit..

Wat moet je nou… alles wat je pakt en denkt mee te willen nemen voelt vies alsof je achter de rug van je moeder de spullen aan het verdelen bent.. want dat is namelijk zo.. maar het kan niet anders????? #tweespalt #twijfel #kudt

Nou ja.. voorlopig zijn we er prima in geslaagd te zien wat er aan spullen weg kan, heb ik weer 2 tassen vol met zomergoed voor moedertje in het verpleeghuis en hebben we een nieuwe date.. maar ditmaal wel met Bri en hopelijk hoef ik alleen nog maar oude zooi weg te gooien en niet na te denken over wie wat en waar!

Wordt vervolgd!

Menno

Deel/Bookmark