Bel me niet!

Gelukkig leven we op het moment in een soort periode waar even alles is zoals het is. Ma blijft redelijk stabiel op het moment en we kunnen vaker wel genieten van een bezoek dan niet! Jammer van het mooie weer maar dat is een detail!

Omdat ze redelijk door rommelt is er minder om over te vertellen.. wat mij heeft doen besluiten eens wat over de aanloop hier naar toe te schrijven. Met name te waarschuwen voor hen die de zelfde wegen bewandelen (gewild of ongewild!)

Eén van de grootste problemen met het dementie proces is dat je verdomde lastig inzichtelijk is. Meestal heb je pas wat door als het al te laat is. Het vervelende is doordat je het zo laat door hebt dat er zaken gebeuren die eigenlijk helemaal niet meer kunnen. Ze gaan dingen doen waar ze eigenlijk geen beslissingen over kunnen nemen.
Een mooi voorbeeld is de telefonische “dienstverlening” 🙂 Je kent ze wel.. de “goed geschoolde” medewerkers van de callcenters die meuk via de telefoon aan de man/vrouw proberen te krijgen.
Mijn moeder woonde dus alleen en had vanzelfsprekend telefoon 🙂 In de begin dagen van haar ziekte (welke eigenlijk al veel langer aanwezig was) was ze nog redelijk in staat paal en perk te stellen aan deze praktijken. Ze vertelde netjes dat ze niets kon en wilde kopen zonder dat ze haar zoon (lees mij) daar in raadpleegde.
Ik ben meerdere malen gebeld door dergelijke dajakers die het dan bij mij ook nog even probeerden.. Needless to say dat ze van een ijskoude kermis thuiskwamen!

Natuurlijk kwam er die tijd dat ze dat allemaal niet meer wist en de aasgieren als echte aaseters zich begonnen te verzamelen boven de telefoon lijn van moeders. .. ik heb zelfs het vermoeden dat onderling kennis over dergelijke zwakkere personen doorgespeeld worden naar collega’s!!

Wij probeerden zo goed en kwaad als het kon een overzicht te houden over haar post en uitgaven. Niet uit wantrouwen maar uit bescherming. Post vonden we niet altijd (die zwierf het hele huis door!! van koelkast tot in de linkerschoen op zolder!!) maar gelukkig was ik een aantal jaar daarvoor al mede rekeninghouder geworden. Leek ons handig na het overlijden van mijn vader… en dat bleek zo te zijn.

Ik denk dat mijn moeder ongeveer 6 keer is gewisseld van energie leverancier, 3 keer van telecom leverancier, minimaal 9 abonnementen heeft aangesmeerd gekregen..

En hoe simpel het aangesmeerd werd hoe ingewikkeld was het om er weer van af te komen!
Met name de abonnementen.. je kent ze wel.. de dozen die je dan eenmalig “gratis” kreeg en als je de dan niet terugstuurde of iets van je liet horen dan zat je gelijk aan een langlopend contract vast! Hoeveel van die gezondheidshonden, leeflangetters en slankafhufters ik niet aan de telefoon heb gehad..
Iedereen was uiteindelijk wel bereid om afstand te doen van hun “rechten” al koste dat bij sommige heel erg veel moeite. Met name dreigen met juridische stappen in verband met het ziektebeeld van mijn moeder deed de meeste besluiten terug te stappen.

Ik herinner me 1 voorval en dat is niet om te slijmen… maar mijn moeder vertelde in een verwarde bui dat er zo’n aardig meisje aan de deur was geweest.. ze hadden zo lekker gekletst alleen wist ze niet meer waarover.
Enige dagen later werd duidelijk dat het om de “Nederlandse Energie Maatschappij” ging. Zij waren op dat  moment met een bikkelharde campagne bezig!
Ik weet dat ik  dat zag en eigenlijk direct door het lint ging.. ik had al zo veel mensen afgebeld en haar ingevoerd in een bel me niet register en NOG kregen ze het voor elkaar..
Ik belde de maatschappij op en vroeg zonder twijfel naar de de Supervisor.. ik wilde niets te maken hebben met die schaapjes in het call center.

Ik kreeg de supervisor en geagiteerd deed ik mijn verhaal… de man luisterde en gaf geen weerwoord.. pas nadat ik helemaal uitgesproken was zei hij.. “sorry.. ” hij bood zijn excuus aan namens het bedrijf en vertelde het te betreuren dat dit gebeurt was.
Geen enkel maar dan ook geen enkele poging tot overtuiging.. gewoon sorry..

3 dagen later stond er een heel grote bos bloemen bij mijn moeder thuis met nogmaals de excuses! Ik vond dat grote klasse!

Hoe dan ook.. tip, zorg dat je in dit soort gevallen of regelt dat er geen wilsbekwaam meer is of neem en volmacht maar regel iets wat juridisch staat! Registreer bij het bel me niet register zo snel mogelijk en plak een sticker met “colportage niet gewenst” op de deur..

Voor je het weet ben je net als wij 4 dagen per week bezig strijd te voeren met bedrijven die er een levenswerk van maken de zwakkere in de samenleving te pakken!

Zo. dat was dat 🙂

Menno

Gewenning, een raar fenomeen…

Kijkende naar het ziekteverloop van mijn moeder de afgelopen jaren zie je dat de achteruitgang met plateaus gebeuren. Het is in het geval van mijn moeder geen continue proces aan de buitenkant.
Het begint (in retrospectie) heel voorzichtig.. de bekende vergeetachtigheid was in ons geval de start.
Namen door de war halen en soms niet komen opdagen voor het eten op vrijdag.. (ze at al sinds mijn vaders dood op de vrijdag avond gezellig bij ons!) waren tekenen dat het niet goed ging.
Dat hield een tijdje aan en leek verder geen probleem te zijn behalve soms lastig.

Dan in ene is er een stap op een ander plateau … in ene gebeurt er iets waardoor het opvalt dat er iets ander is.. De vergeetachtigheid slaat om in ander gedrag. Mijn moeder werd minder behoudend en was soms zelf ronduit grof omdat ze vrijer ging praten. De grenzen van gene leken te vervagen bij haar.

Ik herinner me een avond (vrijdag) dat ze bij ons thuis was. Ze zat op de bank met een bak koffie en vertelde in geuren en kleuren dat ze die middag met de auto op pad was geweest. Op zich een normaal verhaal want ze reed graag en veel auto.. maar ze was een landweggetje op gegaan en halverwege de weg stonden er heel veel schapen. Die schapen wilde niet aan de kant gaan en ze kon niet verder rijden.. Ze vertelde verder dat ze een scheerapparaat bij haar had en die uit het raam hield waardoor de schapen schrokken en doorliepen…

Ik weet nog dat ik vol verbijstering zat te luisteren en dat ik het heel warm kreeg. Want het verhaal dat ze vertelde was het verhaal van een reclame die op dat moment regelmatig op de televisie uitgezonden werd. Het was denk ik een Braun reclame ergens in Ausie land of Nieuw Zeeland..
Dat was voor mij het moment dat ik wist dat het mis was.. we waren weer een niveau gezakt waar fictie en werkelijkheid soms door elkaar heen gingen lopen.

De stappen daarna zijn talrijk en niet allemaal even snel geweest. Ze ging van dat moment vrij snel achteruit.. Daar kwamen momenten bij dat ze met auto rijden de weg kwijt was.. ooit kwam ze ‘s avonds laat nog aan de deur (was zeker tegen 12 uur ‘s avonds) zichtbaar aangeslagen. Ze was in Bussum geweest bij een vriend maar was op de terugweg de weg kwijtgeraakt. Ze had van 19:00 tot ruim 23:30 in de rondte gereden…








Het daarop volgende ziekenhuis bezoek gaf inderdaad heel duidelijk aan dat ze Alzheimer had…. Dat was weer een stap dat bezoek.. ze zat daar aan de tafel en de onderzoekend arts vroeg haar een klok te tekenen. Die klok moest op zeg.. 10 voor 11 staan… en dat lukte gewoon niet meer… dat is onvoorstelbaar dat zo iets simpel niet meer lukt..

De maanden daarna heb ik denk zonder al te veel te overdrijven een keer of 35 moeten vertellen dat ze Alzheimer had met elke keer de zelfde mijn moeder zo tekenende reactie.. “hmmm… meen je dat nou? .. maar ik vergeet helemaal niets?.. zal wel meevallen allemaal…” Maar ook daar wen je aan.. elke keer slecht nieuws brengen 🙂

Nodeloos te zeggen dat het hard minder is geworden 🙂
kort overzicht in foto;s ..

Kerst 2006 waar we officieel nog niets wisten over haar ziekte…

2007 tijdens de verjaardag van 1 van de kinderen (niet lang na de foto hierboven)

2008 Nadat ze haar eigen haar verruild heeft voor een haarstukje.

Einde 2008…

Januari 2010, eerste week in het verpleeghuis…

Maart 2010….

Vandaag.. 1 Mei
2010…

Gewenning is iets geks.. elke keer stel je de verwachtingen bij en soms kloppen die, soms niet maar elke keer  wen je weer aan dat je niet weet wat je te wachten staat…

Menno

NASA Tweetup STS-132 14 Mei 2010

Zoals sommige weten ben ik samen met (zo ver ik weet) 3 anderen uit Nederland uitgekozen uit een lijst van mensen die graag eens een lancering mee willen maken. Er mogen in totaal 150 mensen komen naar NASA’s Kennedy Space Center.
Het gaat om de lancering van de Atlantis welke haar laatste vlucht gaat maken en het is de op 2 na laatste lancering ooit! Het Space Shuttle programma stopt en de laatste 3 vluchten staan gepland.

Wij mogen 2 dagen (de 13e en de 14e) vertoeven op de NASA sites en worden in een aantal gevallen up close and personal betrokken bij sommige processen. We zitten dus zeg maar.. eerste rang 🙂

Omdat het redelijk uniek is kan ik me voorstellen dat er wellicht instanties zijn die het interessant vinden als er verslag gedaan kan worden. Nou hier is jullie kans!!! 🙂

Schaamteloze zelfpromotie is dit! 🙂

Dus .. verslag van de laatste vlucht van de Atlantis.. of verslag van de launch sites? Vanuit de pers plaatsen met woord, foto en video ..

Tot zo ver deze commercial break.. nu weer terug naar heerlijke onzin, n3rd praat en g33k talk..

Menno