Vandaag was het weer zo ver, we moesten met ma terug komen in het ziekenhuis. 10 uur werden we verwacht in TerGooi in Hilversum. Ik kwam iets later dan mijn schoonzus aan in Zonnehoeve en zag al direct dat ondanks alle goede gedachten en hoop mijn moeder in een slechte bui was. De tranen biggelden al weer langs haar wangen en de onmacht stond in haar ogen.

Gelukkig is mijn schoonzus net als ik en proberen we zo positief mogelijk met haar (en zulke momenten) om te gaan. Met wat grapjes en vriendelijk lachen weten we haar in ieder geval van het huilen af te krijgen.

Samen lopen we naar de auto en gelukkig is ook vandaag een mooie warme zonnige dag. Ze draagt alleen en soort van blouse met daaronder niets. Zelfs geen BH.. hetgeen me zo af en toe wel eens doet af vragen of wel iedereen helemaal weet wat zijn taak is binnen het huis! De mensen die ik ken werken hard en zijn lief maar blijkbaar zijn eer ook die vinden dat een eenvoudig truitje voldoende is. Omdat ze het koud heeft doen we een vestje om haar heen. Bij de auto hetzelfde ritueel Ik heb wat minder last van mijn rug dus ben ik beter in staat haar enigszins geforceerd de auto in te krijgen! Geen leuk gezicht en zeker geen leuk gehoor tegenwoordig.

Het autorijden blijft haar goed doen, ze is wel heel voorzichtig en bij elke auto of fietser die er aan komt zet ze zich schrap 🙂 Ze geniet zienderogen van de rit en knapt wat op. Muziekje aan (vertel ik later meer over!) en met een klein beetje herkenning neuriet ze mee.

In het ziekenhuis melden we ons en wachten verder af op wat komen gaat. Ze is wel wat afwezig maar lijkt redelijk goed in haar sas te zijn..

Wachten voor de behandeling

Na een klein kwartier mogen we naar binnen en zitten direct in de gipskamer. Gelukkig zijn de meeste aanwezigen vaag bekend en hoeven we niet al te veel uit te leggen. Ik vertel mijn moeder dat er iemand het gips komt afhalen met een soort van zaag die herrie maakt. Ze knikt maar zie in haar ogen dat ze geen benul heeft van wat ik zeg.

Wachtende op de gipsmeester

De gipsmeester doet als beloofd en daar gaat het al langzaam minder. De herrie van het apparaat en de incidentele uitschieters die door het gips gaan doen mijn moeder haar hand hard terugtrekken. Het terugtrekken is een hele primaire reactie op pijn maar heel onhandig als je met scherpe dingen in de buurt bent.

Mijn schoonzusje houd haar goede hand vast en spreekt moed in.. ik ben inmiddels met 2 handen bezig haar arm en hand onder controle te houden. Het onvermijdelijke hechtingen uithalen moet nu gebeuren. Met veel tact gaat hechting voor hechting er uit maar het doet duidelijk pijn. Het doet mij pijn haar arm en hand zo vast te moeten houden maar anders krijgen we ongelukken met het scherpe mesje dat de hechtingen door moet snijden. 4 hechtingen later snikt mijn moeder het uit.. ze kijkt met aan met een blik waarom ze daar is en waarom we haar pijn doen…

Ze is als een kind.. je kunt uitleggen wat je gaat doen maar dat komt helemaal niet aan. Ze reageert primair en doet wat elk levend wezen doet.. wegtrekken om zichzelf te beschermen. Dat wij haar daar in belemmeren kan ze niet bevatten of begrijpen.

Het vervelendste is nog wel het wachten tussen door.. In de gipskamer binnen komen.. 10 minuten wachten… het gips er af.. 10 minuten wachten… hechtingen er uit.. 15 minuten wachten… En al die tijd wil mijn moeder weg.. ze duwt tegen mijn schoonzus en wil haar arm terug.. en dat al die lange minuten lang… het haar daar moeten houden .. bah.. gaat tegen je gevoel als mens en zoon in.. maar het moet!

Gelukkig heelt het redelijk goed alleen is wel duidelijk dat er geen gips meer omheen kan. Het is te warm en te vochtig en de chirurg vreest dat het anders mis gaat. Verband zal moeten helpen! Het is ook dan dat de chirurg opmerkt dat er nog een hechting zit… Ik zal de details besparen maar gvd was minimaal wat er door mijn hoofd ging! Het was ook nog eens een heel lastige hechting op een nare plek.
Mijn moeder is sterk.. heel sterk… 4 mensen .. ik heb weggekeken want dat was net ff iets te veel! Gelukkig is de chirurg iemand die zijn vak verstaat en trekt in no-time de hechting er uit!

Een paar minuten later het verband er over en we lopen met een zielig hoopje ellende het ziekenhuis uit. Het mooie is dat halverwege de parkeerplaats in de zon ze heel voorzichtig weer wat op klaart.. tranen maken plaats voor een kleine lach. De auto in gaat best lastig en ze is boos op me omdat ik iets te veel push! .. Haar blik sprak boekdelen!.. maar het kon niet anders.

Ik had op de heenweg nog een CD opgehaald die ik toegestuurd had gekregen een ruime tijd geleden. Een cd met allemaal leuke oude liedjes uit haar tijd 🙂 Ik zet hem op en 3 kilometer later “lalaaa’t” ze heerlijk mee 🙂 prachtig dat muziek dat kan doen!

En dat is tevens ook de zegen van een ziekte als Alzheimer.. zeker voor de persoon zelf.. zij is alles al weer vergeten.. het zijn de gezonde die het bij de rest in de rugzak gooien…  … op naar volgende week Donderdag..

Menno

Sinds een tijdje delen mijn dochter (8) en ik wat. Ik ben in contact geraakt met muziek die me heel erg ligt. De CD gekocht en mijn dochter was per direct verkocht. Het is Nederlands talig en ze zingt heerlijk alles en overal mee.

Stappen we de auto is dan is het “papa, cd 4 nummer 1…” en hop daar gaan we weer 🙂 Ik heb haar inmiddels redelijk goed leren kennen en ben met Gillian (dochter) ook een keer naar een optreden geweest. De blik in de ogen van mijn meisje vertelde een hoop! .. stiekem hoop ik dat ze denkt.. dat wil ik ook worden! Ik zou apetrots zijn als ze dat doel ooit bereikt.

Anyway, zij stuurde me niet zo lang geleden een CD speciaal voor mijn moeder. Het was een CD gemaakt door haar moeder en broer welke een bekend duo zijn met name in het oosten van het land. De CD heeft allemaal oude liedjes en het duo deed deze vaak in kleine optredens in verpleegtehuizen voor mensen met dementie en andere hersen stoornissen. Muziek brengt gek genoeg mensen soms terug naar dat moment in tijd. Hoe weinig ze vaak ook kunnen muziek weten ze vaak nog foutloos mee te zingen. Ik heb nog niet de kans gehad haar helemaal alleen naar de CD te kunnen late luisteren maar dat gaat Dinsdag gebeuren. Dan neem ik haar mee naar het ziekenhuis voor het verwijderen van de hechtingen en de laatste keer gips. Ik ben zo benieuwd of ze de nummers kent en meezingen kan…

Vandaag zat ik lekker in de tuin na noeste arbeid (yeah right :P) te genieten van de zon en alles wat er voorbij kwam via de digitale weg. Zo ook een mail.. en in die mail een liedje.. speciaal geschreven voor mijn dochter… zo maar.. uit het niets.

Ik las de mail en kon het niet droog houden… In al onze zorgen en dagelijkse beslommeringen vergeten we soms zo hard dat kinderen ook moeten dealen met veranderende situaties. Ook zij zien oma veranderen en zien dat Oma niet meer kan wat ze kon.. dat ze niet meer de namen noemt van de kinderen en vaak zit te huilen en te rillen.

Niet zo lang geleden braken beide kinderen toevallig bijna op het zelfde moment.. even moesten ze verwerken dat Oma wel heel erg hard achteruit ging.. en niet alleen Oma .. ook Opa gaat achteruit.. en hard ook..

In die context las ik dit liedje… wat Gil (hopelijk) gaat zingen..

Ik heb er de hele dag over nagedacht of ik het zou bloggen omdat ik het zo persoonlijk vond dat ik het niet zeker wist. Ik mag het doen.. de rechthebbende vind het goed al is het persoonlijk bedoeld en niet anders. Het is iets dat alleen met een oprecht gevoel geschreven had kunnen worden… en ik wilde het zo graag delen.. niet in de minste plaats om de schrijfster de ultieme dank te geven.. xxx

Mijn oma weet niet meer wie ik ben

Mijn oma weet niet meer wie ik ben.
Mijn oma is ‘t allemaal vergeten
Ze kan ook niet meer wat ze eerder kon, weet niet meer wat ze altijd heeft geweten..
Ze zit daar maar en staart wat voor zich uit
En brabbelt soms een woordje of een lied
Ik weet het wel, het is nou eenmaal zo
Maar het doet me best wel heel erg veel verdriet..

Mijn oma is er wel maar ook weer niet..
Mijn oma kijkt me aan met holle ogen
Soms denk ik dat ze hier niet echt meer is Die and’re wereld heeft haar meegezogen..
Ze ziet me af en toe nog wel eens staan
Maar denkt dan dat ik iemand anders ben
Het voelt of we voor haar niet meer bestaan
Die oma die ik eig’lijk niet meer ken

Bridge: Soms… Hoop ik dat ze naar me lacht..
Dat ze weer zo gek als vroeger deed,  zo vriendelijk en zacht..
Soms.. Wil ik eig’lijk niet meer heen..
Want ik denk het liefst aan hoe ze vroeger was..

Mijn oma weet niet meer wie ik ben
Mijn oma lijkt me echt zijn te
vergeten
Maar af en toe dan zie ik nog een lach
Ook al weet ze niet meer wat ze heeft gegeten..

Alle tekst is auteursrechtelijk beschermd en mag niet zonder (schriftelijke) toestemming van de rechthebbende worden gebruikt. Neem contact op met me indien er vragen zijn!

… wat moet je daar dan nog op zeggen.. Ik vind het zo bijzonder…

Menno