Joep van het Hek.. niet iedereen kan er mee overweg maar dit doet hij zo mooi!

Mijn moeder zit in een verpleeghuis.. (voor wie dat ontgaan is ze heeft de ziekte van Alzheimer!) en dat verpleeghuis bestaat uit een aantal afdelingen welke op zich weer zijn onderverdeeld in huiskamers. Het zijn 3 huiskamers per afdeling. Aan de huiskamers grenzen de slaapkamers etc..
Omdat mijn moeder via een urgentie plaatsing in het verpleeghuis is gekomen (was van de trap gevallen thuis!) is ze op de eerst vrijgekomen plek gezet.
Het bleek een redelijk leuke huiskamer en afdeling te zijn. De mensen die daar zaten waren allemaal nog niet zo heel ver in hun ziektebeeld.

Helaas was ze niet in staat daar lang te blijven en is ze herplaatst. Ze kwam op een afdeling met wat meer van haar leeftijd maar ook iets verder in de “aftakeling”.
Zo zat daar een dame, je kent ze wel.. keurig in de kleding net haar en pieko bello in orde. Iemand die duidelijk een goed leven heeft gehad. Ze leek heel vriendelijk maar keek altijd wel strak voor haar uit. Meestal als ik langs kwam bij mijn moeder dan nam ik haar mee naar het restaurant om daar samen een kopje koffie te drinken en een beetje bij te praten (toen dat nog ging!).
Het viel me wel steeds op dat als ik haar kwam halen ze helemaal van de leg was. In de war en zenuwachtig.. soms huilen maar nooit vrolijk. Een ieder die mijn moeder kende van voor de ziekte weet dat ze de vrolijkheid zelf was .. altijd lachen altijd feest.. ja mijn moeder was een fijn mens om je heen… straalde van positiviteit zeg maar.

Totdat ik die ene dag kwam… ik stond in de deuropening van de huiskamer en de ruggen van zowel mijn moeder als de dame waren naar mij toegekeerd dus ze hadden mij niet gezien. Er was geen huiskamer hulp op dat moment aanwezig dus de bewoners hadden “vrij spel” .. Het werd me allemaal in een keer duidelijk.. die “leuke” dame zat daar op een bijzonder venijnige manier mijn moeder enorm te pesten..

Ik heb het niet over een beetje pesten maar serieus pesten.. ik noem een paar voorbeelden en ik citeer!

“zeg zeikwijf.. hou eens op met janken?!?’

“ik krijg de klere van je wijf.. als je doorgaat dan doe ik je wat aan!”

“als je straks eten krijgt pik ik alles van je weg of ik spuug er op!”

“ik schop de stoel onder je reet vandaan..”

En dat ging zo nog wel door.. Mijn moeder deed helemaal niets behalve snikken.. snikken en snikken.. vroeger zou ze dat niet leuk gevonden hebben maar ze had het niet gepikt! Ze had haar van repliek gediend en daarmee het probleem opgelost.. maar nu niet… ze zat hulpeloos te snikken als en klein kind.

Ik heb dat aangekaart en ze is korte tijd daarna verplaatst naar de afdeling waar ze nu nog steeds zit. Daar zit wel een mopperkont maar geen echt pester…  en dat deed haar goed!

Waren vanmiddag nog even bij haar en ze was voor het eerst in tijden weer een een beetje goed..  niet super en zeker geen gesprekken meer maar gewoon.. eens een keer niet huilen.. eens een keer niet trillen.. maar gewoon zitten en genieten van een beetje zon…

Tja dat zijn inmiddels de”goede” dagen.. dat ze niet huilt en trilt.. grappig hoe je grenzen steeds weer aan kunt passen..

Menno

Een term die in de financiële wereld aangeeft dat het niet fijn is dan! Hier is dat niet anders..

Vandaag Vaderdag, en dat is als vader een leuke dag. Lekker ontbijten en keutel cadeaus krijgen die ze zelf gemaakt hebben.. heerlijk… Het brengt me terug naar mijn eigen jeugd. Leuke dingen maken voor je vader en commercie was er eigenlijk nog niet zo bij. Het zijn deze dagen die me doen denken aan hoe mijn vader zich ooit gevoeld moet hebben 🙂
Helaas heb ik er geen meer.. in 1995 overleden toen ik 24 was.. de vaderdagen zijn daarna nooit helemaal meer hetzelfde geweest.

De rol van je vader is in mijn geval door niemand echt over te nemen maar als er iemand is in mijn leven die daar het dichtste bij kwam dan is het mijn schoonvader. 20 jaar delen we geschiedenis en 20 jaar lief maar ook zeker leed. Mijn schoonvader was (bewust was!) een uitgesproken man.. zei niet zo heel veel maar altijd wel dingen die er toe deden.
Een kleine man met en zonder baard met zijn passie de boot. Alles voor de boot.. ooit begonnen met een roeiboot en van boot tot boot uitgekomen op een mooie Doerak..

Helaas heeft de lieve man ook Alzheimer.. en een paar jaar geleden is de boot verkocht omdat het echt niet meer ging. De laatste jaren zijn met vlagen gegaan. Hij wist het eerder dan mijn moeder maar ging veel langzamer. De achteruitgang was bijna niet merkbaar (lees bijna!) .. met name handelingen gingen achteruit..

Nu.. vandaag.. denk ik terug aan afgelopen Donderdag waar ik ‘s nachts om 4 uur naar hun huis reed om een probleem te helpen oplossen .. ik denk aan de man die het ooit was terwijl ik kijk naar de echo die op het bed zit…

en net als ik weg ga en het ochtend licht opkomt roept hij een voor hem zo bekende grappige opmerking naar beneden.. en met een rare lach maar triest gevoel rij ik naar huis..

Straks even langs… sja.. Double dip ..

Menno