Twitter is een mooie plek, je kunt er gedachten wisselen.. interactie hebben met mensen die je ideeën en opvattingen delen of juist tegenstaan.. Twitter is ook tweepcare.. mensen wensen je beterschap wanneer je ziek bent of steken je een hart onder de riem als je om wat voor reden dan ook eens een wat minderen dag hebt..

Soms.. soms doen mensen je wat.. dit klinkt misschien gek maar het sterven van een onbekende kan soms iets met je doen. Zo weet ik nog dat ik enorm onder de indruk was van het overlijden van Willem Ruis.. weet niet waarom maar het deed me wat…

Niet zo lang geleden was daar in ene Anneke.. Anneke was een leuke tweep die veel met politiek en it bezig was. Ze twitterde leuke interessante en grappige dingen. Het volgen van haar was wederzijds en met veel plezier las ik haar tweets. Nou viel het wel op dat ze af en toe weg was zonder reden maar dat is juist zo leuk aan twitter.. je hoeft niets!

Tot op een dag ze vertelde dat ze kanker had en keihard aan het vechten was tegen deze ziekte.. Die wetenschap veranderde niet veel aan het contact al begreep ik (en de andere tweeps) inmiddels beter dat ze soms gewoon even niet daar was. We wenste haar dan offline beterschap en hoopten haar snel weer te spreken.. Vol met zelfspot en ogenschijnlijk vol in het leven twitterde ze er op los :)… tot die ene dag…

Opgenomen in het ziekenhuis en de dagen daarna twitterde ze af en toe nog op haar iPad waar ze oooo zo trots op was 😉 (dat heb ik haar vergeven ;)) .. Haar zus of man hielde ons via haar account op de hoogte zodat we een beetje wisten hoe het met haar ging… .. helaas hebben we nooit echt meer dag kunnen zeggen.. haar vlam ging veel te jong uit en het was dat moment dat ik besefte dat ook al ken je iemand niet persoonlijk iemand je vreselijk kan raken.. op een niveau dat voor mij onbekend gebied was!

Vandaag een soortgelijk voorval.. de meeste hebben het relaas van Mike wel gevolgd.. en wisten dat vandaag om 14:00 zijn eigen keuze tot het beëindigen van zijn leven zou gebeuren.. Een raar idee… Tot voor een paar dagen geleden had ik nog nooit van Mike gehoord. Door een tweet van een bekende kwam ik op zijn weblog en las met open mond het verloop van een ziekte bij een vreemde… Geen pretenties geen zelfmedelijden geen opgeklopte woorden. Nee gewoon puur en soms rauw hoe zijn leven er uit zag… zijn beslissingen en mooie en slechte momenten…

Vanmiddag was mijn timeline gevuld met zijn naam! Dat was een prachtig gezicht.. en ik las met tranen zijn laatste blogpost!! (en nee ik huil niet zo snel!)

Ik werd vanochtend rond 06:00 uur wakker. Mooie tijd. Het is niet echt chique om je te verslapen op de laatste dag van je leven.

Ik heb nog wat e-mails gelezen en ben daarna weer even in slaap gevallen. Ik heb net samen met Dikke vriend en vrouw zitten ontbijten op het terras. Een croisantje met honing. Wat kan zo iets eenvoudigs heerlijk smaken zeg! En je komt er niet van aan als je het maar in je spuugbakje deponeert.

Dit wordt het laatste bericht dat ik op mijn weblog zet. Daarna gaan de computer en de gsm uit. We ontvangen vrienden en familie en vrienden als altijd op het terras en er zijn broodjes en wat te drinken. Na de lunch komt Huisarts zijn nobele werk doen.

Nee, in dit bericht geen levensbeschouwingen meer. Nog maar één ding dat ik met jullie wil delen. Ik kreeg eerder deze week een e-mail van een collega die vertelde dat hij, nadat hij de laatste pagina’s van dit weblog had gelezen, eindelijk weer eens echt een goed gesprek had gehad met zijn vrouw. Die avond hadden ze in bed elkaar verteld wat ze voor elkaar voelden en hoeveel ze voor elkaar betekenden. De collega schreef dat dingen vaak zo normaal zijn dat je het er niet eens meer over hebt. En hij merkte op dat ze misschien wel normaal zijn maar nooit vanzelf sprekend.

Laat dat dan mijn laatste boodschap aan jullie zijn: wacht niet te lang om te vertellen wat je voelt voor hen waar je om geeft. Denk niet dat de ander dat ‘toch al lang weet’. Natuurlijk weet ik al jaren wat mijn vrienden en mijn familie van mij vindt en voor mij voelt, maar de laatste maanden zijn er zulke mooie en waardevolle dingen tegen mij gezegd en aan mij geschreven dat het zonde lijkt om pas echt openhartig te worden tegen elkaar als je weet dat het einde nadert.

Tekst van Mike komt van zijn weblog HIER

Ik was echt even van slag vanmiddag.. ken de man niet maar door zijn openhartigheid heb ik hem toch een beetje leren kennen.. mooi is dat !…bijzonder en emotioneel…

Lees zijn weblog.. en relativeer… het valt soms best allemaal wel mee in je eigen leven…

Dank voor het weer eens openen van de soms zo vast gesloten ogen!

Menno