Klik voor vorige hoofdstuk

Toen ik eenmaal hoorde dat mijn moeder elke nacht aan het spoken was in haar huis pas toen werd het langzaam duidelijk. De vele vragen, de “wat heb ik je een tijd niet gezien jongen” en het vragen naar mijn vader die al 14 jaar dood was ten tijde van dit gebeuren. Mijn moeder had buiten het Alzheimer probleem nog een probleem… ze was alleen…

Alleen, een lastig definieerbaar begrip. Je kunt op vele manieren alleen zijn.. ik weet nog wel dat ik me enorm alleen voelde toen ik in de klas een windje wilde laten maar deze spontaan besloot zich op atomair niveau te veranderen in een natte wind… ik voelde me verdomd alleen… Je kunt je alleen voelen als je met je auto ergens in de middel of nowhere staat terwijl deze bovenop een steen geparkeerd staat… Je kunt je alleen voelen in gezelschap omdat je voelt dat je er niet thuis hoort.. Alleen komt in vele soorten en maten.

Mijn moeder was alleen, geen aanspraak voor grote delen van de dag, dat resulteerde in de situatie dat er geen prikkelingen meer waren. Er was geen uitdaging meer in de dag, ze werd niet meer uitgenodigd tot gesprek, discussie of anders. Het was altijd een gezelligheidsdier.. hoe meer mensen hoe beter.. Lekker kletsen op straat en in de winkel. Een praatje bij de pomp of gewoon aan de telefoon! Ik weet zeker dat ik die eigenschap over heb genomen.. Ik lul ook de oren van je kop.. er is werkelijk niets leukers als een volle wachtkamer binnenlopen en iets te hard “goedemorgen” te roepen… Er is altijd wel iemand die verschrikt opkijkt of wakker schrikt.. Ze kijken je een beetje meewarig aan en vragen zich af of ze wat gaan zeggen… De echte bikkels en bikkelientjes doen dat vanzelfsprekend.. de introverte niet en de aso slaapt verder..

Of op straat, liefst op een drukke winkelstraat.. gewoon iemand die voorbij komt gedag zwaaien en dan heel uitbundig alsof je samen minimaal 5 jaar de loopgraven van Normandië hebt gedeeld.. 9 van de 10 zullen zich tot diep in de dag afvragen waar in godsnaam ze je ook weer van kennen…  Heerlijk.. Een benzinepomp binnenlopen zonder praatje is bijna onmogelijk.. heerlijk… Maar zo was mijn moeder ook.. en nu was ze alleen…

Ze begon veel te praten in haarzelf, eerst als ze alleen was en later ook in gezelschap. Ik herinner me haar 70ste verjaardag.. Wij hadden wat georganiseerd bij ons thuis.. niets groots maar gewoon wat vrienden en familie die “onverwacht” in huis zaten toen we binnen kwamen. Ze was blij verrast maar heel stiekem bleef ze toch wat afzijdig op die dag. Wij dachten nog dat ze genoot en haar “kring” aan het bekijken was.. hopelijk met wat trots dat ze dat dan toch maar geflikt had… Van Extrovert naar Introvert… de eerste stappen naar alleen …

Niet alleen en toch alleen.. Een kamer gevuld met vrienden en familie en toch alleen.. Wegzakken in de diepe krochten van de geest… Heel langzaam als moeras…

Hou het in de gaten, eenzaamheid is een zware last die ogenschijnlijk gezonde mensen in no time kunnen transformeren tot zielige hoopjes niets.. het versnelt onrust, lichamelijke toestand en met name de geestelijke toestand. Achteraf .. “kijk je een koe in zijn reet” zei mijn opa wel eens… hadden we eerder moeten ingrijpen.. Het opnemen in het verpleeghuis was gewoon te laat.. Ze geniet nog wel van mensen om haar heen maar je ziet dat ze heel slecht om kan gaan met herrie, onverwachte dingen en  boze mensen.. Nou is er vaak herrie, gooit Joop (zijn naam is aangepast!) met grote regelmaat zijn shirt, broek en alles wat er verder uit te gooien is op de grond.. en rijd Harry (nee-heeee ook niet zijn echte naam) met grote regelmaat op hoge snelheid langs de mensen heen in zijn rolstoel (of er tegenaan!) …

Lag in een deuk van de week, een huiskamer hulp (verder een top mens hoor!) kwam naar mijn moeder toen we haar terug brachten van een rondje koffie in het restaurant.. het was even over 5 en ze eten in de avond meestal brood.. De (overigens top mens) deponeerde het bord met brood voor mijn moeders neus en zegt tegen haar “lekker eten Elly!! Lekker eten hoorrrrrr!!!!”ze zegt dat alleen op een manier dat ik per direct in de houding spring en me afvraag of ik nu of straks 40 pushups moet doen… Mijn moeder kijkt enigszins verbaasd opzij maar houd zich stil… de vrouw (overigens top mens!) komt terug met een vork en weer naast haar hoofd “hier Elly, een vork dat is makkelijker he Elly!! eet maar lekker hoorrrrrrrrrrrr!” terwijl ze de vork in een broodje prikt en deze richting haar mond doet gaan… Mijn moeder kijkt opzij en zegt precies wat ik dacht “zeg, je hoeft niet zo te schreeuwen,… ben niet doof!” … de vrouw (overigens een top mens!) keer nogal beledigd en ik voelde langzaam een druppel gaan.. had ik nou ook maar een 24 uurs luier gehad… Heerlijk.. repliek.. hoe dement ook..

Maar alleen blijft ze… alleen met veel anderen alleen.. alleen in haar hoofd… alleen met haar inmiddels onnavolgbare gedachte… alleen in haar eigen wereld om heel af en toe … heel soms door een deurtje te kijken en even voelen dat ze niet alleen is….

“opzeggen?” vraagt de aardige mevrouw aan de andere kant van de lijn..  “dat kan maar dat moet uw moeder zelf doen..” Ik vertel haar de situatie en leg uit dat mijn moeder inmiddels niet meer in staat is dat zelf zo makkelijk te doen. De aardige dame legt aan de andere kant uit dat ze dan niets voor ons kan betekenen. “We deden het wel..” gaat ze verder “maar we hebben situaties gehad waar een bewoner na een lange tijd uit huis geweest te zijn terug kwam om te ontdekken dat de huur van het huis was opgezegd.. ” .. en terwijl ze dat verteld herinner ik mij een zwarte periode in Hilversum waar de zwervers en masse over de straten liepen.. als maden uit een groene bak op een mooie zomerdag… “verrek .. dat waren zij dus… ” denk ik hardop… en de vrouw vraagt zich af wat ik bedoelde.. Met een zwierige zwaai draai ik het gesprek terug op mijn moeder en vraag haar wat te doen.. “u moet een machtiging krijgen of haar wilsonbekwaam laten verklaren en u als vertegenwoordiger laten optreden…” .. Ik bedank haar voor de info en hang op..

Het huis van mijn moeder is een huurhuis (zou bijna zeggen godzijdank met de staat waarin het is toen ze het verliet!) maar de huur loopt door. Ze is er niet meer komt er niet meer en het kost een aardige duit. Opzeggen was dus geen optie op dit moment. Wilsonbekwaam dus… ok.. Met veel zin sla ik het internet er op na en met veel zin klik ik na 10 minuten weer op het kruisje rechtsboven in… Kelere, wat een gedoe.. een oerwoud van regels gevuld met bavianen die daar wel raad op weten voor de juiste prijs.. hmm.. “goede raad is duur” denk ik maar zo duur?? ..

Via mijn werkzaamheden als zelfstandig ondernemer was ik inmiddels in contact gekomen met een notaris, een leuke vriendelijk niet stoffige notaris.. een notaris waar je niet het gevoel krijgt dat het knippen en plakken van teksten tot zwarte magie is verheven en waar je op duistere wijze met een veel dunnere portemonnee naar buiten loopt.. murw geslagen door de juridische termen. Ik bel haar op en doe mijn verhaal… We maken een afspraak om het geheel verder uit te zoeken maar ze weet wel wat..

“machtiging is het makkelijkste” verteld ze.. “ik zoek je moeder op en stel haar een paar vragen of ze in staat is bepaalde beslissingen te nemen.. en als ik vind dat ze dat kan kunnen we het zo regelen… ” “lijkt me een prima plan” zeg ik enthousiast.. niet wetende dat mijn enthousiasme wel weer eens de realiteit voorbij zou kunnen streven…

“wat voor vragen stel je dan? “‘ vraag ik haar voordat we daadwerkelijk aan tafel gaan zitten met mijn moeder… “nou ja bijvoorbeeld of ze liever wil dat jij, haar zoon, haar belangen behartigt of Pipo de clown…” stiekem hoop ik dat ze pipo zegt want dat heb ik eindelijk een reden om dat pak dat al jaren in de kast hangt weer een aan te trekken.. de laatste keer was geen succes .. huilende kinderen enzo.. politie… boze honden .. toestanden.. ander blog..

We zitten bij mijn moeder en ik zie het al.. ze is in een redelijke bui wat niet meer inhoud dan dat ze niet de hele tijd huilt.. Ze zit in zo’n periode op dat moment dat ze om alles huilt.. net zoals de metroman en is zoooo 2009 .. not done.. ze huilt om de koffie, om de hond, om de plant.. en om mij.. dat laatste is natuurlijk geheel begrijpelijk… hou het zelf niet eens droog ‘s ochtends in de spiegel.. maar ze is redelijk.. ze kan wat lachen en is monter.

De notaris begint haar rondje en vraagt haar het een en ander… Het is al snel duidelijk.. op de vraag wie haar geld zou moeten beheren ik of Pipo komt een vaag lachje om haar mond en ik verwacht elk moment te horen.. “pipo natuurlijk.. die weet hoe dat moet.. ” dat zou ze gezegd hebben al was het maar om mij te stangen … maar er komt niets… ze wil beginnen met praten en …. verteld haar hoe mooi de blaadjes aan de parasol zijn…. terwijl ze aan haar vingers plukt. Ze heeft inmiddels ook de aandacht spanne van een oost Irakees spanhalterbloempje.. en geloof me.. die is kort!!!!

De notaris laat mij weten dat ze binnen de grenzen van het acceptabele niet in staat is haar mij te laten machtigen, “ze is te ver weg van de realiteit” verteld ze me.. Ik baal natuurlijk als een steker en voorzie alweer een hoop gedoe.. Gelukkig ken ik de notaris goed en zoals ik al zei, ze is alles behalve stoffig. Ze legt een pakje papier op tafel en legt uit “ik had dit vast opgezocht in het geval dat het niet zou lukken. Het zijn de papieren die je nodig hebt om juridisch haar te kunnen vertegenwoordigen..” Ik krijg het hele verhaal en weet binnen 10 minuten exact wat ik moet doen.. iets wat op Internet met tegenstrijdige en lastige verhalen niet te doen is zowat.. Sowieso faalt het internet dan in ene .. niet omdat het niet goed is maar omdat het geen benul heeft van wie er achter de knoppen zit. Bij deze ook een betoog voor een “blonT’ knop op Google.. dan kan ik die indrukken en zullen mijn zoekresultaten  automatisch aangepast worden aan mijn wensen… ergo… 1 pagina met het juiste antwoord… #durftedromen

Papieren mee en invullen maar dus..

We zijn inmiddels al weer even verder en het ligt er nog.. Het kantongerecht heeft het druk en de rechter zelf moet komen kijken of ze inderdaad niet zelf kan kiezen.. Alleen dat feit geeft al aan dat het een proces is voor hen met een lange adem… De gemiddelde rechter heeft zo’n berg werk op zijn bureau liggen dat als hij een euro voor elk stuk papier zou krijgen hij, zijn kinderen, kleinkinderen en 7 generaties daarna geen gebrek hadden aan euro’s…. alleen waar laat je zoveel euro stukken?
Het huis is er nog en stiekem ben ik ook wel weer blij.. ik kan er nog even heen, door de gang lopen, op de bank zitten en gewoon even thuis voelen.. alleen de prijs voor dat gevoel is wat hoog…

We hadden het eerder moeten regelen, toen ze nog redelijk was hadden we dit moeten doen maar zoals altijd .. druk, bezig, valt wel mee en komt straks wel … en zie het resultaat. Een hoop gedoe dat voorkomen had kunnen worden en een teleurstelling had kunnen worden voorkomen, ik had dan wel gewoon in clownspak op pad gekund..

Ik zit hier en realiseer me dat ik iets mis… ik weet niet zo goed wat maar dat ik het mis weet ik. Ik weet dat omdat ik zoek… ik zoek naar iets dat ik mis maar wat mis ik dan?

Wat is missen eigenlijk? Is het een melancholisch gemis.. een hunkering naar hoe iets was? Is het missen naar dat het missen naar het echte moment of naar het idee van dat moment? Is missen iets dat je kwijt bent geraakt zonder dat je het weet?

Je kunt veel missen.. en ik hoor de zeeman die dronken verdronk in de haven denken.. “ja lekker op tijd.. ik miste het stoepje en daarna een reddingsvlot…” en de vrouw die de afslag voorbij reed, hem nog wilde halen en in plaats daarvan een paal en het viaduct raakt ..”ik zou willen dat ik de afslag niet had gemist…” maar dat is toch net even een ander soort missen. Geen waardeoordeel mijnerzijds want ik denk dat zowel de zeeman als de vrouw het missen als zeer ernstig hebben ervaren maar het is anders…

Kun je eigenlijk iets missen? .. je tanden.. die kun je missen.. als kiespijn en een broodje sabbelen gaat ook .. of pap eten… dat gaat prima. De trein missen dat gaat ook, neem je wel een trein later.. komt goed… Maar echt missen… je hart missen dat schijnt vrij lastig te zijn. Er zijn mooie apparaten die die functie overnemen maar dan de trein in.. dat is lastig… die ga je dan zeker missen. Je kunt personen missen niet het persoon maar wie de persoon was, de suggestie van de persoon. Terughalen gaat niet.. ik heb er wel eens over gedacht mijn vader te halen en het weinige dat nog rest van hem naast me te zetten… We leven in een land waar vanzelfsprekende dingen in regels worden vastgelegd en ik heb begrepen dat het opgraven van je vader en het rottende karkas naast je neer zetten omdat je wil testen of dat helpt tegen het gemis per wet verboden is… … tsss.. Hollanders…

Missen is een gevoel, een knoop in je maag een hunkering naar iets. Iets dat je had en niet (meer) hebt.. want als je het nooit had kun je het ook niet missen… Geld bijvoorbeeld.. dat mis ik niet 🙂 .. en schimmel.. mis ik ook niet … maar de zon.. die kan ik missen .. of mijn jeugd.. dat ook. Het was maar is niet meer. Missen is een liedje op de radio die je terugbrengt naar een moment, een tijd .. een ervaring…

Wat heeft het voor zin om te missen? Met missen krijg je het niet terug. Het consumeert je tot op het bot, tot er niets meer is behalve afvlakking en afstomping van jezelf. Een omhulsel zonder iets… en toch… toch missen we…

Ik denk dat missen hoort bij je zijn, het definieert je persoon, het maakt wie je bent en het vormt wat je zal zijn. Maar het kan enorm klote voelen het kan je verlammen en je focus wegdraaien van je doelen.. en met een beetje pech kun je er nog van verdrinken ook..

Ik mis meerdere dingen, alledaagse dingen en wat ooit was dingen, melancholie en realiteit van de dag. Ik mis dat ik mijn moeder niet kan vragen om raad.. ik mis dat ik mijn vader niet kan vragen om raad. Ik mis … ik mis…

ik mis….

fok, ik mis een afspraak…

klik voor vorige hoofdstuk

Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis op de “hersendag” wat niet hetzelfde is als bijvoorbeeld Koninginnedag of Bevrijdingsdag … althans in mijn beleving niet, hebben ze ook het hart van mijn moeder onderzocht. De Geriater hoorde ruis bij het eerste onderzoek en die ruis blijkt niet voor niets te zijn. Ze heeft last van een verkalkte hartklep… op zich hebben veel ouderen last van verkalking in het bloed wat zich dan vastzet op aders of in dit geval de hartklep.

We maken een afspraak met de cardioloog om het geheel in te schatten op waarde en te kijken wat we er mee moeten gaan doen. De cardioloog is anders dan verwacht.. niet het type dat je verwacht.. lang, bril, goed gekamd haar en intellectueel uit de ogen kijkend naar alles behalve de persoon waar het over gaat.. nee deze cardioloog is anders.. Ten eerste is het een vrouw en ik verbaas me weer over mijn vermogen tot observeren en verwerken van de info.. ja.. het is een vrouw ik weet het zeker… Het is een vrouw met zuid Europees bloed, donker haar niet te groot .. ze moet Spaans zijn dat kan niet anders.. daar wonen alleen maar kleine donker harige vrouwen dat weet iedereen.. het accent dat ze heeft geeft niets weg en lijkt in het geheel niet op Manuel uit “Fawlty Towers” … Het is een leuke vrouw maar dat hadden jullie inmiddels begrepen ..

Na een aantal onderzoeken zoals een echo en scan is het duidelijk de hartklep is goed verkalkt en moet onder controle komen. We spreken af over 5 maanden terug te komen en te kijken wat de progressie is…. Ze heeft nergens last van en is niet vermoeid .. meestal de eerste tekenen dat er iets mis is met het hart…

We lopen vanaf de parkeerplaats naar de afdeling Cardiologie en wachten rustig op wat komen gaat. “Wat doen we hier eigenlijk?” vraagt mijn moeder en ik leg haar zo goed en zo kwaad uit wat we komen doen.. dat heb ik inmiddels in de vingers.. uitleggen.. ik doe dat dezer dagen een keer of 5 per dag aan haar. Uitleggen hoe de magnetron werkt of waar de lepels liggen.. zelfs hoe ze de telefoon moest gebruiken terwijl ze die in haar handen had met mij aan de andere kant… “Het gaat hard” zegt de Cardioloog “laten we bespreken wat de opties zijn” zegt ze… “In haar staat is een operatie niet echt een optie” vervolgd ze haar verhaal “maar eventueel zouden we kunnen overwegen het via de lies te doen..” ze praat nog even door en verteld ons in niet al te veel detail wat dat dan precies inhoud… Ik heb onthouden, varkens, lies, lange buis en nepklep… Deze ingreep is minder ingrijpend dan een open hart operatie maar staat relatief gezien nog in de kinderschoenen. We besluiten nog een periode van 5 maanden te wachten en ze zal contact opnemen met de Geriater om een en ander door te spreken.

“Ze zit op het kantelpunt nu” verteld de Cardioloog, “we moeten nu beslissen of we wat gaan doen…” het is 5 maanden later en mijn moeder en ik zijn er weer.. ze is echt veel slechter dan de laatste keer en dan met name geestelijk… “de vraag is” vervolgd de cardioloog…”wat we gaan doen.. we hebben het intern overlegd en zijn van mening dat het waarschijnlijk geen goed idee is haar te helpen. Ze is zo in de war en de vooronderzoeken die bepalen of ze geschikt is voor een dergelijke ingreep ..” varkens, lies, lange buis en nepklep … “… en die vooronderzoeken zijn niet allemaal even zwaar maar er zitten een aantal hele zware bij.. zeker als we de ader vanuit de lies moeten controleren of deze wel geschikt is…” … Ik heb wat moeite alles te verwerken.. ze heeft een probleem met haar hart maar door haar geestestoestand kan ze daar dus eigenlijk niet aan geholpen worden? .. met andere woorden.. sterf maar? … Ik weet het even niet en besluit het voor te leggen aan mijn broers..

De eerste reacties waren “natuurlijk.. doen!!!” “we kunnen haar toch niet laten doodgaan!!!” .. maar na lang praten en wikken en wegen komen ook wij tot de zelfde conclusie.. het is meer kwaad doen dan goed…..

Februari 2010, ik zit op kantoor bij het hoofd van het verpleeghuis, tegenover mij ook de maatschappelijk werkster van het huis… “Menno, we willen wat met je overleggen …” begint ze.. en nee ze tutoyeerde niet zo maar ik had toestemming gegeven .. zo ben ik .. “we willen graag met je overleggen wat we moeten doen als er gierende sirenes voor de deur komen en je moeder komen halen..” … even weet ik niet precies wat ze bedoelen ondanks dat ik de meeste omzichtige vragen altijd wel weet te raden… “hoe bedoel je?” vraag ik haar… “nou..” gaat ze verder..”als er iets met je moeder gebeurt waardoor we bijvoorbeeld moeten reanimeren of ze krijgt iets ernstigs waar directe hulp voor nodig is.. hoever gaan we om haar terug te halen….” …

….

….

Daar zit je dan… de jongste van het gezin, het minste tijd met haar gehad en dan de vraag.. laten we haar doodgaan of halen we haar terug met alle complicaties van dien. Ze vragen het niet zomaar.. ze hebben daar ervaring mee. Mensen met Alzheimer die al wat verder zijn die reageren niet zo goed op narcose en stilstaande harten.. nou ben ik van mening dat niemand echt heel goed kan reageren op stilstaande harten maar dat is schijnbaar geen argument in deze… “sja… jemig.. dat is me nogal een vraag” zeg ik tegen haar… De maatschappelijk werkster zat klaar me bij te staan met raad en daad in deze omdat het geen eenvoudige beslissingen zijn. Ik heb er even over nagedacht, ben bij mijn moeder gaan zitten en heb gekeken en waar mogelijk gepraat…. en na 15 minuten was de beslissing helder… Ik heb de papieren getekend en daarmee het doodsvonnis van mijn moeder.. die handtekening was zwaar maar voelde op een hele rare manier ook best als een verlichting.

Het is passieve euthanasie, .. actief kan niet meer… daarvoor zijn we te laat. Ik heb haar (in overleg uiteraard) het respect getoond dat ze graag gezien zou hebben… we laten haar gaan als het zover is…

Ik hoop dat als mijn kinderen dit later ooit lezen ze exact hetzelfde doen!

klik voor vorige hoofdstuk

Ik had alles gepland alles bedacht.. ik ging het huis opruimen! .. Zelfverzekerder dan ooit op weg naar mijn ouderlijk huis. De lampen branden en de kachel staat inmiddels op een behaaglijke temperatuur. De televisie aan en de koffie pruttelt… Verhuisdozen in de gang, stickers en pakpapier staat klaar… Omdat ik onverwacht vroeg in het huis was had ik nog niet gegeten… de Chinees dan maar… snel klaar en nooit echt duur… Nasi Speciaal.. nummer 32 als je het weten wil…”Sambal en spiegei” bij…

Ik zit op de bank met bord op schoot… eerst even afgewassen want mijn moeder was er niet helemaal meer bij de laatste tijd… Het is lekker maar zoals altijd veel te veel (ik weet wat we eten morgen!) … en dan opeens.. vanuit het niets komt het op.. ik loop naar de gang en zie daar in gedachten mijn moeder liggen…

Het is januari 2010… mijn moeder kan eigenlijk niet meer thuiswonen en heeft dagelijks hulp. Hulp bij het opstaan en douchen, hulp in de huishouding en hulp bij het naar bed gaan. Het gebeurde maar al te vaak dat de vriendelijke (inmiddels tot het bot uitgezogen) thuishulp ‘s avonds kwam en mijn moeder klaarmaakt voor bed in de ijdele hoop dat ze dan lekker ging slapen.. Mijn oude buren (en de buren van mijn moeder… even uitleggen voor hen die me af en toe kwijtraken!) vertelden mij een ander verhaal.

Als de thuishulp alle lichten had uitgedaan en het huis verliet duurde het vaak slechts 10 minuten.. dan begon ze te spoken.. Ze stapte uit bed en begon zich aan te kleden. Dat was nooit helemaal of totaal niet geschikt.. Dan ging ze door het huis en als een soort van ruilrat aan de gang.. “dit moet hier en dat moet daar.. waar is pa eigenlijk?” … van boven naar beneden.. geen rust in haar kont… alles verplaatsen en complete chaos. ” ‘s avonds en ‘s nachts huilt ze vaak” verteld mijn oude buurvrouw… ze gaat verder en verteld dat ze wanhopig door het huis loopt en mompelt tijdens het huilen.. “ik ben helemaal alleen.. ” … “ik weet het niet meer…” “ik geloof dat ik gek wor..” zijn zinnen die elke dag weer terugkomen…

Januari 2010… de telefoon gaat op een tijdstip dat je dat niet verwacht… het is de thuishulp.. “je moeder is van de trap gevallen!” verteld ze met een klein beetje paniek in haar stem… “ik heb de ambulance gebeld maar kun je komen?” vraagt ze omdat ook zei niet weet wat ze met de situatie moet… Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik ‘s ochtends nou niet de meest snelle ben.. sterker nog ik denk dat een gemiddelde oost Europese Shanti slak mij 3 x inhaalt met 2 vingers in de neus… wat mij trouwens doet afvragen of een slak een neus heeft.. maar dat terzijde… maar die ochtend was ik binnen 5 minuten klaar en op weg naar het huis van mijn moeder. Gelukkig woont ze niet ver en ben ik er in een paar minuten.. Kan niet garanderen dat ik die ochtend net zo’n heer in het verkeer was als altijd maar dat is dan even niet anders…

Ik doe de deur open en zie mijn moeder liggen.. half tegen de trap met een kleed over haar heen. De thuishulp is zichtbaar blij dat ik er ben en verteld haar verhaal.. “ik kwam binnen en toen lag ze er al” verteld ze.. “ik heb geen idee hoelang ze er al lag maar ze voelde heel erg koud aan..” Ik kijk naar mijn moeder en zie een oude vrouw.. gelukkig geen paniek maar een raar soort van gelatenheid.. en (uiteraard) blij om mij te zien.. (wie niet… 😉 )..

Ik ga naast haar zitten en probeer uit te vinden wat er gebeurt is.. Ze heeft ogenschijnlijk geen pijn maar het baart me grote zorgen. … Met sirenes horen we de Ambulance aankomen.. stiekem ben ik trots dat niet alleen ik maar inmiddels ook mijn vriend de Shanti slak (oost Europees) sneller waren dan de Ambulance maar ben heel erg blij dat ze er zijn. Ik leg de Ambulance broeders uit wat de situatie is en ze gaan aan de gang. Met veel tact en een zeer respectabele voorzichtigheid gaan ze te werk. Mijn moeder vind het op een vreemde manier wel geinig en grapt was links en rechts.. “ha 2 heren speciaal voor mij?” zegt ze.. “ja mevrouw, u was zo gezellig vertelde u zoon dat moesten we zelf meemaken” grapt er 1 terug. Er is gelukkig niets gebroken en op een paar blauwe plekken na ziet het er goed uit.. Ze helpen haar overeind en zetten haar in een stoel.

De ambulance verdwijnt en ik blijf alleen met mijn moeder… ik weet wat me te doen staat en het gaat door merg en been…. “ma” zeg ik.. “dit kan echt niet meer… we moeten iets doen…” ze knikt maar zonder overtuiging…. Even zitten we roerloos tegenover elkaar.. alsof ze weet wat ik moet doen….

“Als het niet meer gaat met je moeder dan regelen we een crisis plek…” had de mevrouw gezegd bij het verpleeghuis waar ik was geweest. Het leek me best aardig daar.. een winkeltje, veel ruimte en open afdelingen.. de mensen liepen gewoon rond en waren niet veroordeeld tot een kamertje ergens weggestopt op een afdeling.. “dat komt goed …” zei ik met in gedachten nog steeds de overtuiging dat dit nog lang zou duren.. “Dat regelen we wel ik loop wel wat harder” dacht ik … “thuis zit ze het best.. ” dacht ik…

Nadat we even niets hadden gezegd en de koffie op was pak ik de telefoon en bel het verpleeghuis… Ik leg de situatie uit en ze beloofd me terug te bellen. Het is inmiddels rond 11 uur in de ochtend. Dankzij een te gekke compagnon en zeer fijne collega’s kan ik mijn dag anders indelen. Ik had een training die dag maar leg het uit aan de klant en die vind ook dat het overmacht is… De telefoon gaat en het verpleeghuis belt terug… “Je moeder kan komen” zegt de dame aan de andere kant… Ik heb even nodig om die informatie te processen.. “nu komen?” denk ik hardop… “nu???” … sjezus het moment is daar… het (te) lang uitgestelde moment is daar… ik wist dat het ging komen maar zo snel???….

Mijn moeder blijft beneden en ik raap wat kleren bij elkaar en een tas… Een vest want het is koud… een blouse.. nachtspullen… sokken.. bh’s .. het duizelt me.. en ik pak maar wat in de rondte…. Met tassen kom ik beneden en we drinken één laatste bak koffie.. het zou de laatste zijn in dit huis voor haar…

We rijden naar het verpleeghuis en mijn moeder geniet van het ritje.. autorijden vind ze leuk… “wat gezellig jongen ..”zegt ze onderweg en neuriet wat mee met de radio… “leuk dat we een stukje rijden..” ik weet wel beter.. we rijden naar de plek waar ze haar laatste verwarde dagen gaat slijten en meter voor meter breekt mijn hart…

“En hier kunt u slapen” verteld de dame.. Ze heeft kennis gemaakt met de mensen in het huis en schampert af en toe zachtjes tegen me.. “die zijn ook gek!” … Ze zag er prima uit, bril, haarstukje en puike kleding.. Inmiddels wel wat mager geworden door het slechte en onregelmatige eten .. wit vooral.. zo wit dat Omo zonder twijfel jaloers zou zijn op een dergelijk wasresultaat…

Het is 4 uur in de middag en de dag eist langzaam zijn tol aan mijn kant.. ik moet haar alleen laten… “ik moet gaan Ma ” zeg ik tegen haar en ze maakt aanstalten om op te staan.. “nee blijf maar zitten ik kom er wel uit” zeg ik haar.. “wanneer ga ik dan naar huis?”vraagt ze.. “je zal hier een tijdje zitten totdat alles weer goed is ” lieg ik tegen haar…. en dat is geen fijn gevoel… liegen… “al is de leugen nog zo snel.. de waarheid achterhaald hem wel” zei ze altijd vroeger…

Ik ben weggegaan en heb buiten gehuild.. de dag kwam als een waterval naar buiten… een onstuitbare golf van emotie en schuld kwamen in dikke tranen over mijn wangen wandelen… Ik ben ‘s avonds terug gegaan en heb haar in bed gestopt.. lekker ingestopt en bij haar gezeten tot ze sliep…

De chinees is inmiddels koud en 9 sigaretten verder kijk ik door de kamer…. ik zit in het huis van mijn moeder.. alsof ze elk moment kan terugkomen.. Televisie aan, kachel aan .. eten op tafel… en links van me staat een stoel… op die stoel een kleed… het kleed dat er nog lag van de dag dat ze het huis verliet…  en alles wat ik nog kan is mijn verhaal opschrijven.. de dozen blijven ook vanavond leeg… morgen proberen we het nog een keer…

....