Klik voor vorige hoofdstuk
Niets staat vast, dat weten we inmiddels wel allemaal. Niets behalve het feit dat er een moment komt dat je stopt met ademhalen en langzaam het leven uit je lijf loopt.. al moet ik je zeggen dat ik nog steeds hoop dat dit mij bespaard blijft maar dat geluk zal ik wel niet hebben 🙂 .. Niets is zeker, je wordt geboren en droomt van van toekomst. “Als ik straks 12 ben dan…” denk je.. en “als ik straks 16 ben dan mag ik op de brommer!” en geloof me.. ik was een heule coole dude op de brommer.. met permanentje (oh mijn god als die foto’s maar nooit opduiken!) en owja.. ik was 14… (sorry oom agent!) Ik ben lui geboren.. deed er een tijdje over voordat ik besloot te komen (2 weken extra) en daarna niet veel beter. Ik woonde vrij ver van school, een kilometer of mwah.. 7 denk ik.. met de fiets.. hmm niet echt mijn ding.. trappen enzo je weet wel en ik had/heb een broer.. met brommer… ergo .. oplossing.
Mijn moeder was een lieve moeder, een aanhankelijke moeder.. veel knuffelen en aandacht deed haar groeien. Het was ook een chantage middel vroeger of laat ik het anders zeggen een zwakte van haar 😉 .. Of het komt om dat ik de jongste was of omdat ik gewoon heel lief was (de laatste ik weet het..) maar alles kreeg ik bij haar gedaan. Nooit verkeerde dingen nooit geld maar gewoon … leuke dingen. Later thuiskomen, op mijn 14e op de brommer … uitgaan.. roken… beetje drinken.. het maakte haar niet zoveel uit. Temeer omdat ze wist dat het wel goed kwam.. 7 sloten enzo..
Ik heb me vaak afgevraagd waar dat eindeloze vertrouwen vandaan kwam.. maar ik denk dat ik het weet. Ze hoopte en wist stiekem wel dat ik mijn weg wel zou vinden. Dat ik wel zou weten wat goed en fout was .. mijn grenzen zelf wel kon vinden. Denk dat de 2 voor mij de weg wel geëffend hebben waardoor ik het makkelijker had. Zo reden we vaak samen naar mijn Oma in het verpleeghuis.. ik was 16 en zij reed automaat .. (een ooeerrrlelijke C kadet, roestbruin.. alleen mooi verpakt in een vierkant geperst pakket van 1 bij 1 …) en jawel.. ik mocht rijden. Rustig en beheerst.. niet te snel en oplettend.. Achteraf denk ik dat ze peentjes heeft gezweet in de auto.. dat zag ik.. (mede aan de nagels die in haar handen afgedrukt stonden..) .. ze vertrouwde mij.. volkomen…
Ik kon bij haar mijn diepste geheimen kwijt, dingen die je met niemand anders delen kunt.. uit schaamte of uit schuld. Alles kon ik met haar delen. Ze oordeelde niet, ze zei haar ding en gaf raad waar mogelijk maar oordeelde nooit. Ik heb haar nooit betrapt op oordelen… Stiekem had ze wel een eigenschap die vele van haar generatie hadden.. ze keek wat meewarig aan tegen “buitenlanders” .. (mooi moment in deze tijd van gedoogbeleid enzo..) .. Ze had er absoluut geen hekel aan maar toch een vooroordeel. Regelmatig kwam ik bij haar thuis en vertelde ze dat “ze met een donkere jongen/meisje had gesproken en die was best aardig..” daarmee suggererende dat dit geen normaal gedrag zou zijn.. Ik heb het haar vergeven, ze bedoelde het goed maar soms kwam het bij haar (net als bij mij) een beetje rottig de strot uit 🙂
Aandacht, ze genoot er van, een knuffel een kus een aai… Ik merk naarmate ik ouder wordt dat ik niet anders ben.. aanhankelijk en altijd op zoek naar een aai, knuffel of kus. Zonder dat leven zou geen leuk leven zijn. Ze is vandaag de dag niet anders.. Ze is ver heen vaak en niet meer te volgen. Gisteren nog liepen we naar haar toe en ze leek opgewekt. Eén blik, één aai, één kus is genoeg haar terug te brengen naar de bikkelharde realiteit. .. Ze mist het.. de aandacht, de liefde om haar heen. Niets ten nadele van het verzorgend personeel maar de zorg is zo uitgehold dat er voor de dagelijkse zaken al geen tijd is laat staan voor wat extra aandacht. Je ziet dat het haar verteerd… Machteloos kijk ik toe, kijk ik hoe ze wegkwijnt… kijk ik hoe ze vereenzaamt… machteloos.
Vroeger kon ze zelfs mee op vakantie, en ik weet niet hoe jullie dat ervaren maar dat is een BIG deal. Het is mijn moeder en ik pik voldoende maar het is ook iemands schoonmoeder. En 2 weken op pad met je schoonmoeder staat voor velen gelijk aan een gezellig dagje folteren in de oude kelder van de SS.. Broodje mee, capri sonne en gezellig dagje met haken en andere scherpe voorwerpen prikken op plaatsen waar dat eigenlijk niet zo gewenst is.. Bij ons kon het.. gewoon om wie ze was, gen bemoeial, geen (ver)oordeler… gewoon.. gezellig. Ze had een talent die niet velen hebben, ze kon zichzelf wegcijferen zonder weg te cijferen.. Dat is niet zoals “ik ben een beetje zwanger” al klinkt het net zo vaag.. Ze had de talenten om ideeën en gedachten de jouwe te laten worden.. de kracht (nee niet macht!) om haar idee het jouwe te laten worden zodat jij er van kon profiteren. .. Dat was haar kleine geluk..
Achteraf gezien was ze denk ik wel gelukkig, gelukkig met haar man, mijn vader.. (en nee zo gewoon is dat niet tegenwoordig!) .. Ze knuffelde veel en maakte grapjes.. ook wel eens ruzie maar die kan ik op 1 hand tellen… (Red: ter info, Menno heeft 32 vingers) ..
Haar nu zien en weten dat ze eigenlijk ongelukkig is als we komen omdat de knuffel haar het gevoel geeft dat ze niet alleen is maakt het komen soms pijnlijk. .. Haar afwezigheid en gemis tot communiceren maakt haar zwak, moedeloos, zwaarmoedig… en wij.. wij drijven mee.
Zou haar graag nog eens vertellen wat een gelukkig jeugd ze me gegeven heeft. Haar vertellen wat een goed werk ze heeft geleverd.. Haar vertellen dat die grenzen inmiddels wel duidelijk zijn.. haar vertellen dat ik in zoveel op haar lijk…
Maar ik kom maar tot “wat was je aan het doen…?” wetende dat ik daar nooit meer een antwoord op krijg….
Het is een cliché, maar voor je eigen rust en schuldgevoel.. vertel zo nu een dan eens wat je van iemand vind.. Leuk of niet… het helpt.. want voor je het weet.. ben je vergeten wat de ander nou zij…
