Het is eerste kerstdag 2010. De ochtend die traditioneel start met croissants en broodjes uit de oven. Een paar kleine cadeautjes en vooral rustig aan doen. 1e kerstdag 2010 alweer. Alweer bijna een jaar voorbij en wat voor een jaar. Het zal de mensen die mijn blog lezen niet zijn ontgaan dat 2010 op veel fronten niet mijn jaar was.

Januari van dit jaar was ik noodgedwongen op weg naar het verpleeghuis alwaar mijn moeder de rest van haar leven zou moeten blijven. Crisisopvang omdat het thuis gewoon niet meer ging. Ik liet mijn moeder achter en bijna een jaar later zit er een vreemde. Iemand die ons niet meer kent en ons ziet als gezellige mensen die langs komen. Van bijna elke dag zorg en samen de kerst doorbrengen naar bijna geen fysieke zorg en geen kerst meer samen. Van een flinke goed uitziende vrouw naar een oud krom en geestelijk en lichamelijk versleten mens. 1 jaar koste het …

Zakelijk was het ook geen feest het afgelopen jaar. De crisis hakt er uitzonderlijk hard in bij ons en de nieuwe regering heeft met de beoogde 200 miljoen besparing in ons vakgebied ook geen goed gedaan. Als er al een double dip was dan hebben wij die zeker gehad. We zijn er nog dankzij een schare bijzonder trouwe klanten die er alles aan deden ons het weinige werk dat er was toe te schuiven. Dankzij de bijzondere toewijding van mijn compagnon (en zonder twijfel meest vertrouwde vriend!) en de mensen die met heel veel trouw en toewijding voor maar vooral met ons werken zijn we er nog!

Een schoonvader die ook de aftakeling die gepaard gaat met Alzheimer niet meer kon verbergen. Een flinke vent die met hoofd omhoog trots en grappig in het leven stond inmiddels gedegradeerd tot een eenvoudige rustige man die eigenlijk ook niet meer voor zichzelf kan zorgen en volledig afhankelijk is van zijn vrouw. Een zware last voor de mensen er omheen die iedereen uiteindelijk met veel liefde en toewijding draagt. Mijn vrouw een groot voorbeeld voor velen als het gaat om toewijding voor ouders (ook die van mij!)

Ikzelf had nog veel meer dingen die ik niet ga bloggen maar die het leven met grote regelmaat uitzonderlijk zwart maakte en soms nog steeds maakt. En in die zwarte dagen was en is het soms moeilijk zoeken naar redenen om te ademen. Gelukkig heb ik kinderen die daar poep aan hebben en gewoon hun verdiende aandacht op eisen van hun vader. Dat helpt gek genoeg wel 🙂

2010 ook het jaar van nieuwe mensen in mijn leven. Begin van het jaar bijna 4 weken plat moeten liggen in verband met een hernia. Geen mogelijkheden tot communicatie behalve Twitter en mail enzo. Daar heb ik het afgelopen jaar een aantal mensen mogen ontmoeten die veel hebben bijgedragen aan mijn jaar. Sommige alleen virtueel en sommige van virtueel naar echt. Allemaal leuke, lieve, begaande en ontroerende mensen. Ik heb mensen zien komen, ziek zien worden en gelukkig ook weer beter. Antonie ging zo maar, Arjan Grolleman viel van de trap en verdween. Kanker nam een blogger die openhartig en intens zijn laatste momenten deelde voordat hij zijn leven liet beëindigen. Echt te veel om op te noemen!

Ook was 2010 het jaar dat ik de eer had (en heb) een heel proces mee te maken van het maken van een nieuw album. Zoeken naar een platenmaatschappij, onderhandelen en dan uiteindelijk de deal. Daar begint het. Het schrijven van nummers, demo’s maken en schaven aan tekst en muziek. Een keuze maken uit alles wat er is en dat uiteindelijk samen laten komen in een studio. Zang, instrumenten, koren en orkesten. Het is een eer dat helemaal en intens van dichtbij mee te maken. Durf zelfs te denken dat er een heeeeeel klein stukje van mij in het nieuwe album zit en dat is een onwerkelijk gevoel! En het aller mooiste is tijdens dit proces een aantal vriendschappen zijn ontstaan die verder gaan dan gewone vriendschap. Erika in het bijzonder dank voor je vriendschap en vertrouwen! Ik weet zeker dat je album een succes gaat worden!

Nieuwe vrienden is wel het credo van het afgelopen jaar maar zeker ook het verdwijnen van veel vriendschappen. Mensen die niet zo goed tegen neerslachtigheid kunnen en uiteindelijk opgeven. Omdat ze er geen zin in hebben of omdat ze niet genoeg kracht of bagage hebben je te volgen op plekken waar je zelf amper weet waar je bent. Vrienden komen en vrienden gaan en het afgelopen jaar heeft mij wel laten zien wat vriendschap nou uiteindelijk is.

Te veel om te vertellen te veel wat ik niet kan vertellen te veel dat ik niet wil vertellen! Te veel mensen die ik wil bedanken maar vergeet altijd wel iemand. Dank voor jullie steun, reacties, humor, aanwezigheid, liefde, tranen…

Dank jullie voor de lichtpuntjes in 2010!

Fijne kerst!