Ik vertelde ooit over Peter in een vorig blog. Peter zat er ff doorheen en moest wat orde op zaken stellen. Dit is een mooi moment om eens wat meer over Peter te vertellen.
Peter loopt tegen de 40 wat logischerwijs inhoud dat de beste man begin ’70 geboren is. Als laatste in de familie kwam onze Peter tussen de benen van moeders vandaan. Een “ongelukje” en onverwacht maar, naar eigen zeggen van zijn moeder, niet ongewenst. Peter was een leuk ventje, pikte dingen snel op en was vroeg met veel dingetjes. Een voorliefde voor elektra en alles wat daar bij hoorde. Zo was zijn vader een man met minimaal 2 linkerhanden en ik vermoed zelfs dat zijn voeten en edele deel ook links waren. Het vervangen van een steker ging op de “peters vader manier” en dat was not a pretty sight. In plaats van het schroefje losdraaien knipte de lieve man de steker er af, maakte de eindjes schoon van isolatie en zette een kroonsteen aan de kabel om vervolgens de 2 weer op miraculeuze wijze aan elkaar te schroeven. Enfin op een avond ergens in weet ik veel was de beste man bezig met operatie “steker” en op de tafel lag een met militaire precisie klaar gemaakte steker te wachten op de zeker hand van de meester. Peter, toen een jaar of 4 oud, liep langs en zag de steker liggen. Zonder aarzeling (iets wat de rest van zijn leven niet anders zou zijn) nam hij de steker van tafel en liep naar zijn kamer. Het eerstvolgende wat de meester meemaakte was het knipperen van het licht gevolgd door een prachtige donkere kamer. Vanauit de kamer van Peter klonk alleen een zielig “auw” …
Peter was het ondernemende type maar liep nooit in 7 sloten tegelijk. Dacht meestal na over wat hij deed of hij dacht na over waar hij over na moest denken. Geen hoogvlieger en zelfs een beetje lui. Zeker op school was hij nou niet het toonbeeld van enthousiasme wat betreft rekenen en schrijven. Hij doorliep school eigenlijk redelijk eenvoudig en was met middelmaat tevreden. Uitblinken deed hij op sociaal gedrag en de leuke dingen van school zoals er niet zijn.
Zijn opvoeding was eenvoudig doch zeer gedegen. Een warm nest met in totaal 5 familieleden. Gelovig opgevoed zonder de belerende toon die je vaak tegenkomt in geloof. Normen en waarden (voordat het een stel vieze woorden werden) waren zeer belangrijk in huize Peter. Grenzen zoeken en vinden was ook een toegestane bezigheid. Zeker als laatste in het gezin was de weg al redelijk schoon voor Peter. Weinig obstakels omdat zijn oudere broers de meeste rotzooi wel hadden gevonden en opgeruimd. Het ging Peter goed.
Middelbare school was een leuke tijd voor Peter. Hij had een leuke vriendenkring en school was leuk om naar toe te gaan. Wat hij nooit deed was huiswerk. Peter vind dat zonde van zijn tijd en zijn motto was “als ik nou gewoon goed oplet op school dan heb ik dat huiswerk niet nodig” onweerlegbare wijsheid vanuit zijn mond (ook iets dat hij zijn latere leven vaak zou gebruiken) en ondanks vele protesten van zijn docenten waren de goede cijfers, prettige omgang op school en weinig tot geen problemen reden genoeg het protest uiteindelijk maar te staken. Peter deed geen huiswerk punt. Hij deed zijn examen en haalde zijn diploma. Ook weer niet met vlag en wimpel maar ook zeker niet met hakken over de sloot. Het organiseren van het eindexamen feest was een doel op zich en met veel plezier trok hij zijn (en mijn) kamer leeg van alles wat maar geluid kon maken en hing de kantine vol met licht en geluid. Er was een aardig budget vrijgemaakt en Peter zou Peter niet zijn als hij er iets aan kon overhouden. Dus weinig inhuren en veel zelf prutsen. halverwege de avond maakte een grote plof gevolgd door paddenstoel vormige rookwolk een einde aan mijn versterker… ik krijg nog steeds een nieuwe van hem 🙂
Peter hield van feesten, had geen zin in al dat serieuze gedoe. Lekker op pad met zijn maatjes en genieten van elke dag. Hij werkte hard voor zijn centjes en kwam door zijn werk veel en ver in het buitenland. Met name het Oostblok was een populaire bestemming qua werk. Hij vertelde wel eens dat ten tijde van het ijzeren gordijn de westerling echt nog een soort halfgod was. Gewapend met sloffen Marlboro en sterke drank kwamen ze overal door en binnen. Sterker nog zonder deze attributen was reizen en werken in die landen schier onmogelijk. Lange en moeizame onderhandelingen op donkere parkeerplaatsen met dames van en met dubieuze bedoelingen hoorde er ook bij. Ik heb altijd het vermoeden gehad dat de onderhandelingen niet zozeer te doen hadden met prijs voor het leveren van een “dienst” maar meer een onderhandeling over het NIET leveren van een zekere besmettelijke ziekte waar je erg veel jeuk, rode plekken en lastige naalden van dokters van krijgt (dit heb ik uiteraard van horen zeggen en ben geen ervaringsdeskundige!).
Rijbewijzen waren in die tijd net zo lastig te verkrijgen als nu. 100 miljoen rijlessen met een puisterige leraar die na de 20ste les wel vond dat je nu ook een keer de koppeling mocht gebruiken dat was het niet voor Peter. Samen met een maatje liep hij op basis van een advertentie in de krant een willekeurig gebouw in Amsterdam binnen en klapte 7000 gulden op tafel. In ruil daarvoor kreeg hij 3 weken Curaçao en met een beetje geluk een roze papiertje. Het was een maas in de wet waarbij je op de Antillen je rijbewijs kon halen en die laten overzetten in Nederland naar een “gewoon” rijbewijs. Peter vertelde wel eens dat iedereen dacht dat je het rijbewijs bij een pakje boter kreeg op de Antillen en 3 keer om een pion moest rijden. Dat was verre van waar, het was Blue band en 4 pionnen. Nee ze waren daar zelfs erg gemeen. Waar ze je hier vragen een aantal verrichtingen te doen waren de Antillianen niet achterlijk. Die domme toerist komt even op ‘ons” eiland snel geld uitgeven, laten we hem leegplukken zover als mogelijk. Hij vertelde dat ze soms heel boos werden als je niet harder ging dan de toegestane maximum snelheid of niet de ie eenrichtingsweg in reed. Peter liet zich niet vangen en gaf minimaal uit aan het halen van zijn Antilliaanse roze papiertje. Nee Peter gaf zijn geld liever uit aan het ook nog halen van zijn motor rijbewijs en Padi open water duikbrevet. Daarnaast waren drank, kip en veel en lang feesten goed voor nog eens een gulden of 4000. Maar goed Peter had 3 weken erg veel lol gehad en een uitermate fijn kleurtje op zijn gezicht.
Werken deed hij graag en veel en het werken deed hem goed. Van ambacht tot uiteindelijk verkoper van wit en bruingoed maakte zijn loopbaan. Het was ook een goede verkoper. Deed wat de klant wilde en zelden wat de baas wilde. Dat maakte hem een goede verkoper voor de klant maar een hel voor zijn baas. Overschot in het magazijn kon zelden worden weggewerkt als het product gewoonweg niet goed was. Als het een goed ding was dan geen probleem maar zooi raakte hij niet aan. Volgens mij heeft hij in de verkoop jaren heel wat bij elkaar verkocht aan bonussen van de leveranciers. Hogedrukspuiten, walkmans, stereo sets en wat dies meer zij. uiteindelijk verdween Peter uit de winkel met een fikse openstaande rekening aan gekochte goederen. Ook zo is Peter 🙂 makkelijk en wat betreft geld mwah toentertijd nam hij het niet zo nauw 🙂
Peter begon voor zichzelf en dat ging eigenlijk goed. Ik weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet precies wat hij doet maar het is legitiem en niet schimmig. Hij heeft inmiddels zelf ook een gezin en ploetert daar zijn centjes voor bij elkaar. De tijd van feesten voorbij en beladen met verantwoordelijkheid voor zijn gezin. En net als bij heel veel anderen werd hij keihard geraakt door de ellende na 9-11 en de crisis van nu. Maakte een aantal missers op zakelijk gebied waardoor zijn harde werken als sneeuw (mooie vergelijking op dit moment jaja ik ben geniaal!) voor de zon verdween. Van redelijk zorgeloos tot veel zorgen over werk en het kunnen doen van de dagelijkse boodschappen.
Je merkte al aan hem dat er iets knaagde, hij was niet meer happy. Had jarenlang gezocht naar deze plek. Een pak, mooie auto en een paar mensen in dienst. Het doel bereikt… dacht hij. Maar nu hij er was en zijn dag bestond uit administratie en gezeik over geld, ziektes en andere werkgevers dingen bleek de gezochte plek heel niet zo leuk te zijn als hij dacht. Neem daarbij een deal die ernstig mis liep en een grote schuld achterliet en het is wel duidelijk.
langzaam maar zeker kreeg hij er meer last van en de vrolijkheid verdween uit zijn leven. Weinig lachen, weinig doen en ontduiken van verplichtingen. Schouders omlaag en hoofd gebogen. Hij was niet happy… Maar de onmogelijkheid te ontsnappen uit die situatie maakte zijn ongeluk over de situatie alleen maar erger. we spraken er lang en vaak over. “wat dan” zei hij vaak als ik weer eens te makkelijk zei dat hij er gewoon mee moest stoppen. En natuurlijk had hij gelijk. Je stopt ook niet zo maar ff.. daar moet je over nadenken, plannen en organiseren. En dan nog.. wat dan inderdaad.
Kwam hem laatst tegen en hij vertelde in een depressie te zitten. Een diepe ook naar hij mij deed geloven. Aan zijn gezicht en lijf te zien was dat zeker een waarheid. Dikke diepe wallen onder zijn ogen. Het type waar de NS jaloers op zou worden aangezien ze prima als bielzen zouden kunnen fungeren onder de rails.
Ik had het nooit gedacht, Peter de man waar alles liep zoals het zou moeten gaan. Prima jeugd, prima gezin en altijd enthousiast en optimistisch. En nu, een hoopje ellende gevangen in vel en botten. Hij wilde het nu niet vertellen maar ik kon zien dat er veel meer mis was. Het was niet alleen werk en financiële zorgen wat de man dwars zat. Ik kwam er niet achter en hij ontweek behendig mijn antwoorden met tegen vragen. Ik heb het maar even zo gelaten.
We gaan snel een drankje pakken samen hebben we afgesproken. Heb ik ook weer wat te bloggen, oeps zei ik dat hardop?