Er zijn van die dagen in je leven dat er specifiek nieuws naar buiten komt dat je doet rillen over je hele lijf. De Tsunami, 9-11 en genocide bijvoorbeeld. Van de week was dat Amsterdam. Een 27 jarige “jongen” (met reden tussen aanhalingstekens want ik twijfelde eerder daar beest neer te zetten) heeft in meerdere kinderdag verblijven zichzelf te goed gedaan aan kinderen. Niet zo maar kinderen maar kinderen tussen de 0 en de 4!

Denkt u even met mij mee, tussen de 0 en de 4! Dat zijn baby’s, peuters en kleuters! Kleine volledig onweerbare levens die misbruikt worden door een 27 jarig. Op een plek waar ze veilig horen te zijn. Een plek waar ouders van allerlei pluimage hun kinderen toevertrouwen aan de zorg van de verblijven terwijl zij aan het werk zijn.

Het maakt me misselijk te zien wat een klote wereld we af en toe in leven. Er is echt nergens meer veiligheid en dankzij dat prachtige Internet wat heel veel goeds brengt hebben beesten als deze aanhang en een plek hun vuiligheid te verkopen en te tonen. Ik heb het al eerder gezegd, van mijn kinderen geen foto’s meer op het net!

Kinderen van 0 tot 4, het moet een gebrek aan mijn kant zijn maar mijn hersenen zijn niet in staat dat te verwerken. Ik heb zelf nog 1 kind in die leeftijd en ik kan me er helemaal niets bij voorstellen. Wat ik me wel kan voorstellen is dat “mensen” als deze een serieus probleem hebben. Als je in staat bent dit te doen dan is er gewoon iets vreselijk mis aan je. Een dergelijk iemand mag eigenlijk wat mij betreft nooit van zijn natuurlijke leven meer de straten vrij bewandelen. Vermoord je iemand om redenen van rivaliteit of geld of een crime passionnel dan kan ik me nog voorstellen dat naarmate je ouder wordt de wroeging toeslaat en er met de juiste hulp wellicht nog een paar jaar te leven is in relatieve vrijheid maar op je 27ste een dergelijke daad verrichten met niet 1 maar hoogstwaarschijnlijk 50 kinderen is voldoende bewijs dat zo iemand nooit meer vrij mag rondlopen.

Vanaf de relatieve veiligheid van mijn buro en computer kan ik alleen maar vreselijk medelijden hebben met de kinderen en ouders die dit mee moeten maken. Hun kind of kinderen misbruikt en op het internet gezet door beesten…

Ik ben iet van oog om oog tand om tand maar als het mijn kind was geweest die dit was overkomen dan zou de dader er het beste aan doen nooit in mijn buurt te komen … niet agressief aangelegd maar ik denk serieus dat ik de beste man ernstig zou misbruiken … sorry dat ik er zo over denk!

Het was al weer even geleden dat ik een blog heb gepost. Soms heb je er gewoon even geen inspiratie voor of gewoon geen zin. Van de week kwam er weer een situatie naar boven die mij deed besluiten toch maar weer eens een blog te maken. Gewoon omdat het me dwars zit en ik het graag van me af schrijf.

Als vader maak ik me wel eens zorgen. Zorgen over de toekomst van mijn kinderen. Wat zal er van ze worden? Gaan ze studeren (heb inmiddels al wel contact gezocht met de krediet bank 😉 ) of niet? Vinden ze hun liefde? Maar daarvoor zit nog die tijd die ze pubertijd noemen. De vreselijke tijd van hormonen, er bij willen horen en belangrijk zijn .. Een beetje kind en een beetje volwassen en alle ellende die daar tussen zit. Zeg maar volwassen zijn zonder de verantwoordelijkheden die daar bij komen.

Wat mij zorgen baart is alles er omheen. Je merkt het al als kinderen klein zijn. Als er cadeaus te pakken zijn zoeken ze automatisch naar de grootste (een enkeling daargelaten!) en dat is ook wel te begrijpen. De grote zal (in hun optiek) wel de mooiste zijn. Pas veel later realiseer je dat de kleine cadeaus vaak het meeste bevatten. Maar dan die pubertijd. Om je heen zie je het veel. Kinderen van 16, 17 die met de duurste schoenen, mobieltjes en gouden sieraden. Dat kost geld… veel geld. Daar werken en sparen er een hoop voor maar voor sommigen gaat dat niet snel genoeg. Die willen het nu.

De verleidingen liggen er voldoende. Elke dag (en zeker in December) stouwen ze de brievenbus en televisie reclame vol met wat je allemaal niet moet hebben voor deze dagen. Van eten tot en met horloges en kerstkorting op een nieuwe auto. Hoe meer hoe beter, je weet van gekkigheid niet meer wat je nou moet kiezen… bomen, bos enzo. Dat geld heb je niet een, twee drie met vakken vullen bij de ______ (vul supermarkt in naar eigen keuze) en zeker niet met € 5,- per uur. En dan is daar die oplossing… Een vriendje van een vriend weet wel een manier om snel aan geld te komen. Stelen, dealen en wat meer niet verstandig is om te doen.

Terugdenkend aan mijn eigen pubertijd weet ik dat ik ook wel eens een grens ben overgestoken van wat maatschappelijk toelaatbaar geacht wordt maar op het moment dat ik dat deed wist ik het wel. Ik wist dat het niet goed voelde en dat ik dat beter niet zou kunnen doen. Helaas is dat niet altijd het geval en vallen er veel voor de mogelijkheden van “gemakkelijk” geld verdienen.

There is no such thing as easy money! Op de eerlijke manier is het keihard werken en daarmee alles vergeten waar je eigenlijk dat geld voor wilde hebben.. of het op een oneerlijke manier bij elkaar harken van geld. De staatsloterij winnen is vanzelfsprekend een uitzondering, net als die suikeroom in de Verenigde Staten die plots dood neer valt en je een klein fortuin na laat 🙂

Is het anders dan toen ik jong was? Nah, al is de vergaring van spullen en status in mijn beleving heftiger dan toen. Ik moest Nike’s hebben en een spijkerbroek met smalle pijpen.. dat was het wel zo’n beetje. Nu hebben we iPods, iPhones, Blackberry, DS, DSi, Playstation 1,2 en 3 en ga zo maar door.. Zelf willen we nog een auto of een mooiere auto. Wintersport en zomervakantie, een groter huis … en die tuin.. ja die is toch wel klein he? Vergaren van geld en spullen is core business geworden voor velen en daarmee geven we een boodschap af aan onze kinderen. “Wees tevreden met wat je hebt”  zeggen we tegen ze! Terwijl we zelf zitten te zeiken over ons salaris dat maar niet hoog genoeg is. Ik generaliseer in deze want er zijn er zat die dat niet hebben of kunnen en gewoon net als anderen met het gene wat ze hebben tevreden zijn, hoe weinig dat ook soms is.

De December maand, de ultieme maand in het jaar als het gaat om de consumptie van goederen. De maand van de hebberigheid, de maand van het gezellig hebben maar dan wel lekker uitpakken want anders is het niet gezellig.

Is het al Januari? 😉

Nee geen betoog, geen je moet het wel doen of niet doen geen “gelul” om even met Baklap termen te spreken. Wat dan wel? Dankzij de nieuw ontstane social media is er een vernieuwde manier van contact leggen geboren. Via media als Facebook, Hyves en twitter ben je in staat oude bekenden op te zoeken, nieuwe “vrienden” te vinden en te delen wat je wil delen met elkaar. Het is een aanvulling voor heel veel mensen op hun leven.

Voor mij persoonlijk heeft het heel veel goeds gebracht. Ik heb oude bekenden weer eens gesproken en heb vele nieuwe gezichten mogen toevoegen aan mijn bekenden lijst. Ik lees dagelijks mijn twitter account met vaak veel plezier. Wat gaat er om in de wereld van mijn “vrienden” en wat is er op tv vanavond en zelfs #watetenwevandaag is handig. Maar het heeft ook een donkere zijde heb ik inmiddels ontdekt.

Ik blogte al eerder over privacy issues, wat deel je wel en wat niet. Veel mensen hebben niet in de gaten dat zeker op twitter alles voor iedereen inzichtelijk is. Ook al volg ik jou niet kan ik nog steeds bijlezen wat jij zegt. Dat hoeft geen probleem te zijn als je maar denkt over wat je op twitter zet. Mensen met slechte bedoelingen zouden wel eens rare dingen kunnen achterhalen over jouw persoon en erger nog de personen in je omgeving. Kinderen met naam en toenaam twitteren, foto’s van de scholen waar ze zitten en met een beetje pech foto’s van kinderen in het zwembad of het kinderdagverblijf. Eng, zeker als je weet dat Internet een broedplaats is voor criminaliteit, kinderporno en andere duistere zaken. Het is lekker anoniem en je kunt zijn wie je wilt zijn.

Dat is voor velen inmiddels wel duidelijk maar wat mij de laatste maanden zorgen baarde was dat voor sommige die ik ken (en ik denk dat ik mijzelf daar ook schuldig aan heb gemaakt in het verleden) media als Twitter als overlap wereld gaan beschouwen. Het kan obsessief worden soms. Dankzij de smartphone en altijd online abonnementen zijn we altijd bereikbaar. We lezen de hele dag mails, tweets, apps, pings, sms en wat meer zei. De hele dag door… geen moment meer rust. Ik betrapte mijzelf er nog wel eens op dat ik mijn “echte” wereld opzij schoof om eerst mijn ” twitter” vrienden op de hoogte te stellen van nieuws. Daarmee sloot ik mijn directe omgeving uit.

Ik voelde dat op een gegeven moment de unieke momenten, die je normaal deelt met je geliefden en vrienden, zomaar eerst op het net stonden. Dan moest mijn directe omgeving dat daar lezen. Ik schrijf expres over mijzelf in deze omdat ik vind dat je ook naar jezelf moet kijken (en met ruim 70.000 tweets kan ik dat inmiddels redelijk!). Dat wilde ik niet meer. Ik wilde dat niet meer omdat het mij eigenlijk verarmde. Mijn omgeving wist vaak niet meer wat er aan de hand was en mijn schaduw wereld wel. Dat kan niet kloppen… want heel eerlijk gezegd, wie geeft mij een echte schouder als ik er doorheen zit? De virtuele schouder is geweldig en steunt waanzinnig als je het even hebt gehad maar uiteindelijk is een echte schouder vele malen beter.

Nu nog steeds lees ik dingen waarvan ik denk, ok.. dat had ik graag willen weten voordat ik het op twitter las… en zie dat dit best naar is. Je bent in ene niet meer uniek voor bepaalde personen waar je dat eerst wel was. Dat deed ik dus ook. Ik ben inmiddels tot de conclusie dat de social media een aanvulling is op mijn leven maar dat de plaats van de social media wel goed moet zijn. Niet de godganse dag met de telefoon in de handen afstruinen naar tweets en volgers, nee.. op bepaalde momenten lezen, je informatie zoeken en sociaal bezig zijn. Voor de rest gewoon aan de kant met dat ding en om me heen kijken. Naar mijn kinderen en het plezier dat zij hebben …

Ik gebruik het medium erg graag om sociale thema’s aan te kaarten zoals de ziekte Alzheimer van mijn moeder en mijn schoonvader. Een kijkje in het leven van deze mensen creëert begrip en kan helpen te begrijpen dat je soms even in de put zit. Het geeft een gezicht aan zaken als deze. En de heerlijk oppervlakkige gesprekken die ik lees en voer zijn fantastisch om de dag een beetje met plezier door et komen. En in mijn geval een aantal zeer mooie nieuwe vriendschappen die zijn ontstaan met mensen die ik inmiddels liever in het echt spreek dan op twitter.

Het is dus in mijn geval een goed medium al die social media maar ik zet het inmiddels wel op een andere plek, zodat ook ik niet A-sociaal ga worden in het het echte leven omdat ik graag een perfect social media schaduw leven zou willen hebben. Beatrix had ten dele dus wel degelijk gelijk!