Het was al weer even geleden dat ik een blog heb gepost. Soms heb je er gewoon even geen inspiratie voor of gewoon geen zin. Van de week kwam er weer een situatie naar boven die mij deed besluiten toch maar weer eens een blog te maken. Gewoon omdat het me dwars zit en ik het graag van me af schrijf.

Als vader maak ik me wel eens zorgen. Zorgen over de toekomst van mijn kinderen. Wat zal er van ze worden? Gaan ze studeren (heb inmiddels al wel contact gezocht met de krediet bank 😉 ) of niet? Vinden ze hun liefde? Maar daarvoor zit nog die tijd die ze pubertijd noemen. De vreselijke tijd van hormonen, er bij willen horen en belangrijk zijn .. Een beetje kind en een beetje volwassen en alle ellende die daar tussen zit. Zeg maar volwassen zijn zonder de verantwoordelijkheden die daar bij komen.

Wat mij zorgen baart is alles er omheen. Je merkt het al als kinderen klein zijn. Als er cadeaus te pakken zijn zoeken ze automatisch naar de grootste (een enkeling daargelaten!) en dat is ook wel te begrijpen. De grote zal (in hun optiek) wel de mooiste zijn. Pas veel later realiseer je dat de kleine cadeaus vaak het meeste bevatten. Maar dan die pubertijd. Om je heen zie je het veel. Kinderen van 16, 17 die met de duurste schoenen, mobieltjes en gouden sieraden. Dat kost geld… veel geld. Daar werken en sparen er een hoop voor maar voor sommigen gaat dat niet snel genoeg. Die willen het nu.

De verleidingen liggen er voldoende. Elke dag (en zeker in December) stouwen ze de brievenbus en televisie reclame vol met wat je allemaal niet moet hebben voor deze dagen. Van eten tot en met horloges en kerstkorting op een nieuwe auto. Hoe meer hoe beter, je weet van gekkigheid niet meer wat je nou moet kiezen… bomen, bos enzo. Dat geld heb je niet een, twee drie met vakken vullen bij de ______ (vul supermarkt in naar eigen keuze) en zeker niet met € 5,- per uur. En dan is daar die oplossing… Een vriendje van een vriend weet wel een manier om snel aan geld te komen. Stelen, dealen en wat meer niet verstandig is om te doen.

Terugdenkend aan mijn eigen pubertijd weet ik dat ik ook wel eens een grens ben overgestoken van wat maatschappelijk toelaatbaar geacht wordt maar op het moment dat ik dat deed wist ik het wel. Ik wist dat het niet goed voelde en dat ik dat beter niet zou kunnen doen. Helaas is dat niet altijd het geval en vallen er veel voor de mogelijkheden van “gemakkelijk” geld verdienen.

There is no such thing as easy money! Op de eerlijke manier is het keihard werken en daarmee alles vergeten waar je eigenlijk dat geld voor wilde hebben.. of het op een oneerlijke manier bij elkaar harken van geld. De staatsloterij winnen is vanzelfsprekend een uitzondering, net als die suikeroom in de Verenigde Staten die plots dood neer valt en je een klein fortuin na laat 🙂

Is het anders dan toen ik jong was? Nah, al is de vergaring van spullen en status in mijn beleving heftiger dan toen. Ik moest Nike’s hebben en een spijkerbroek met smalle pijpen.. dat was het wel zo’n beetje. Nu hebben we iPods, iPhones, Blackberry, DS, DSi, Playstation 1,2 en 3 en ga zo maar door.. Zelf willen we nog een auto of een mooiere auto. Wintersport en zomervakantie, een groter huis … en die tuin.. ja die is toch wel klein he? Vergaren van geld en spullen is core business geworden voor velen en daarmee geven we een boodschap af aan onze kinderen. “Wees tevreden met wat je hebt”  zeggen we tegen ze! Terwijl we zelf zitten te zeiken over ons salaris dat maar niet hoog genoeg is. Ik generaliseer in deze want er zijn er zat die dat niet hebben of kunnen en gewoon net als anderen met het gene wat ze hebben tevreden zijn, hoe weinig dat ook soms is.

De December maand, de ultieme maand in het jaar als het gaat om de consumptie van goederen. De maand van de hebberigheid, de maand van het gezellig hebben maar dan wel lekker uitpakken want anders is het niet gezellig.

Is het al Januari? 😉