Vandaag … mijn verjaardag … vroeger kreeg ik dan een telefoontje van mijn ouders 🙂 “Gefeliciteerd Men..” klonk het dan. En ze kwamen dan langs voor een bak koffie en wat taart.. kletsen over ..ach wat er kletsbaar was :). nadat mijn vader dood was (inmiddels al weer 15 jaar geleden!) bleef mijn moeder trouw hetzelfde doen.
Even een telefoontje in de ochtend en dan ‘s avonds kwam ze met haar opeltje altijd langsscheuren en een bak koffie doen.
Sja.. die dagen zijn al even voorbij.. Vorig jaar nog haalde ik haar op en dronken we koffie en gebak. Vandaag was gewoon een werkdag als geen ander en de ochtend was lekker vol.
Geen telefoontjes vandaag .. wel een niet aflatende stroom felicitaties via Twitter trouwens.. ik heb er 100’en geteld.. echt niet normaal.. maar ik dwaal af.
De ochtend was lekker druk en samen met mijn collega vertrekken we naar kantoor voor eten en gebak 😉

Lekker gewerkt en klaar om naar huis te gaan gaat de telefoon! .. Zou bijna denken ha.. eindelijk telefoon maar niets is minder waar. Het volgende is zo veel mogelijk als dat ik me kan herinneren…

“Goedendag u spreek met **** van verpleeghuis *** .. ja ik heb vervelend nieuws over uw moeder.. ja nee niet dat ze is overleden ofzo maar ander slecht nieuws.. Het topje van de duim van uw moeder ligt er af.. ja we weten niet wat er gebeurt is maar we zagen haar in de gang en ze had geen pijn volgens ons maar we zagen allemaal bloed. We zijn eens beter gaan kijken wat er was en toen zagen we dat haar topje zo’n beetje tot het eerste gewricht er bij hing… We gaan nu naar de EHBO.. ok..? .. en ik bel u als we wat meer weten.. wilt u misschien ook mee komen?..”

Nog volledig verbouwereerd van de spraakwaterval die ik over me heen kreeg stotter ik dat ik nog niet klaar ben en kantoor niet zo dicht bij het ziekenhuis ligt.. we spreken af dat ze me belt als ze op de EHBO is…

Een klein aantal minuten later wordt er weer gebeld en Brigitt neemt aan omdat ik zat te ouwehoeren inde auto.. Of we à la minute naar de EHBO willen komen.. niet omdat er grote problemen zijn maar omdat het meisje dat mijn moeder naar de EHBO gebracht heeft terug moet komen naar het huis voor herbezetting afdeling..
Bri verwijst terecht haar door naar mij en ik vertel haar dat ik het wel een beetje raar vind dat ik alles moet laten vallen.. ten eerste zit ik niet in de buurt en ten tweede dacht ik dat dat soort problemen ook een thuis hadden in de verpleging. Natuurlijk ga ik er heen en natuurlijk wil ik helpen maar de toon is dermate dat ik bijna het gevoel heb voor het blok gezet te worden. Niet gaan is eigenlijk geen optie..
Als ik niet ga benadeel ik een heel huis dat met 1 medewerker minder moet werken.. Noem me dom maar ik vind dat nogal bot en onterecht. Er zijn vele bewoners die helemaal geen familie hebben of familie die niet omkijken naar vader of moeder.
Op de vraag waar ik dan heen moet krijg ik het antwoord “ja ik neem aan Hilversum..”En voor hen die bekend zijn in Hilversum..wij hebben in alle wijsheid besloten het ziekenhuis naar Blaricum te verplaatsen aan de A1 zodat we rond spitsuur gezellig op weg naar het ziekenhuis in de file kunnen staan.. dus wij hebben 2 ziekenhuizen en de 1 doet dit en de ander dat.. maar niemand weet wat…
Ik geef aan weet je dat zeker want het zou ook Blaricum kunnen zijn.. dat weet ze niet…

Een minuut of 10 na dit telefoontje belde ze terug dat het inderdaad Hilversum was en ik vertrek. Als ik aankom bij de EHBO en uitstap loop ik de medewerkster en mijn moeder tegen het lijf. Haar arm in het gips in een mitella. Bloed aan haar blouse, broek en handen.. ze kijkt compleet en 100% in paniek. Geen idee waar ze is geen idee wat er is en geen idee wat te doen. Haar hand zit in het gips omdat ze anders aan haar duim kan komen. Het topje tot aan haar eerste gewricht ligt er grotendeels af. Dat hebben ze vastgezet en omdat ze er dus niet afbleef in gips gezet.
Ze hebben er vele lagen overheen gedaan omdat ze zo sterk is dat ze het steeds voor elkaar krijgt het gips te breken..

Weet je ik kan een hoop vertellen maar ik zie geen kans in woorden te omschrijven wat voor paniek er in de ogen van mijn moeder zit op deze momenten. Weer huilen als een wolf en vastpakken alsof ze boven een enorme afgrond hangt.
Ik weet haar met veel pijn en moeite in de auto van de medewerkster te krijgen en in de auto probeert ze het gips af te doen en de mitella over der hoofd te doen.. half scheef en onderuit gezakt apathisch..

Inmiddels tijdens het schrijven van dit blog ben ik weer gebeld door het verpleeghuis met de mededeling dat ze haar hebben moeten vastbinden in bed omdat ze maar bleef pulken aan het gips en haar duim. De dokter heeft gezegd dat als ze er helemaal niet aankomt er een kleine kans is dat het aangezette stuk weer helen kan.
Als ze er niet af kan blijven gaat het sowieso mis.
Vastgebonden.. denk even mee… in bed en dan vastgebonden … hoe erg wil je het hebben? … die grens hadden we nog niet bereikt… nog niet…

Morgen naar het ziekenhuis wordt nog geregeld door het huis maar Maandag moet ik heel vroeg met haar naar het ziekenhuis. Er is dan dus gewoon niemand die dat kan doen. Met veel liefde maak ik tijd voor haar en ga ik naar het ziekenhuis. Het is ook dan dat ze gaan kijken of het bovenstuk zwart is geworden of niet en of ze moeten amputeren of niet…

.. Was een bijzondere verjaardag..

sja..

Menno