Ik reed gisteren op weg naar de afhaal chinees en moest denken aan waar ik reed… Eigenlijk het hele jaar 2009 hebben wij intensief voor mijn moeder gezorgd omdat ze steeds minder kon. Haar huis veranderde langzaam in een ongeorganiseerde puinhoop waar je bij moet voorstellen dat objecten andere betekenis kregen. Het kwam dus regelmatig voor dat de haarspelden in de koelkast verdwenen terwijl de salami in de boekenkast ging. Om er voor te zorgen dat er geen gezondheidsrisico’s ontstonden waren we er veel. Sowieso haalden wij haar minimaal 3 keer per week op om te eten bij ons. Dan at ze warm en wist ik zeker dat ze voldoende eten en drinken tot haar kreeg.
Als ik haar ophaalde was ze altijd blij verrast.. ze vond het heerlijk als de auto voor reed en zeker het laatste half jaar zei ze steevast “wat heerlijk dat je komt jongen..” en vaak kon ze dat niet met droge ogen zeggen. Soms was het ook wel eens “goh ben je daar eindelijk eens weer??? ” 🙂 maar dat heb ik haar uiteraard dik en dwars vergeven. Maar als ik haar ophaalde stapte ze lekker bij me in de auto en reden we altijd dezelfde weg naar mijn huis
Mijn huis ligt een kilometer of 5 verderop dus echt ver rijden is het niet. We reden altijd haar wijk uit die ook een paar hoge flats heeft. En altijd zei ze .. “daar zou ik bovenin ook niet willen wonen.. mij te hoog!” .. Dan reden we samen over de straat waar ze vroeger heeft gewoond en elke keer vertelde ze dat de bomen zo mooi waren dan en dat ze daar gewoond had. Het feit dat ze daar gewoond had verdween al langzaam de laatste maanden maar de mooie bomen en straat bleven.
Op een doordeweekse dag was het altijd “he wat is het druk in de winkelstraat …” en op zondag was het lekker rustig. Met een paar extra ogen keek ze mee en soms was dat heel prettig als er weer zo’n blaag op een scooter ergens tussendoor kwam zetten 🙂
Bij mij thuis was het steevast “wat hebben jullie toch een lekker huis” en “wat is die kleine toch een lekker ventje” .. want gelukkig (vind ik) heeft ze het hele prille begin nog meegemaakt van Nick .. onze jongste aanwinst in huis. Na het eten een bak koffie en rusteloos als ze werd wilde ze dan altijd rond 8 uur weer naar huis.
Op de terugweg kwamen de bomen, haar oude huis en de hoge flats gewoon weer ter sprake alsof het nooit eerder gezegd was. Dat gedurende zeker een jaar anderhalf! .. Je wende er aan en zei “ja.. inderdaad..” en “nee dat zou ik ook niet willen..!”
Gisteren reed ik dus naar de chinees en die ligt in haar wijk. Ik reed er naar toe zoals ik haar naar huis bracht. Dat deed me herinneren dat ik haar een paar weken geleden vanuit het ziekenhuis trakteerde op een rondje rijden. Dat vond en vind ze fijn.. deed ze vroeger ook met mijn vader… gewoon een stukje rijden zomaar.. en als wij er bij waren ergens halverwege een lekker patatje eten 🙂 .. mooie tijden!
Terwijl ik met haar reed ben ik onbewust richting haar wijk gereden… eigenlijk op een soort van automatische piloot en wellicht ook wel om te kijken of deze weg en omgeving haar hersenen zouden triggeren. Ze heeft in die wijk sinds 1979 gewoond.. ik ben er opgegroeid, mijn vader is er gestorven en mijn broer is er vanuit getrouwd.. een beste hoeveelheid geschiedenis dus. Maar hoe dichtbij ik ook kwam.. de blik bleef leeg. Tuurlijk genoot ze van de rit .. heerlijk lekker in de rondte kijken maar zonder een echte focus.
Ik reed langs de ingang van haar hof en keek of ze reageerde…
niets… helemaal niets… leger dan leeg….
Het blijft een rare gewaarwording.. “dat nemen ze je nooit meer af” zeggen we wel eens als je een mooie ervaring hebt gehad… “dat neem je mee in je gedachten” .. nou beste meelezer… dat is dus lekker niet zo! Je raakt het met een beetje pech onherroepelijk kwijt! Het zakt weg in het moeras van kronkels en onbestemde flarden die ooit gedachten waren…
Dat realiseerde ik me in ene toen ik naar die chinees reed.. waar we als familie met regelmaat onze “vette bek” gingen halen.. waar ze ooit thuis was en waar ooit haar huis was…
Nu leven die gedachten in mij en mijn broers.. en hopelijk voor nog een lange tijd! (maar er op rekenen doe ik niet meer!!!)
Menno
Pfff Menno, heftig stuk weer hoor. Zo treffend beschreven, dat ik het hier voel.
Het lijkt me een nare gewaarwording, als je moeder haar geschiedenis – en dus ook die van jou – kwijtraakt. Machteloos gevoel, lijkt me. Dan is ze er nog wel, maar toch ook weer niet. Toch proberen om je eigen herinneringen, zoals dit mooie verhaal, te blijven koesteren. Dan houd je haar geschiedenis eigenlijk ook een beetje in stand.
Ik wil je herinneren aan het einde van je blog op 8 juli… die twee hele korte zinnetjes. Een waarheid als een koe, hou dat vast. Ga door met dit schrijven trouwens.
erg herkenbaar menno,
bijna hetzelfde meegemaakt maar dan met mijn oma
Mooi in woorden gevat weer Menno…
Wat is dat toch een naar proces, Alzheimer… Ik herken veel van wat je schrijft zoals het is gegaan bij mijn opa…
De wijze man die mij alles leerde moest op een gegeven moment alles door ons laten doen… Stukje bij beetje ging hij al bij ons weg.
Ik koester alles wat hij mij heeft gegeven, belevenissen, kennis… Zo blijft ook hij voortbestaan in mijn herinnering…
Wat jij aan ervaringen/herinneringen met betrekking tot jouw moeder overbrengt op jouw kinderen zal na jou en je broers dus nog een generatie meegaan… Zo houd je jullie belevenissen levend… En niemand pakt het van je af…
Mooi stukje Menno! Respect! Ik ga dit nog even laten “sudderen”…
Het is overigens ook zo rècht uit het hart en zo herkenbaar.
Groet
Pim
Pfff
lekker geschreven stuk over een moeilijk onderwerp. Knap dat je dat kunt!
Bloeddruk vs therapeutisch maaien.
Ik zal het meteen maar bekennen. Ik heb (weer) de “p” in. Verdrietig, geïrriteerd en meer van dat soort emoties. Moet van mijn zorgzame huisarts even een pas op de plaats maken. “Gewoon even wat rustiger aan”. Ja leuk zei ik nog en hem vervolgens vragend wat hij zou doen als iemand dat tegen hem zei. Daar had-ie geen antwoord op. Maar het was wel zijn reactie nadat hij die bloeddrukmeter van mijn linkerarm had afgedaan. “Wel wat hoog”, zo zei hij. Mij aankijkend met een vermanende blik. Oei. Dat was dus de reden van mijn koppijn.
De eerste meting was al helemaal een topper, maar dat kwam van de stress van het moment vertelde hij en dat gebeurde wel vaker. Gelukkig maar. De tweede meting was beter, maar wel te hoog. “Je moet het wat rustiger aan doen en sommige dingen gewoon niet doen”. Tja. “Heb je het druk op je werk?” Nou nee zei ik, de normale zaken en daar heb ik geen problemen mee hoor. Ik ken mijn valkuilen sinds de coachingsgesprekken. Eigenlijk daar voor ook al. Ken mezelf wel zo langzamerhand. Het hoge woord moest er toch maar uit. Ik ging de laatste tijd voor mijn rust naar de VSO.
Ja ik had het druk, gigadruk zelfs. Meer privé dan. Niks met school. Wel gedoe met uitwonende kinderen en dan ook nog mijn moeder. 83 jaar met beginnend Alzheimer.
Al meer dan 2 jaar de regie kwijt en ik heb die taak op me genomen in alle facetten. Inmiddels als officieel bewindvoerder overigens. Nu naar een verzorgingstehuis. Verhuizen, gewoon éven hè.. Ja Dokter.
Huis even uitruimen. Een schuurtje met asbest dak. Dingen van vroeger, herinneringen.
Voel me net een soort Mengele. Dit kan weg en dit moet bewaard. Het besef dat ik degene ben die alles heeft aangezwengeld. Het besef dat mijn moeder het moeilijk heeft met die door zoonlief veroorzaakte veranderingen. Het besef dat ze de weg kwijt is, letterlijk & figuurlijk.
Mijn verstand zegt dat de gang naar het tehuis oke is maar mijn gevoel niet. Struggle between head & heart. De bloeddrukmeter had het goed gezien dus. Nou alleen nog wat rustiger aan. Me afgemeld voor school maar dat gaf meteen weer zorg over mijn pubers. Heb zoveel dingen op de rails staan die nodig en nuttig zijn. O ja even rustig aan. Voor het eerst van mijn leven iets besteld uit de door mij intens verafschuwde Wehkamp: een bloeddrukmeter..!
Afgelopen maandag thuis op de zitmaaier het gras even aangepakt. Heb zo`n halve hectare, dus gras in overvloed. Ik ontdekte al maaiend dat ik dingen kon overdenken en betrapte me op het gevoel dat het maaien me rust gaf. Ik had vandaag weer zo`n onrustige dag. 15 liter benzine gehaald en vervolgens wéér een keer gemaaid. Het gras iets korter als de vorige keer. Je moet toch zichtbaar resultaat van je werk hebben. Nog zo`n 13 liter over. Mijn vriendin kwam thuis van haar bezigheden en vroeg verbaasd of ik het gras alweer gemaaid had. Ja zei ik. Maar dan wel therapeutisch… VSO ik kom eraan hoor!