Langzaam schuifelt ze door de gang… voetje voor voetje… hoofd een tikkeltje naar beneden en hand aan de reling. Ze gaat ergens naar toe maar komt steeds weer op dezelfde plek…

We vangen haar op en de aandacht vind ze fijn, ze lacht… maar net als bij een kind liggen lachen en huilen dicht bij elkaar. Ze lacht en haar ogen worden roder… eigenlijk wil ze huilen… Mijn kinderen eerst en daarna Bri.. ik kom al laatste. Eenmaal voor haar gezicht kijkt ze me aan, “wie is dat ook alweer… waar ken ik hem van” zie ik haar denken… en even daarna knuffel ik haar. Of ze me herkent, ik weet het op dat moment niet maar ze schiet vol, waarschijnlijk omdat de knuffel ergens een instinct.. een oud gevoel aanwakkert.

Ik haal haar jas en kom op haar kamer. Mijn moeder is een makkelijk mens, altijd geweest en dat is soms lastig. Ze heeft een kamer alleen en die is zo nu en dan nog wel eens nodig voor een medebewoner die het zwaarder heeft dan haar. Ze bellen dan altijd keurig op en vragen of ze tijdelijk naar een meerpersoons kamer mag. Ik heb daar niet zo’n probleem mee maar vraag altijd aan de medewerkers haar in de gaten te houden of ze er zelf moeite mee heeft. Het heen en weer pingpongen van een mens is nooit goed .. zeker niet als je al niet meer weet wat je 1 minuut hiervoor hebt gedaan… aan de andere kant weet ze waarschijnlijk niet eens wat haar kamer is…

Ik was dus op haar kamer en schrok van de leegheid… steriel bijna… verdomme hoe kan ik dat nou vergeten.. Geen lijstje, geen foto, geen kleur… een lege witte kamer met een bed en een vieze kast…. Maakt me verdrietig dat ik dat niet eerder heb gezien…

Ik pak haar jas want de zon schijnt… en als de zon schijnt wil ik graag met haar de zon in. Lekker even genieten van de nazomer zon. Ik trek haar de jas aan en met zijn allen schuifelen we door de gang. Het gaat langzaam… heel langzaam… af en toe huilt ze en dan tikt ze me weer aan en zegt “wat luistert die hond goed he?” omdat ze Bri met hond voor ons ziet lopen…

We komen buiten en ik haal koffie voor ons… ze zit weer tegen huilen aan. Onrustig te wippen op de stoel en duidelijk ongemakkelijk… Het is dat moment dat we alles uit de kast moeten halen. ik zoek naar het laatste restje energie en begin haar op te vrolijken.. grapjes, anekdotes herinneringen… alles wat ik maar kan verzinnen  om haar weer even terug te halen. Met veel moeite drink ze een slok koffie. Haar hand gaat naar het kopje en in plaats van naar haar mond gaat ze richting de schotel om daar de koffie op te laten lopen. We helpen haar en zeggen “nee in je mond ma, niet op het schoteltje…” ze kijkt met een lege blik en twijfelt even… ze gaat gewoon door …. ik moet haar hand pakken en die naar haar mond begeleiden om de slok koffie op de juiste plek te krijgen…

Lekker we hebben zeebanket chocolade meegenomen, ma is en was altijd een lekkere snoeper.. had altijd wel wat lekkers in huis.. ze was de droom voor elke marketeer die wat nieuws wilde proberen 🙂 .. Ze geniet van de chocola en de aanwezigheid van de kinderen doet haar goed. Samen komen we heel langzaam weer op een punt dat ze kan lachen en iets meer gelaten oogt.

Laatste slok koffie en ze houd de slok in haar mond alsof ze bang is te slikken.. … … ze zou toch nog wel weten hoe ze moet slikken? Geloof het of niet maar het einde van het leven van veel Alzheimer patiënten komt doordat ze niet meer weten hoe ze moeten eten en drinken!… ik schrik daar wel van… zo snel? … Gelukkig slikt ze door…

Menno Jr loopt naar de buggy waar Nick in zit en staat gebukt met zijn kont naar mijn moeder toe… en heel even.. heeel even is ze er.. vanuit het niets… haar ogen glinsteren van ondeugd … ze kijkt me aan en gaat met haar hand naar de kont van Menno Jr en maakt een knijp beweging… ze lacht met een ondeugd in haar ogen die ik zo herken.. de glim op haar gezicht… man wat is dat fijn…

Ze lacht en doet het uiteindelijk niet maar de lol was er.. wel 15 seconden lang….

Gelukkig zegt ze heel af en toe mijn naam.. en is het net alsof ze weet wie ik ben… maar die 15 seconden… onbetaalbaar!!!!

Langzaam lopen we terug naar de huiskamer waar een bord met brood op haar wacht, ze gaat zitten en eet… ik knuffel haar en ze vraagt of ik niet te lang weg blijf… “nee ik ben er straks weer ma… echt waar…”….

Ze duikt weer weg in haar kleine wereld en verlaat iedereen om haar heen…

Enorm triest en verdrietig (alweer) verlaat ik haar maar voel gek genoeg een voldoening… dat beetje energie .. dat was voldoende om haar even op te laden… 15 seconden om precies te zijn…

Menno