Ze beweegt haar wijs en middelvinger langs haar duim boven de tafel. Alsof er iets zit wat wij niet zien… Haar hand beweegt van links naar rechts over de tafel .. vergelijk het met een chef kok die het laatste ingrediënt met veel precisie en aandacht over zijn nieuwste culinaire creatie strooit… alleen er komt niets uit.

“wat een leuk vestje heb je aan” zeggen we.. en ze verteld op haar manier dat ze die in Giethoorn heeft gekocht.. gisteren.. met de bus.. Hoe ze er was gekomen? .. “met de bus” antwoord ze zelfverzekerd.. “Neem nog maar een slok koffie anders is het zo koud…” zeg ik tegen haar.. en vraag nogmaals naar het vestje.. er komt geen antwoord. Ze kijkt me aan en heeft geen idee waar ik het over heb. “Wat was je aan het doen?” is een vraag die ik elke keer stel.. ze knikt wat onverschillig met haar schouders en zegt moeilijk en slecht te verstaan “wat was ik aan het doen…” .. ze praat als een kind dat net praat dat doet. Onsamenhangend en vaak niet verstaanbaar. Vlagen van woorden, soms zonder betekenis komen uit haar mond. Er komt eigenlijk nooit antwoord.. en soms help ik haar door te zeggen “gewoon lekker aan het rommelen?” ..omdat ik soms niet kan aanzien dat ze zelf niet meer weet wat ze 1 minuut geleden deed…

We drinken de koffie op en ik neem haar mee richting haar afdeling. Het is 5 uur in de middag en dan gaan ze boterhammen eten. In de gang buiten het restaurant zijn mijn kinderen .. zij vermaken Nick (en dat is op zich een ingewikkelde zaak want echt makkelijk te vermaken is die niet!) .. Mijn dochter loopt naar mijn moeder en geeft haar een kus.. “tot snel Oma” zegt ze.. en mijn moeder geniet van “dat kleine spul” .. Dan mijn zoon, hij is de oudste en heeft de bouw van zijn vader.. lang en dun.. (ooit wel eens gehoord “lang en lekker” maar zo narcistisch wilde ik niet overkomen.. lang en dun dus..) …hij loopt naar Oma en valt haar om de middel..

De knuffel is lang en intens, alsof hij haar niet los wil laten… zeker een minuut staat hij zo en mijn moeder staat er roerloos bij.. En in ene valt het me op.. hij is inmiddels groter als/dan zijn oma… Het is misschien een klein dingetje .. zeker omdat ik met mijn lengte al vele jaren “neer” kijk op mijn moeder (qua lengte!!) maar het deed me iets.. Mijn oudste is langer dan zijn oma.. mijn moeder .. een raar gezicht. Ze zou gek geweest zijn met hem.. een echte knuffel net als zijn vader.. Nu voelt ze zijn warmte en knuffel ook maar het is anders..

Hij loopt met me mee als we ma naar haar kamer brengen, ik zet nog wat foto lijstjes neer op haar kamer die ik uit haar huis heb verzameld … Mini Bak (Menno Jr) loopt met me mee en schrikt, net als ik, van haar kamer.. hij gaat op bed zitten en kijkt verbaasd om zich heen.. De kamer van mijn moeder was voorheen bezet door een bewoner die echt alles van de muren trok.. die schade is zichtbaar. Ze zijn druk aan het verbouwen en renoveren in de belendende afdelingen en derhalve is tijdelijk opknappen niet in de plannen opgenomen ergo.. haar kamer is mwah.. niet echt gezellig. Gelukkig slaapt ze er alleen ..

We knuffelen haar een laatste keer en zien een medewerker een stuk brood in haar mond “proppen” (bij gebrek aan een beter woord) terwijl hij 9 andere bewoners moet assisteren.. Ik beloof een andere bewoner voor de 87ste keer dat we samen koffie gaan drinken met een appelpunt.. “met zo’n punt slagroom” zeg ik terwijl ik met mijn armen een wijd gebaar maak om mijn overdrijving kracht bij te zetten.. “maar niet zeggen tegen je meisie hoor!” schreeuwt ze me nog na.. “anders krijg ik gesodemieter!” .. Ik beloof dat niet te doen… alweer …
Mini Bak kijkt me aan met tranen in zijn ogen en zegt.. “Waarom is Oma nou ziek.. ik mis dat ze bij ons eet .. en dat ik bij haar kom logeren.. ” en “wat is haar kamer leeg… daar moeten we wat mee doen.. ”
“maak anders mooie tekeningen” zeg ik tegen hem.. en je merkt dat dat hoe jong ze ook zijn het gevoel van medelijden en verdriet ook hun raakt. We stappen er nog wel eens makkelijk overheen maar kinderen (en zeker mini bak) zijn vaak gevoelig voor dit soort dingen. Ik knuffel hem nog maar een keer en bedwing me te zeggen dat het allemaal wel goed komt.. want dan zou ik liegen…

Mijn oudste.. 11 jaar jong.. groter als/dan zijn Oma.. en niet alleen meer in lengte tegenwoordig.. wie had dat ooit verwacht…