“Hoe gaat het met je moeder?” vragen best veel mensen mij.. sommige omdat ze haar kennen en sommige omdat ze haar via mij kennen. Je bent snel geneigd om te zeggen “ja hoor.. goed” gewoon omdat dat makkelijker is. Je wilt ook dat het goed gaat met haar…

Maar goed, nee dat gaat het al een hele tijd niet meer. “We” passen ons aan en nemen de situatie zoals deze is. Ze is gewoon ver weg meeste van de tijd. Jammer is het dat mensen die lang en veel in haar leven geweest zijn eigenlijk niets meer van zich laten horen.. ja ik weet dat is tweerichtingsverkeer maar toch… Soms hoor je .. “ja maar je verteld ons niets”… en dat klopt.. niet omdat je dat niet wilt maar gewoonweg omdat je niet alle nummers hebt en de tegenwoordigheid van geest iedereen af te bellen als er wat is. Als dat een reden is om niet veel van te laten horen dan … sja.. dan weet ik het ook even niet meer.

Sommige zijn te oud en hebben zelf te veel zorgen om aandacht aan een ander te besteden.. ook goed.. hebben we zelf ook wel eens last van… maar botweg niets meer laten horen.. ik weet het niet.

Nee ze is niet hetzelfde meer en nee zo lachen als vroeger doet ze niet meer maar ze is elke keer weer blij met aandacht.. van mij, het gezin of gewoon een “vreemde”… We waren daar vanmiddag en er liep een dame langs.. ze kwam terug en zei “die vrouw.. die houd van jullie.. ze straalt helemaal als je jullie aan het bekijken is!” dat was zo mooi om te horen.. van een wildvreemde… en dat bedoel ik.. of ze weet wie we zijn? Geen idee… maar dat ze weet dat ze omgeven is door mensen die op de een of andere manier om haar geven.. dat weet ze…

Neem niemand kwalijk dat ze niet meer komen… het is ook niet makkelijk een omhulsel te zien met vaak lege en onzekere ogen.. iemand die je na heeft gestaan.. dat is niet makkelijk maar als ik zie wat het met haar doet.. dan kan ik alleen maar hopen dat er mensen blijven komen..

Menno