klik voor vorige hoofdstuk

Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis op de “hersendag” wat niet hetzelfde is als bijvoorbeeld Koninginnedag of Bevrijdingsdag … althans in mijn beleving niet, hebben ze ook het hart van mijn moeder onderzocht. De Geriater hoorde ruis bij het eerste onderzoek en die ruis blijkt niet voor niets te zijn. Ze heeft last van een verkalkte hartklep… op zich hebben veel ouderen last van verkalking in het bloed wat zich dan vastzet op aders of in dit geval de hartklep.

We maken een afspraak met de cardioloog om het geheel in te schatten op waarde en te kijken wat we er mee moeten gaan doen. De cardioloog is anders dan verwacht.. niet het type dat je verwacht.. lang, bril, goed gekamd haar en intellectueel uit de ogen kijkend naar alles behalve de persoon waar het over gaat.. nee deze cardioloog is anders.. Ten eerste is het een vrouw en ik verbaas me weer over mijn vermogen tot observeren en verwerken van de info.. ja.. het is een vrouw ik weet het zeker… Het is een vrouw met zuid Europees bloed, donker haar niet te groot .. ze moet Spaans zijn dat kan niet anders.. daar wonen alleen maar kleine donker harige vrouwen dat weet iedereen.. het accent dat ze heeft geeft niets weg en lijkt in het geheel niet op Manuel uit “Fawlty Towers” … Het is een leuke vrouw maar dat hadden jullie inmiddels begrepen ..

Na een aantal onderzoeken zoals een echo en scan is het duidelijk de hartklep is goed verkalkt en moet onder controle komen. We spreken af over 5 maanden terug te komen en te kijken wat de progressie is…. Ze heeft nergens last van en is niet vermoeid .. meestal de eerste tekenen dat er iets mis is met het hart…

We lopen vanaf de parkeerplaats naar de afdeling Cardiologie en wachten rustig op wat komen gaat. “Wat doen we hier eigenlijk?” vraagt mijn moeder en ik leg haar zo goed en zo kwaad uit wat we komen doen.. dat heb ik inmiddels in de vingers.. uitleggen.. ik doe dat dezer dagen een keer of 5 per dag aan haar. Uitleggen hoe de magnetron werkt of waar de lepels liggen.. zelfs hoe ze de telefoon moest gebruiken terwijl ze die in haar handen had met mij aan de andere kant… “Het gaat hard” zegt de Cardioloog “laten we bespreken wat de opties zijn” zegt ze… “In haar staat is een operatie niet echt een optie” vervolgd ze haar verhaal “maar eventueel zouden we kunnen overwegen het via de lies te doen..” ze praat nog even door en verteld ons in niet al te veel detail wat dat dan precies inhoud… Ik heb onthouden, varkens, lies, lange buis en nepklep… Deze ingreep is minder ingrijpend dan een open hart operatie maar staat relatief gezien nog in de kinderschoenen. We besluiten nog een periode van 5 maanden te wachten en ze zal contact opnemen met de Geriater om een en ander door te spreken.

“Ze zit op het kantelpunt nu” verteld de Cardioloog, “we moeten nu beslissen of we wat gaan doen…” het is 5 maanden later en mijn moeder en ik zijn er weer.. ze is echt veel slechter dan de laatste keer en dan met name geestelijk… “de vraag is” vervolgd de cardioloog…”wat we gaan doen.. we hebben het intern overlegd en zijn van mening dat het waarschijnlijk geen goed idee is haar te helpen. Ze is zo in de war en de vooronderzoeken die bepalen of ze geschikt is voor een dergelijke ingreep ..” varkens, lies, lange buis en nepklep … “… en die vooronderzoeken zijn niet allemaal even zwaar maar er zitten een aantal hele zware bij.. zeker als we de ader vanuit de lies moeten controleren of deze wel geschikt is…” … Ik heb wat moeite alles te verwerken.. ze heeft een probleem met haar hart maar door haar geestestoestand kan ze daar dus eigenlijk niet aan geholpen worden? .. met andere woorden.. sterf maar? … Ik weet het even niet en besluit het voor te leggen aan mijn broers..

De eerste reacties waren “natuurlijk.. doen!!!” “we kunnen haar toch niet laten doodgaan!!!” .. maar na lang praten en wikken en wegen komen ook wij tot de zelfde conclusie.. het is meer kwaad doen dan goed…..

Februari 2010, ik zit op kantoor bij het hoofd van het verpleeghuis, tegenover mij ook de maatschappelijk werkster van het huis… “Menno, we willen wat met je overleggen …” begint ze.. en nee ze tutoyeerde niet zo maar ik had toestemming gegeven .. zo ben ik .. “we willen graag met je overleggen wat we moeten doen als er gierende sirenes voor de deur komen en je moeder komen halen..” … even weet ik niet precies wat ze bedoelen ondanks dat ik de meeste omzichtige vragen altijd wel weet te raden… “hoe bedoel je?” vraag ik haar… “nou..” gaat ze verder..”als er iets met je moeder gebeurt waardoor we bijvoorbeeld moeten reanimeren of ze krijgt iets ernstigs waar directe hulp voor nodig is.. hoever gaan we om haar terug te halen….” …

….

….

Daar zit je dan… de jongste van het gezin, het minste tijd met haar gehad en dan de vraag.. laten we haar doodgaan of halen we haar terug met alle complicaties van dien. Ze vragen het niet zomaar.. ze hebben daar ervaring mee. Mensen met Alzheimer die al wat verder zijn die reageren niet zo goed op narcose en stilstaande harten.. nou ben ik van mening dat niemand echt heel goed kan reageren op stilstaande harten maar dat is schijnbaar geen argument in deze… “sja… jemig.. dat is me nogal een vraag” zeg ik tegen haar… De maatschappelijk werkster zat klaar me bij te staan met raad en daad in deze omdat het geen eenvoudige beslissingen zijn. Ik heb er even over nagedacht, ben bij mijn moeder gaan zitten en heb gekeken en waar mogelijk gepraat…. en na 15 minuten was de beslissing helder… Ik heb de papieren getekend en daarmee het doodsvonnis van mijn moeder.. die handtekening was zwaar maar voelde op een hele rare manier ook best als een verlichting.

Het is passieve euthanasie, .. actief kan niet meer… daarvoor zijn we te laat. Ik heb haar (in overleg uiteraard) het respect getoond dat ze graag gezien zou hebben… we laten haar gaan als het zover is…

Ik hoop dat als mijn kinderen dit later ooit lezen ze exact hetzelfde doen!