Vandaag was het zo ver, met militaire precisie was deze dag gepland. Al weken stond deze dag als een enorme rode vlek in mijn agenda. Vandaag was de dag dat ik op stap moest met mijn moeder voor het verkrijgen van een nieuw ID bewijs.. ( zie blogpost Staatsgeheim ) …

13:00 scherp was de afspraak.. Uiteraard had ik in de ochtend nog een afspraak in Amsterdam die.. verrassend genoeg.. uitliep 🙂 Rustig terug vanuit Amsterdam .. niet omdat ik van nature zo enorm relaxed ben maar puur en alleen omdat ik de hele weg geterroriseerd werd door .. jawel.. een medebestuurder.. die nou laten we het voorzichtig zeggen “niet echt duidelijk voorzien was van het talent om op een normale manier een auto door het dagelijkse drukke verkeer te loodsen!” .. en ja.. het was een Renault.. (Megane.. sorry) .. De beste man/vrouw (was lastig te zien door de spiegel die vanuit zijn/haar positie gericht stond op de maan!)  remde niet alleen terug tot 45 bij elke bocht (op een 80 kilometer weg) maar ook bij elke tegenligger .. wellicht bang dat zijn/haar Renault te breed zou zijn…

Hoe dan ook ik was 15 minuten te laat .. voor de gemiddelde militair geplande operatie redelijk killing maar het was ff niet anders. Mijn schoonzus was er gelukkig bij wat het geheel wat draaglijker maakt. Samen staan we letterlijk sterk. De planning:

13:00 ophalen verpleeghuis
14:00 foto’s maken
15:00 afspraak gemeentehuis Hilversum (in dit geval)

Geen jas.. hmm.. gelukkig hing deze op een andere plek en was dit snel verholpen. Met veel gepuf en gesteun haar jas aan getrokken en de gang in.. halverwege de gang bleek dat Ma nog even naar het toilet moest.. zucht.. het zijn inderdaad net kinderen 😉 .. dus jas uit.. en “zeiken kreng” 😉

13:21 .. langzaam lopen we richting de schuifdeur die het verpleeghuis afsluit van de buitenwereld.. Ze is redelijk monter en loopt gelaten mee.. soms huilen en dan in ene weer lachen.. De deur gaat open en via een sluis systeem lopen we naar de laatste 2 deuren. Deze gaan open en we staan buiten. De paniek slaat gelijk toe.. ze vind het niet fijn hier te zijn. Ze weet inmiddels niet zo veel meer maar wel dat ze nu haar kleine maar toch wel bekende wereld even verlaat. .. paniek..

Paniek en angst zijn geen goede bondgenoot als je met iemand met Alzheimer op stap moet.. en jawel .. het in de auto stappen is weer een heel karwei. Echt als je dat nog nooit heb meegemaakt kan ik niet uitleggen hoe dat gaat. Gewoon niet meer weten hoe je moet zitten.. niet meer begrijpen wat aanwijzingen zijn.. paniek en onbegrip dat is alles. Ik heb haar op een gegeven moment gewoon half naar binnen moeten trekken omdat het anders niet ging.
“niet zo hard!!!” roept ze nog terwijl ik de auto nog van de handrem moet halen…

13:40 we stoppen voor een drogist die ergens achter in de zaak een fotograaf heeft zitten.. lekker klein plaatsje in de buurt waardoor ik voor de deur kan stoppen. Schoonzus en moeder gaan uit de auto en lopen vast de winkel in, ik parkeer de auto en loop ook de winkel in. Het tafereel is wat we stiekem wel hadden verwacht. Doodsbang staat ze in een klein hokje.. een krukje.. daar moet ze op zitten maar zitten is al een hel zeker als er geen enkele houvast is. Met veel gedoe krijgen we haar op het zitje.. Nou weet ik niet of jullie op de hoogte zijn van de voorschriften die gelden voor het maken van foto’s voor officiële documenten maar.. .dat zijn er nog al wat.
“die mond moet dicht hoor!” zegt de (overigens zeer vriendelijke) mevrouw .. in gedachten zucht ik een diep… tel tot 10 en vertel haar dat we weinig invloed hebben over haar uitdrukking en gedragingen.

Uit respect voor mijn moeder plaats ik de foto die gemaakt is niet. Geloof me dat het aardig wat moeite koste een foto te krijgen die enigszins in de buurt komt van wat iemand zou beschouwen als “acceptabel op een zeer rudimentair niveau!” wat zoveel betekend als “we zullen het er mee moeten doen!” de foto straalt uit wat je liever net ziet… De dame die de foto maakte zei letterlijk “1 voor in het ID bewijs en die andere 3 verscheuren en weggooien.. zo wil je haar niet herinneren..”

14:00 en we lopen langs de kassa rekenen de foto’s af en gaan richting de auto. Weer een stapje dichterbij …
Ik besluit om even de C1000 in te lopen in een poging het humeur van Ma wat omhoog te krijgen.. eerst de auto in en ze wachten samen op me. Ik haal lekker een zakje met goede chocola..
Op weg naar het gemeentehuis maken we de zak zo goed als soldaat.. ze vind het heerlijk.. net als ik en schoonzus.. Lekker de radio aan en omdat ik wat extra tijd heb rij ik lekker een omweg naar het gemeentehuis.. Ze knapt helemaal op.. let niet meer op mijn rijstijl (dat is al heel bijzonder te noemen) en geniet weer.. “heerlijk .. ” komt er af en toe uit..

14:35 .. we lopen het gemeentehuis binnen.. we zijn lekker op tijd en melden ons bij de balie. Alles klopt en we moeten even wachten (afspraak was pas om 15:00) .. maar het gaat wat sneller en we zijn aan de beurt. Met zijn 3en verdringen we ons voor het raampje en ik geef de spullen. Proces verbaal voor de vermissing van het huidige paspoort en de foto’s. Uiteraard kwam er een opmerking over de foto’s die zouden niet goed zijn. Enige uitleg aan de mensen was voldoende dat als plausibele reden aan te nemen en ze zetten er een aantekening bij. Ik vertel het hele verhaal in een notendop en het is wel duidelijk.. mijn moeder mag gewoon lekker gaan zitten terwijl ik het afhandel..

Vingerafdrukken hoeven niet.. handtekening hoeft niet en in overleg met de medewerkers mag ik het document ophalen over een week of 2.. dus eigenlijk… stiekem.. is mijn moeder eigenlijk nou zeg maar.. eeuuhh een beetje voor Jannes Lulles mee.. ze heeft 20 seconden voor de balie gestaan en daarna heb ik alles afgehandeld.. Moet zeggen dat ze erg vriendelijk en meegaand waren.. petje af voor de medewerkers! Geen kwaad woord.. nou ja behalve dat vestje.. dat kon echt niet hoor…

We gaan weer terug en het was eigenlijk best te doen.. bij het gemeentehuis weet ze zelfs uiteindelijk gedeeltelijk zelf in te stappen.. de chocola doet zijn werk 🙂

Terug in het verpleeghuis valt me op hoe snel alles weer is zoals het was.. ze zit op haar stoel en haar lieve gezicht veranderd in een oogwenk weer in een verdrietig gezicht als ik haar zeg dat ik ga… Er is niet genoeg chocola om dat gezicht weg te krijgen…

Mij resteerde eigenlijk alleen een stevige koppijn waarschijnlijk omdat ik erg tegen de dag opgezien had.. en gek genoeg viel die best mee…

Menno