Ken je dat? Dat beklemmende gevoel dat je in kan nemen? Het gevoel dat je niet bent waar je zou willen zijn? Zo als die man die in zijn auto zat terwijl deze van de kade af reed .. of die vrouw die bang was voor bloed en stage moest lopen op een O.K. .. zoiets.. Je bent ergens maar niet waar je wilt zijn.

Hoeveel mensen zijn er wel niet die dat hebben.. In werk, in relatie in plaats van leven of werken.. En wat doe je er mee? In het begin ben je strijdvaardig en ga je dergelijke dingen met een enorm enthousiasme te lijf… Als Don Quichot achter de molens aan…

En na de 7e keer .. (hmm 7 .. waarom 7.. 8 of 6 kan toch ook? .. 7.. sja.. ok 7 dan) .. kijk je om je heen en merk je dat je geen stap verder bent.. “Doe een stapje naar voren.. en een stapje terug” zongen Henk Spaan en Harry Vermegen ooit.. (jaja zo oud en ik!) … en daar lijkt het wel op. en elke keer is het enthousiasme minder.. de lust om te beuken lager..

Waar haal je dan nog je inspiratie vandaan.. laat je de schouders hangen of niet… Hoofd omhoog of aanvaard je het lot…

Ik ben er nog niet uit maar.. vind inmiddels wel dat ook ik af en toe wel een meevaller mag hebben 🙂 (newsflash!) .. een ieder die dat van zichzelf ook vind.. UNITE! 🙂

Ach.. het zal wel reg komme.. en zo niet? … dan toch…

Doodgaan is erger zeggen ze 🙂

Menno