Vanmiddag weer bij ma geweest. Samen met Bri en de kinderen (en hond) … ze werd net weer terug gebracht naar haar afdeling toen wij aankwamen. Ze weet om de en of andere reden hoe de lift werkt en is daarom regelmatig een verdieping hoger te vinden…
Hoe dan ook we pikten haar op en mijn kinderen omhelzen haar dan zo uitbundig dat ze dan even niet weet hoe of wat maar wel voelt dat het goed zit.
Ze was huilerig en bang.. rode ogen keken ons aan en van herkenning was geen sprake. We namen haar mee naar de binnentuin om buiten lekker een kopje koffie te nemen.

Het valt altijd op dat als we in de zon zitten uiteindelijk ze snel bijtrekt. Ze is minder verdrietig en lijkt actiever.
Het viel ons beide op dat soms de meest eenvoudige dingen niet meer aankomen en ik geen beter woord kan verzinnen dan “kortsluiting”.
Ik en Bri hadden onze koffie op en ik vroeg ma of ze nog een bakkie wilde. Ja dat wilde ze wel zei ze.. en terwijl ik haar kopje pakte zag ik dat deze nog voor de helft gevuld was.
Ik vroeg haar of ze het wilde opdrinken of dat het te koud was inmiddels. Er kwam geen reactie… op de vraag of ze haar koffie nog wilde opdrinken keek ze me een beetje apathisch  aan en gaf geen reactie…
Ook ene 2e en 3e keer gaf geen reactie behalve dat ze gekke bekken ging trekken.. iets wat ze vroeger ook wel eens deed als ze geen antwoord had op een situatie 🙂

Was een gek gezicht om te zien dat iemand een apathische reactie laat zien op een voor ons zo simpele vraag.. “wil je je koffie nog….” het zal wel weer het zoveelste voorteken zijn van een verslechterende situatie…

…. nou ja.. in de zon was het in ieder geval lekker en we hebben weer even gelachen.. ook al was het om niets…

Menno