Van de week belde mijn broer mij.. of we zo stilletjes aan niet eens wat moesten gaan doen met het huis van mijn moeder. Zoals sommigen weten zit mijn moeder sinds begin dit jaar in een verpleegtehuis met de ziekte van Alzheimer.
Toch wel geschokt door het idee maar realistisch gezien had hij een punt immers ze woonde (wil steeds woont zeggen!) in een huurhuis en daar gaan vrolijk elke maand de vaste kosten voor door.
Enfin, vanavond was het eerste moment dat we samen afgesproken hadden. Het was inmiddels al weer een paar weken geleden dat ik in het huis was geweest dus was sowieso benieuwd naar de staat van post en kranten.
De post viel erg mee, Bri had een tijdje geleden al de krant,televisie gids en margriet opgezegd (random keuze van lidmaatschappen trouwens :P) dus die vervuilen het huis al niet meer. Ook is de verhuisservice op orde en komt de meeste post niet meer daar aan. Jammer genoeg hebben we tegenwoordig 100 miljoen bezorgservices dus post blijft komen 🙂
Het viel dus wel mee, de kachel stond op een lager pitje en de gordijnen dicht.
Het gekke is dat het huis er heel bewoond uitzag. Dat had mede te maken met het feit dat mijn moeder door middel van crisis opvang geplaatst is. Ze viel van de trap en diezelfde dag nog was ze “uit huis” geplaatst. Dus alles in huis is nog zoals het toen was.. heel bizar.
Enfin, samen lopende door het huis kijkende naar wat ons te wachten staat spreek je onwillekeurig toch over voorkeuren voor spullen.. wat gaat weg, wat niet en wat neem jij en wat neem ik? Extra complex is dan nog dat ik een broer heb die verder weg woont en niet zomaar even kan komen kijken.
Dat betekend dus alles noteren, fotograferen en documenteren om later problemen onderling te voorkomen.
En al lopende en zoekende in dat huis bekroop me een naar gevoel… weet je.. zei ik tegen mijn broer, heb jij dat nou niet dat je het idee hebt alsof je dit stiekem doet?
Mijn moeder is namelijk nog helemaal niet dood en zit minder dan 2 kilometer verderop in een kamertje..
Het is niet zoals het zou moeten zijn weet je. je maakt je daar een voorstelling van. Je wordt oud en of je gaat dood en je kinderen zorgen voor de afwikkeling of je gaat een bejaardenhuis in en je zoekt zelf uit wat je wilt hebben en verdeeld de rest… niet dit..
Wat moet je nou… alles wat je pakt en denkt mee te willen nemen voelt vies alsof je achter de rug van je moeder de spullen aan het verdelen bent.. want dat is namelijk zo.. maar het kan niet anders????? #tweespalt #twijfel #kudt
Nou ja.. voorlopig zijn we er prima in geslaagd te zien wat er aan spullen weg kan, heb ik weer 2 tassen vol met zomergoed voor moedertje in het verpleeghuis en hebben we een nieuwe date.. maar ditmaal wel met Bri en hopelijk hoef ik alleen nog maar oude zooi weg te gooien en niet na te denken over wie wat en waar!
Wordt vervolgd!
Menno
Moeilijk om een emotionele situatie rationeel aan te pakken. #emotioneletweestrijd. Maar onthou dat je het niet doet omdat jij haar t huis uit gedwongen hebt, dat heeft de ziekte gedaan. Hou de communicatie onderling open. Sterkte samen. #twitterknuffel ook voor je moeder,
Katja (IkWeer)
Liefje,
Laat mij dit zeggen…
Gelukkig kun je altijd mijn schouder gebruiken, zoals ik jouw schouder gebruik als dat nodig is want ik weet hoe het is als je ouder Alzheimer heeft.
Maar samen staan we sterk!
Hou van je x
Bri
Lieve Menno, lieve Bri en lieve kids,
Wat een rare situatie lijkt het me, waar jullie nu als familie je in bevinden.
Ik lees geregeld je blog (Menno) en hou de tweets in de gaten.
Ik vind het heel knap hoe jullie dit oplossen samen!
Ik hoop dat het 'stiekeme' gevoel veranderd in innerlijke rust…
Je moeder heeft het erg getroffen met 3 van zulke zoons!
Ik ken families waar het niet goed kan gaan…
Ik weet zeker dat jullie moeder dit zeer op prijs stelt!
Succes komende tijd! Ik denk aan jullie!
Groetjes,
Linda (LinArt)
He menno,
Via twitter hebben we af en toe vluchtig contact over die rot ziekte en dat doet me goed. Moedig en ook nuttig van je om er zo openhartig over te schrijven. Om met deze ziekte in je directe omgeving om te gaan heb je relativerings vermogen en toch ook veel humor nodig en dat bezitten we denk ik alle twee. Ik ken je niet goed maar vind je een bikkel met een groot hart.:P Groeten @kaasvlinder
Ja, je neemt met deze (noodzakelijke) stap weer een beetje meer afscheid.
Je zult zeker nog dingen tegenkomen die fijne herinneringen oproepen. Mooi om e.e.a. te bewaren. Omwille van die mooie tijd, omwille van je mams zoals ze altijd was. Hele kleine dingen die normaal gesproken zo 'nietszeggend' zouden zijn gebleven worden ineens heel belangrijk en waardevol, emotioneel gezien.
Mij is deze stap bewaard gebleven omdat mijn moeder 2,5 jaar geleden vanuit een klein dorpje in het Sauerland (Duitsland) hier in het tehuis kwam, terug naar NL dus. Mijn zus woont daar nog steeds met gezin dus zij heeft het samen met m'n zwager 'moeten' doen. Ik weet van haar hoe moeilijk dit was.
Het gevoel van 'stiekum' herken ik heel goed. Zo had mijn moeder de trouwring van mijn vader na zijn dood heel mooi laten bewerken zodat zij hem nog kon dragen. Puur vanwege de emotionele waarde heeft mijn zus hem bij zich thuis netjes opgeborgen. Bij mijn moeder zou hij in het tehuis gegarandeerd kwijt geraakt zijn, zoals er al veel ineens verdwenen is (bewoners komen bij elkaar in de kamer en zelf legt men dingen ook ergens neer en weg is 't, om nooit weer gevonden te worden).
Dat is heel hard – haar mooie ring van pa én haar trouwring – niet aan haar vingers (waar hij toch hoort) maar in een laadje ergens anders. Ze komen daar pas uit als alles voorbij is, eerder niet want ze zijn van haar.
Ja, het is een heel lang afscheid en het doet zeer als je plotseling merkt dat je al in de verleden tijd praat.
Fijn voor je dat je vrouw je zo goed steunt. Dat heeft men nodig!
PS: Hetzelfde met cadeautjes voor alle 5 kleinkinderen. Ze kregen toch altijd iets van oma en ineens zou dat voorbij zijn. Dus voor de kids kopen we altijd nog een leuke cadeautje, van oma. Voor de verjaardag en voor de kerst. Dat zou ze zo gewild hebben. En kijk…. daar heb je dus zo'n uitspraak waar ik het net over had. Alsof ze er niet meer is. Dat laat zich niet vermijden, hoe vreselijk het ook klinkt.
Naarmate de ziekte vordert, des te vaker merk ik het op.
Menno, ik voel met je mee, alsof we(met zijn achten)ook weer het huis leeghaalden met 'n lach en heel veel tranen de spullen verdelend…als 'n dief in de nacht. Maar je "moet"het realistisch bekijken…vaste lasten gaan allemaal door en er is nog geen medicijn,die die rotziekte kan genezen.
Menno veel sterkte toegewenst van Jan en Dorothé
p.s. je hebt een schat van 'n wijffie ( ken haar niet,maar voel dat aan)
Lieve Menno
Ja zoals ik al zei: weer n stap in t afscheid nemen van je moeder. Moeilijk maar noodzakelijk. Afscheid nemen terwijl ze er nog is. Moeilijk! Je doet t goed en hebt Brigitte aan je zijde. Samen komen jullie hier doorheen!
Zet 'm op kanjer.
Marjon(vdN)