Heeft even geduurd voordat ik weer aan het bloggen sloeg. .. Soms heb je periodes die zo intens zijn dat ze of zorgen voor een vloedgolf aan verhalen en blogs of ze slaan je compleet dicht. Die laatste was mijn versie.. Even geen idee wat nou neer te zetten. Te veel tegelijkertijd aan de hand…

Uiteindelijk zet een dergelijk gegeven je weer aan tot bloggen 🙂 want wat ik merkte was dat ondanks dat er zo veel mensen om je heen zijn.. in familie, vrienden en virtuele omgeving.. en allemaal staan ze klaar om je woorden aan te horen. Om het even of ze er iets mee kunnen doen luisteren ze en indien van toepassing of gewenst geven ze raad of commentaar.

Maar ondanks al die mogelijkheden mis ik er 1.. in het verleden had ik mijn vader om tegen aan te ouwenelen.. de man was geen prater maar een bijzonder goede luisteraar. Soms wat kort door de bocht en rechtlijnig maar .. daar!… Mijn moeder is me altijd heel na geweest.. ik ben en blijf een moederskindje. Dat is 2 handen op 1 buik. Wat zij dacht deed ik en omgekeerd. Mijn moeder oordeelde zelden, ze observeerde luisterde en gaf raad.. maar oordeelde niet snel.

Tegenwoordig is ze er nog steeds maar luisteren en raad geven zit er niet meer bij… en daarmee verlies “je” de mogelijkheid om op een bepaalde manier dingen te delen want hoe goed iedereen ook is inclusief vrouw kinderen en alles wat er omheen zit.. het oor van moeders was uniek. Het is iets wat een ieder mee maakt zonder uitzondering en hopelijk zo laat mogelijk in het leven 🙂

Sja mijn moeder was mijn maatje .. mis dat.. zeker nu…

Menno