Ik werd op de volgende documentaire gewezen op twitter naar aanleiding van mijn blogs over mijn moeder. Ik heb deze net bekeken en ik moet zeggen dat Karin Hillebrand (de maakster) er goed in is geslaagd te laten zien wat de gang is die zowel de patiënt als zijn of haar omgeving moet meemaken.
Als je 50 minuten van je tijd kunt missen dan is dit een goede manier om je tijd te besteden.
Let vooral op de staat van de hoofdpersoon in het begin waar ogenschijnlijk niets mis is met de beste man tot op 2/3 van de docu… alleen dat is al meer dan genoeg voorbeeld …
Ik zeg kijk.. en dan Karin voor het maken! Je kunt haar ook volgen op Twitter @karinhillebrand
Ook hier weer.. ik hoop dat iemand er wat aan heeft! Als is het er maar 1…
Menno
Ja, ik heb het net bekeken (duurt overigens 50 minuten).
Het is verschrikkelijk om te zien wat Alzheimer met iemand doet. En dat in zo'n kort tijdsbestek. Zo'n jonge man zo snel heel oud zien worden.
Ik vond het vooral vanaf ca. de helft steeds herkenbaarder worden. Het begin tot de vaststelling dat mijn moeder aan Alzheimer leed was bij ons heel anders. We hadden het niet door, in het begin, in ieder geval niet dat het zoveel meer was dan alleen vergeetachtigheid.
Tot er 's nachts iets gebeurde (Tia, waarschijnlijk) en ze vanaf dien helemáál niets meer kon, wist en begreep.
De angst van de zieke persoon komt in deze docu echt helemaal naar voren. Zijn vrouw is zijn enige houvast.
De kleine dingen, zoals het verplaatsen van de onderzetters op tafel, de puzzelstukjes op de rand van de tafel en vooral: het friemelen.
Het is allemaal zo herkenbaar.
Zelfs de hele houding tijdens het lopen herken ik. De onzekerheid, de verwarring.
Het niet meer uit je woorden kunnen komen.
De onrust, lopen lopen lopen en dat voornamelijk 's nachts.
Het rare in het geval van mijn moeder is, dat zij dit al achter de rug heeft. Ze is veel rustiger, niet meer zo vaak verdrietig, niet meer zo rusteloos en steeds meer teruggetrokken in haar eigen wereldje. Fijn voor haar natuurlijk maar geen goed teken; het is namelijk wel weer een stap achteruit.
Tot slot wil ik graag nog zeggen dat ik bewondering heb voor de vrouw van Lou. Zij, en iedere andere mantelzorger verdient heel veel respect.
Kortom; ik vind het een schitterende documentaire, mooi in elkaar gezet met het dagboek, de interviews, de stiltes. En de muziek.
Bedankt Menno voor het plaatsen van de link en bedankt Karin voor het maken van deze docu.
dank je voor je reactie! en jouw verhaal! Het friemelen.. daar zitten we midden in.. altijd wat in haar handen terwijl er niets in zit…
..
dank je!
Menno
"Wil je nooit meer bij me weg gaan VERA"….zin uit het toneelstuk, blijft in mijn hoofd zitten en waarom zul je denken…Mijn moeder heette Vera…..
Door deze documantaire besef ik me nog beter wat mijn moeder doorgemaakt moet hebben.Wilma had nog het "geluk"dat er een zorgboerderij was,dat er plaats was in een verzorgingshuis…..
We kregen steeds te horen..Nee, er zijn nog tig wachtenden voor U. Géén moment kon hij meer alleen gelaten worden.Daarbij kwam ook nog dat hij incontinent raakte,amper een woord kunnen stamelen,amper meer kunnen lopen.
Maar op 'n gegeven moment,ging het dus ECHT niet meer,maar nog steeds geen plaats in een verzorgingshuis, hij is toen opgenomen in het ziekenhuis….maar dat is geen plek voor deze "zieke"patiënten.Daar worden ze aan hun lot overgelaten,krijgen 's morgens om 9 uur een kop koffie aan een tafeltje en zitten dan tot 12 uur met een natte pyama te rillen van de kou en niemand kijkt er naar!( nee,daar hebben ze geen tijd voor)…(kan er een boek over schrijven) maar om een lang verhaal kort te maken…Nadat hij daar een maand lag/ zat, is mijn moeder Vera plotseling overleden.
Schrijnend: Vader "dansend"in zijn rolstoel tijdens muziek,terwijl zijn overleden vrouw naast hem in de kist ligt! Vader had een mooie dag,een uitje!!
2 maanden na mijn moeders dood, is hij (helemaal uitgeteerd) ook gestorven.
Dus waren we binnen 2 maanden 8 wezen geworden.
De documentaire heeft zoveel herkenbare situaties bij me naar boven gebracht.
Maar gelukkige hebben we ook hele fijne herinneringen aan een zorgzame humorvolle vader,eentje die alles over had voor zijn vrouw en zijn grote gezin.(sssstttt…niet verder vertellen, ik was zijn lievelingetje( 2 handen op één buik) en dat zal ik nooit vergeten! snik, snik,traan,traan…
Hoop dat het ons bespaard zal blijven.
Menno, bedankt dat je me dit hebt laten zien.
Sterkte voor de moeilijke momenten!
XX Do
mijn god wat een verhaal Do… jemiggg.. zo heftig en onvoorstelbaar dat er geen plek was voor je vader? Dat is toch onvoorstelbaar?
Hemel.. en dan vond ik het al zwaar!!!!!
Erg lief dat je dat wilde vertellen! Veel respect voor!!!
Menno