Mijn moeder zit in een verpleeghuis.. (voor wie dat ontgaan is ze heeft de ziekte van Alzheimer!) en dat verpleeghuis bestaat uit een aantal afdelingen welke op zich weer zijn onderverdeeld in huiskamers. Het zijn 3 huiskamers per afdeling. Aan de huiskamers grenzen de slaapkamers etc..
Omdat mijn moeder via een urgentie plaatsing in het verpleeghuis is gekomen (was van de trap gevallen thuis!) is ze op de eerst vrijgekomen plek gezet.
Het bleek een redelijk leuke huiskamer en afdeling te zijn. De mensen die daar zaten waren allemaal nog niet zo heel ver in hun ziektebeeld.
Helaas was ze niet in staat daar lang te blijven en is ze herplaatst. Ze kwam op een afdeling met wat meer van haar leeftijd maar ook iets verder in de “aftakeling”.
Zo zat daar een dame, je kent ze wel.. keurig in de kleding net haar en pieko bello in orde. Iemand die duidelijk een goed leven heeft gehad. Ze leek heel vriendelijk maar keek altijd wel strak voor haar uit. Meestal als ik langs kwam bij mijn moeder dan nam ik haar mee naar het restaurant om daar samen een kopje koffie te drinken en een beetje bij te praten (toen dat nog ging!).
Het viel me wel steeds op dat als ik haar kwam halen ze helemaal van de leg was. In de war en zenuwachtig.. soms huilen maar nooit vrolijk. Een ieder die mijn moeder kende van voor de ziekte weet dat ze de vrolijkheid zelf was .. altijd lachen altijd feest.. ja mijn moeder was een fijn mens om je heen… straalde van positiviteit zeg maar.
Totdat ik die ene dag kwam… ik stond in de deuropening van de huiskamer en de ruggen van zowel mijn moeder als de dame waren naar mij toegekeerd dus ze hadden mij niet gezien. Er was geen huiskamer hulp op dat moment aanwezig dus de bewoners hadden “vrij spel” .. Het werd me allemaal in een keer duidelijk.. die “leuke” dame zat daar op een bijzonder venijnige manier mijn moeder enorm te pesten..
Ik heb het niet over een beetje pesten maar serieus pesten.. ik noem een paar voorbeelden en ik citeer!
“zeg zeikwijf.. hou eens op met janken?!?’
“ik krijg de klere van je wijf.. als je doorgaat dan doe ik je wat aan!”
“als je straks eten krijgt pik ik alles van je weg of ik spuug er op!”
“ik schop de stoel onder je reet vandaan..”
En dat ging zo nog wel door.. Mijn moeder deed helemaal niets behalve snikken.. snikken en snikken.. vroeger zou ze dat niet leuk gevonden hebben maar ze had het niet gepikt! Ze had haar van repliek gediend en daarmee het probleem opgelost.. maar nu niet… ze zat hulpeloos te snikken als en klein kind.
Ik heb dat aangekaart en ze is korte tijd daarna verplaatst naar de afdeling waar ze nu nog steeds zit. Daar zit wel een mopperkont maar geen echt pester… en dat deed haar goed!
Waren vanmiddag nog even bij haar en ze was voor het eerst in tijden weer een een beetje goed.. niet super en zeker geen gesprekken meer maar gewoon.. eens een keer niet huilen.. eens een keer niet trillen.. maar gewoon zitten en genieten van een beetje zon…
Tja dat zijn inmiddels de”goede” dagen.. dat ze niet huilt en trilt.. grappig hoe je grenzen steeds weer aan kunt passen..
Menno
Hai Menno meschien ben ik wel 1 van eerst die op je nieuwe Blogsite reageer.
Man, mijn complimenten hoe jullie het allemaal doen.
Groet Nout.
Weet wel zeker dat je de eerste bent! Dank je!!
Ik weet niet wat erger is Menno, het gepest van kinderen of het gepest van ouderen onder elkaar. Ik zou mijn moeder (oud maar gezond) naar een ouderenclubje brengen om haar wereld te vergroten. Na wat keren was het klaar, ook daar wordt onderling gepest met stoelen bezet houden, “plotselinge doofheid” en dergelijke….
Fijn dat ze nu wel weer een beetje naar d’r zin heeft. Voor jou ook weer beetje rust…..
Sterkte
Odette/InOntwikkeling
Het is inderdaad iets dat blijft gebeuren.. helaas ook bij gezonde mensen zoals je zelf aan den lijve hebt kunnen ondervinden :S .. bizarre toestanden… Dank je voor je reactie!
De zorg die wij voor ouderen hebben is zo onder de maat. We zouden ons collectief moeten schamen. Dit is geen kritiek op de lieve en zorgzame medewerkers die vreselijk hun best doem maar wel op het systeem. Ouderen zonder kinderen zoals jij, die ze bezoeken en handig genoeg zijn om veranderingen te realiseren komen maar op een ellendige wijze de laatste dagen door. Ik hoop dat het ons bespaart zal blijven. Besparen op de zorg kan maar als het ten koste gaat aan de directe zorg glijden we wel heel erg af richting een derde wereld land. Respect Menno, wat moet dat moeilijk zijn om te zien gebeuren.
en het ziet er niet rooskleurig uit Pedro… lijkt alleen maar erger te worden. Kan ook niet anders met een immer groeiend aantal chronisch zieken en mensen die ouder worden..
dank je voor je reactie!
Menno
Lieve Menno, mensen staan er helemaal niet bij stil wat pesten kan doen met iemand. Zo’n persoon (typische pester) heeft dat natuurlijk altijd al in zich gehad, maar met ouderdom kan diegeen het niet meer onderdrukken. Heel pijnlijk en heel naar. Diepe buiging en respect hoe je met de situatie omgaat. En zo fijn hoe je het van je afschrijft én met ons deelt! +1 in geenstijltermen?? Voor mij een +10!!
Liefs A.
Het blijkt inderdaad dat naarmate de mensen verder verslechteren de grens van het wat wel en wat niet te doen ook veranderd. Mijn ma zou vroeger nooit dingen gezegd hebben die ze nu zonder blikken of blozen wel zegt (of beter gezegd.. zei!)
Dank je voor je super reactie alweer!
Menno
Inderdaad de beste oplossing. Helaas kan in veel gevallen de “pestende” vrouw er weinig aan doen.
Als voorbeeld heb ik een opa met dezelfde aandoening. Hij is van een succesvolle beursspeculant afgedaald naar een sikkeneurige oude vent, wiens kleding alleen nog maar vrolijk oogt. Daarbij is hij met vlagen agressief, en viel hij regelmatig verzorgers en medebewoners aan. Inmiddels is hij overgezet naar een afdeling waar dit niet meer mogelijk is.
Hij heeft mij verteld voordat hij mij vergat, dat hij niet als een kasplantje had willen eindigen. Maar de familie vind nog steeds dat hij in leven moet blijven.
Niet alleen hij, maar ook zijn medebewoners en verzorgers zijn slachtoffer van de slechte uitwerking van zijn ziekte. Helaas.
Weet je .. we zeggen wel vaker met zijn allen “als ik zo ben geef me dan maar een spuitje..” maar als je dat niet van te voren regelt dan heb je het nakijken! Je mag niets… ook de familie niet al zou je dat willen…
Vreselijk dat mensen ooit normaal en lief veranderen in nare mensen die anderen soms het leven erg zuur maken…
Dank je voor je reactie!
Jeetje zeg wat naar om je moeder zo te zien! Het huilen zou me nader staan dan het lachen. Fijn dat ze nu op een andere afdeling zit en het weer een beetje naar haar zin heeft voor zover mogelijk natuurlijk. Petje af hoor voor de manier waarop je dit aanpakt. Ik hoop dat er nog veel zonnige dagen zullen volgen!
Liefs,
Francisca
Geloof me Francisca dat huilen regelmatig gebeurt aan deze kant.. 🙂
Dank je wel voor je reactie!!
Menno