Gisteren begon het te sneeuwen, echt serieus te sneeuwen in Hilversum. Ik heb wat met sneeuw behalve dat het verdomde glad, nat en koud is! Sneeuw brengt bij mij herinneringen van vroeger naar boven. Op de groene regenlaarzen achter de stadsbus hangen en een “rondje kerkelanden” doen. Bloedlink maar oh zo grappig… toen 🙂
De liefde voor sneeuw komt bij mijn moeder vandaan. Al vanaf kleine jongen weet ik dat sneeuw mijn moeders hart sneller deed kloppen. Al was het laat op de avond als het ging sneeuwen dan haalde ze me uit bed en kleedde me warm aan. Dan gingen we samen lopen door de buurt in de vers gevallen sneeuw. Alles wat je hoorde was het knisperen van de verse sneeuw onder je voeten. Alles is stiller als het sneeuwt. Het wereldse geluid verstompt en het donker maakt plaats voor licht.
We hebben dat jaren vol gehouden. Als het sneeuwde pakte ik de auto en reed naar mijn moeder, maakte niet uit hoe laat, en we gingen wandelen. Samen in de sneeuw met alleen het geluid van het knisperen. Ze genoot daar intens van en ik met haar.
Sneeuw, hoe lastig ook voor velen brengt me terug naar die late avond wandelingen samen met mijn moeder. Ik mis dat enorm omdat het niet meer kan. Ik vraag me af hoe ze er nu op reageert. Lopen is geen optie meer en ik geloof niet dat ik nog een slee heb waar ze in past 😉
Tijd om de traditie voort te zetten en mijn kinderen ook op te voeden met de mooiheid van sneeuw… Vanavond ga ik een stuk met ze lopen… luisteren naar de stilte, genieten van het licht en luisteren naar het knisperen onder de voeten…
Mooi en uit het hart geschreven, Menno. Ik deel deze herinnering ook met mijn moedertje en is zo herkenbaar voor me. Ze trommelde me ook altijd uit bed, als de eerste sneeuw-vlokjes vielen. Ze kon dan ook zo genieten en begon altijd sneeuw- liedjes te zingen. Wij hebben deze herinneringen en die moeten we koesteren, want velen hebben dit niet.
Liefs van Ans
En zo hoort het te gaan. Heimwee naar vroeger omzetten in vreugde voor de toekomst.
Zo das echt mooi geschreven,buiten inderdaad dat het zo onwijsveel overlast geeft op de weg,is het zo mooi om de natuur die ermee versierd mee is,die pracht te bewonderen.
En een beetje nostalgie van vroeger erbij,de jeugd herinneringen..weer te herbeleven met je kids!
Mijn moeder hield ook van sneeuw,helaas die loopt te krom en is te bang om te vallen!
Succes met je schrijfkunst!
een #zwijmelblog …. die herinneringen nemen ze je niet meer af !
groetjes Frederiek
Mooi geschreven Menno!
Na je verhaal, zit ik diep te graven naar sneeuwherinneringen van vroeger……
Ik herinner me alleen 100 paar natte schoenen, laarzen etc.( we waren met zijn 10-en, maar honderd vriendjes waren ook altijd welkom) op de deurmat.
Rekje om de potkachel,om al die natte kleding weer te drogen!
‘n moeder die je handen warm wreef ( ze kwam dan handen tekort,haha)
Gek hè, voor de rest kan ik me geen sneeuwverhalen herinneren.
Ik ga verder “graven”…….