Weet je.. zoals de titel al zegt.. soms trek je het gewoon ff niet…
Vanmiddag naar mijn moeder.. dan kom je binnen en in een oogopslag zie je het..
Ik zal proberen het te schetsen:
Ze zit op een stoel.. kijkt schichtig om haar heen.. haar ademhaling is zwaar en snel en haar lippen staan alsof ze moet huilen…
Mijn kinderen lopen naar haar toe en een flauwe glimlach komt op haar mond… het is van korte duur en direct ademt ze weer zwaar en snel.. paniek schiet in haar ogen en ze weet duidelijk niet wat ze moet doen.
Ik loop naar haar toe en heb moeite haar blik te vinden, als ik die vind zie je nogmaals de paniek en der ogen zwellen rood aan…
Ik wijs naar mijn kleinste (nick) en direct klaart ze op.. ze lacht .. dat is fijn 🙂 .. maar dan ziet ze weer die vrouw die zit te mopperen.. een lief mens maar ze moppert best wel vaak. Mijn moeder kan niet tegen mopperen en schiet direct weer in de stress…
Ik vraag (of nee zeg) haar dat we even een bakkie koffie gaan doen.. en ze geeft geen sjoege… Ik zeg het nog een keer en weet op een goed moment haar blik te vangen! Ze kijkt me aan en knikt ja..
Ze staat heel moeilijk op en valt half om.. ze maakt een raar geluid.. alsof ze huilt… maar dan een continue geluid.. een wolf een … dier een instinct.. Ze klampt zich zo hard aan me vast dat ik bang ben te vallen. Ik heb de hond vast en geef die aan Bri..
Langzaam laat ze me een beetje los en kan ik haar zo draaien dat ze met me mee kan lopen.. en heel voorzichtig stappen we de huiskamer uit.
Het is een meter of 50 lopen van de huiskamer naar het gedeelde restaurant en we schuifelen door de gang. Ik loop graag de iets langere route omdat die langs veel glas en licht gaat en dat geeft wat afleiding!
Ze brabbelt.. en praat onverstaanbaar en valt van lachen naar huilen.. en heel voorzichtig komt ze bij…
Na een beetje koffie en soort van praten is het allemaal wel weer redelijk normaal. Inmiddels ben ik al niet meer droog!
Geen idee meer dat onze jongste een jaar is geworden.. geen idee meer dat ik verjaar.. geen idee meer wie we zijn.. geen idee meer wat ze zegt en ik geen idee meer wat ik moet zeggen…
soms .. ja soms trek je dat dus gewoon niet..en vandaag was soms …
Menno
Als ik bij haar ben dan probeer ik me afsluiten voor wat ik zie en hoor…. Op zo'n moment kan ik niet toegeven aan wat ik voel, zoveel verdriet.
Alle verhalen die je wel eens hoort over schoonmoeder gaan voor mijn schoonmoeder absoluut NIET op. Het doet enorm zeer in mijn hart om zo'n lief mens te zien 'verdwijnen".
Bri xxx
emotioneel Menno….moeilijke tijd voor jullie…ik leef mee
Menno en Bri,
Vreselijk zo je moeder te zien "lijden", eigenlijk onmenselijk.
Voel met jullie mee.
XX
och Menno,
ik las je verhaal vannacht al. maar wist niet hoe te reageren. het is zo triest als je zo iets ziet gebeuren en er geen invloed op hebt. ik leef met jullie mee.
heel veel sterkte
Ik hoop van harte dat je moeder deze liefde van jullie toch voelt…. als er iets is, laat het dan dat zijn.
gr. Marinka
My oh my. Wat een verhaal elke keer weer Menno. Ik kan me er eigenlijk geen voorstelling bij maken hoe het zou zijn bij een van mijn eigen ouders of schoonouders. En als ik het ook zo lees wil ik dat ook liever niet.
Ik wil je in ieder geval voor de komende tijd die er nog mag zijn met je moeder heel veel sterkte wensen. Eerlijk gezegd, en dat klinkt misschien heel cru, en daar wil je natuurlijk niet aan denken, maar zou ze beter af zijn als ze er niet meer was.
Geniet vandaag van je verjaardag vriend! Ook al kennen Maike en ik jullie niet persoonlijk, als er wat is! Je komt vaak genoeg langs Amersfoort.
Thierry
Hay, Moeilijk dit, het is mijn werk.. alleen het grote verschil is is dat ik de mensen verzorg, het is niet mijn moeder en niet mijn dierbare (worden ze wel, want je geeft veel om de mensen die je verzorgd)Alleen voor familie is het een heel moeilijk proces.En ze krijgt echt mee dat jullie er zijn of zijn geweest, alleen het verwoorden is een ander verhaal. sterkte!