Vandaag was een rare dag, vannacht werd ik gillend van de pijn in mijn rug wakker en besloot de rest van de nacht beneden door te brengen. Het beloofde niet veel goeds te brengen voor deze zaterdag.
Gelukkig dankzij hulp van mijn lieve meisje was ik door wat pijnstillers en rust weer snel in redelijke staat en ben lekker in de tuin van de zon gaan genieten.
Het was heeeerlijk in de tuin, omdat ons tuintje redelijk in de luwte ligt maar wel veel zon heeft is het er snel warm. Het is een van de fijne aspecten van hier 🙂
Hoe dan ook.. we zijn einde van de middag met het gele gezin (5 man sterk +1 hond) naar mijn moeder gegaan. Sowieso als we samen gaan is het al beter te verteren.. om de een of andere reden fungeren Bri en de kinderen als een soort filter voor mijn moeder waardoor ze vaak beter lijkt te presteren.
We kwamen binnen en ze was net klaar met de avond broodmaaltijd en keer eigenlijk best helder uit haar ogen.. dat is meestal wel een goed teken.
Mijn kinderen vallen altijd zonder gene mijn moeder (en de andere opa en oma uiteraard) direct om haar hals. Mijn oudste is inmiddels zo groot dat hij letterlijk om haar hals kan hangen 😉 .. maar ze zijn gek met haar ondanks haar toestand (of misschien wel dankzij). Ook mijn moeder heeft een best grote rol in hun korte leven gespeeld en ze groeien langzaam maar zeker mee met de tanende achteruitgang van mijn moeder.
We zijn lekker met haar naar de binnentuin gelopen in het huis waar ze zit. Een prachtig grote tuin omgeven door gebouwen die vriendelijk met veel glas en openheid uitnodigen te vertoeven in die tuin. Mooie sets met stoelen en voldoende zon zijn altijd aanwezig.
We zijn aan een tafel gaan zitten en ik heb mijn moeder vol in de zon geplaatst. Ik weet dat zij vroeger bij de eerste zonnestralen thuis altijd met een stoeltje in haar arm de tuin betrad en lekker buiten ging zitten. Ook toen mijn vader nog leefde waren ze vaak en graag buiten met mooi weer.
Het duurde een paar minuten maar heel langzaam begon de helende kracht van de zon op haar in te werken. Ik had het gevoel dat ze al te lang niet meer lekker buiten was geweest en al helemaal niet lekker de zon had gezien en belangrijker nog.. gevoeld.
Zienderogen knapte ze echt op, ze kreeg praatjes en zat intens te genieten van de aanwezigheid van de zon,mijn meisje, kleine Nick en de hond Mira (de 2 grootste waren inmiddels de nabij gelegen kinderboerderij aan het bezoeken).
Kleur op haar anders zo intens witte wangen en met dichtgeknepen ogen zat ze te genieten 🙂
Ik heb haar lekker beetgepakt en heerlijk geknuffeld. Het voelde zo goed weer eens mijn moeder te zien al is ze zo anders dan ik haar ken al ziet ze er veel minder lief en netjes uit ze was weer heel even een heel klein beetje terug.. en dat deed ons als familie en zij als moeder iedereen heel veel goeds.
Het was een typisch moment waarvan je denkt.. en NU wil ik de tijd even stopzetten. Even blijven hangen in een uniek moment van connectie en aanhankelijkheid. Vond het mooi dat Bri er bij was.. die het er ook erg moeilijk mee had later die dag.. ..
Ik blog het zodat ik later terug kan lezen dat er ook nog goede momenten waren.. ik blog het omdat het fijn is van je af te schrijven en ik blog het omdat jullie zo tof reageren .. dat geeft ongekende energie hier en huis en heel veel bij mij!
Hier nogmaals de foto van mijn moeder nu.. en hoe ze was pas een paar jaar geleden.. (vind dat ik haar de eer moet doen te laten zien we ze wilde zijn en niet alleen wie ze nu is!).
Ik dank jullie voor het lezen!
Menno
Ps, de foto boven is van Januari dit jaar en die daaronder van vandaag! Amper 4 maanden verder en volgens mij hoef ik verder niet aan te geven dat niet alleen het uiterlijk in deze periode zo snel achteruit gegaan is!
Hej bakkie,
Wat een ontroerend verhaal..prachtig om te lezen dat het eindelijk weer goed voelde. zoals je al zegt de helende kracht van de zon en dat geld natuurlijk voor iedereen.
maar jeetje wat een immense verandering in amper 4 maanden tijd.. even slikken hoor.
ik vind het prachtig om je blog te lezen, puur uit je hart en helemaal eerlijk.
sterkte en tot de volgende blog
Gr,
Marc Boland
Heel heftig Menno. Wat moet het toch klote/heftig en nog veel meer voor je zijn, zeker ook die achteruitgang in beeld gebracht. Man…Fijn dat het van je afschrijven helpt. Ik blijf het iig lezen, zodat je ook weet dat je het niet voor niks opschrijft! Sterkte!!! Ed Struijlaart
Heel ontroerend. Slik momentjes en dankbaar dat mijn moedertje nog zo bij de tijd is
Apolonia (@apcath)
Fijn dat jullie vandaag van en met je moeder hebben kunnen genieten Menno. Inderdaad weer een mooie herinnering die blijft.
Verder heel veel sterkte met deze Ksituatie.
X
Marjon
Ha die Menno!
En toch ziet je moeder er nog goed uit. In ieder geval zoals ze op de actuele foto staat.
Dubbel, he…. iemand verandert en niet alleen geestelijk. Toch ziet een vreemde niet meteen dat ze ziek is, denk ik.
Zo is het hier tenminste. Iemand loopt bijv. langs en zegt 'Hallo'. Dan glimlacht ze heel vriendelijk (mijn ma glimlacht sowieso heel veel, haha, zolang je zelf maar en vriendelijk gezicht hebt en zachtjes praat). Maar als die persoon dan een praatje begint te maken… tja, dan merkt hij/zij pas dat er iets niet klopt. Dan komt er geen of een heel 'rare' reactie van mijn moeder.
En dat vind ik juist zo eigenaardig; ze ziet er gewoon goed gezond uit (tenzij ze moe is en helemaal in haar eigen wereldje zit).
Maar goed, ook zij is natuurlijk, net als jouw moeder, wel erg teruggegaan, vergeleken met een tijdje terug.
Het gaat veel te hard allemaal.
Morgen gaan wij ook weer, zal haar ook lekker meenemen in de zon 😉 Wel een jas aan want ze heeft het altijd koud, zelfs bij 30 graden nog, hahaha.
Groetjes,
Heidi
PS: ze was vorige week zondag echt weer het kleine zusje, tussen haar beide 'grote' zussen, hoor. Wat geslaagd was dat. Zelfs haar reacties 'klopten' meestal en mijn neef kreeg zelfs een vette knipoog. Zoiets kleins kan zo'n groots gevoel geven, daar heb je het dagen later nog over! Je hebt helemaal gelijk: soms zou je de tijd stop moeten kunnen zetten.
Oh ja, nog 1 vraagje: zit Alzheimer bij jullie in de familie? Hier helaas wel, mijn moeder is de 3e zus (een is laatst overleden) die het heeft en ook mijn oma had 'iets' in het hoofd dat niet goed was.
Mijn man en zwager (man van mijn zus) roepen al een hele tijd: "Tegen de tijd dat het zover is ruilen we jullie in". Ja, soms moeten we er zelf maar om grappen, niet dan?
Menno, wat weer een "mooie"blog,je raakt me zo, als ik zie hoe jij er mee omgaat en toch wil ik het lezen en herlezen.
Mijn man is Kompel1944 en is een foller van je,die herkende zo die gelaatsuitdrukking ( zijn moeder had ook die rot ziekte),was ook stralende vrouw,maar die ziekte takelt een mens zo af,hij had er heel veel moeite mee.
Wij hadden dus iets gezamenlijks,hij zijn moeder en ik mijn vader met Alzheimer.
Goh,ik wou dat ik toendertijd ook een dagboek had bijgehouden,alhoewel, bijzondere momenten verdwijnen niet snel uit je geheugen.
Hoop dat je nog veel "mooie" momenten met haar mag beleven hoor!
Je verdient een dikke kus en je hebt mijn respect!
Dorothé
Dank jullie voor de reacties! Hartverwarmend!
Marc! thx man!!!
Ed, held.. dank je voor je reactie! Zoals al eerder gezegd hoop ik je keer de hand te schudden!
Apolonia, geniet van elk moment. Voor je het weet heb je een moment gemist en zul je het niet meer terugzien! Dank je voor je reactie!
Marjon, dank je wel! Waardeer je reactie en leestijd altijd!
Heidi, dank je en inderdaad wat je schrijft is bijna 1 op 1 te projecteren op deze situatie. Grappig dat het koud hebben daar ook een "ding" is. Het lijkt wel of mensen met Alzheimer allemaal iets hebben waar ze in uitvergrote vorm last van hebben. Koud bij jullie, de heup bij mijn moeder en het been bij mijn schoonvader.
Helaas zit het inderdaad in de familie, de moeder van mijn schoonvader had het, mijn schoonvader heeft het, de vader van mijn moeder had het en mijn moeder heeft het.. wat zijn de kansen dat zowel Bri als ik daar mee te maken krijgen later… Moet er nog even niet aan denken 🙂
Wens jullie sterkte! Je weet me te vinden!
Dorothé, dank je voor je reactie.. wij hebben helaas hier ook een dubbel leed.. zowel mijn moeder als mijn schoonvader hebben Alzheimer. Mijn schoonvader daarentegen heeft "gelukkig" zijn vrouw nog en gaat een stuk minder "snel" dan moeders. Neemt niet weg dat het een lijdensweg is voor mijn schoonmoeder die, zoals de "oude" stempel is, weigert haar man zomaar in een verpleeghuis te "dumpen". Het nadeel is dat ze zelf er soms bijna ook aan ten onder gaat.
Ik had (je man) Kompel1944 inderdaad al even "gesproken" op twitter. Hij had een fijne reactie! Het is gek maar het is heel erg fijn te weten dat je niet alleen bent en dat ondanks dat het soms een individuele wereld lijkt er toch best veel mensen zijn die wel nog geven om de wereld om hun heen 🙂
Dank daarvoor!
Thxx Menno
Menno, Geen woorden, enkel het gevoel van RESPECT.
Hoop dat je dat begrijpt.
😉 Anneke