Gisteren op mijn verjaardag een incident met mijn (dementerende) moeder ( zie Wat gebeurt er toch dagen ) …
Vandaag zou ze terug moeten naar het ziekenhuis… kijken wat er gedaan moet worden. Omdat mijn moeder een soort van dwangneurose aan het ontwikkelen is aangaande haar handen bleef ze peuteren aan het gips en verband waardoor het geheel weer begon te bloeden.
De Dokter had zeer duidelijk aangegeven dat als er helemaal niet aangezeten zou worden dat er een gerede kans was dat het bovenste deel van de duim weer kon aangroeien. Door het peuteren leek dat mis te gaan en zijn ze daarom afgelopen nacht verplicht geweest haar met de armen aan het bed vast te binden.. ik blijf er bij dat alleen de gedachte me al woest maakt maar ik tegelijkertijd dondersgoed weet dat er geen andere mogelijkheid is…
Ze had gelukkig voldoende middelen gekregen waardoor ze uiteindelijk rustig geworden is en redelijk goed heeft geslapen…
Vanmiddag dus naar de dokter en die heeft een paar testen gedaan met haar. Het lijkt er op alsof er doorbloeding is in de top van haar duim (vanaf het gewricht) en dat zou betekenen dat het grootste gedeelte van haar duim er niet af hoeft.
Ze heeft ook een soort van koker over haar duim gekregen waardoor ze niet zo makkelijk kan rommelen aan die duim en heel misschien niet vastgebonden hoeft te worden.. Ten tijde van dit schrijven ben ik niet gebeld wat zou inhouden dat ze zonder bindmiddelen kan en mag slapen.. (pffff)
Maandag om 10 uur moeten we weer naar de Poli en omdat er geen personeel voor handen is moet ik dat doen met haar. Mijn schoonzus heeft gelukkig aangeboden mee te gaan waardoor ik er wat minde rtegen op zie dan vanmiddag.. Klinkt raar tegen op zien maar een ieder die iets dergelijks mee maakt weet hoe mensen met dementie kunnen reageren op de meest alledaagse dingen.. harder dan 20 km in de auto kan al een prikkel tot totale paniek zijn.
Hoe dan ook.. morgen bij haar langs met een broer die door omstandigheden lang niet is geweest.. ik hou mijn hart vast want hij heeft geen idee wat hij morgen gaat aantreffen…. helaas weet ik dat pijnlijk genoeg wel…
Menno
Goh Menno dit is, zachtjes uitgedrukt, zeker niet leuk én spannend. Houd je taai. X
Hi Menno, had wel al eerder van je gelezen maar nu toch even een reactie. Wens jou en je gezin veel sterkte.
Grt,
Mylene Klein (mylene192)
Met verbazing beide logs gelezen.
Ik kom zelf uit de zorg (geen verpleeghuis) en weet dus uit ervaring dat onderbezetting een zwaar understatement is voor de huidige problematiek in de zorg.
Voor dit soort situaties zou er echter gewoon altijd ruimte en tijd moeten zijn.
Familie leden die zo betrokken zijn als jullie zijn er helaas te weinig. 1 x per twee weken bij vader,moeder of oma op bezoek is meer voorkomend dan de frequentie waarop jullie moeder bezoeken. Naasten zoals jullie zijn voor de medewerkers in de zorg een zegen, neem dat van mij aan. En juist dan is het cru om op deze manier met jullie kostbare tijd om te gaan. Alle tijd die jullie overhebben naast het bezoek aan moeders is kostbaar en vooral van jullie.. en dat moet gerespecteerd worden.
Als ze het op de juiste manier hadden gedaan, hadden ze je de keuze gelaten, ik had je gebeld met de mededeling, de keuze aan jou en familie gelaten. Welke reden je ook had om niet te komen, het had gegrond geweest. Ik had je tussendoor op de hoogte gehouden en had je laten weten als we weer terug op de afdeling geweest waren. Voor dit soort situaties zijn we ook opgeleid en horen er 'gewoon' bij.
Het is niet mijn bedoeling om een discussie uit te lokken op dit mooie blog, ik vind het alleen erg jammer dat het zo gegaan is.
Lieve Menno een warme knuffel en ontzettend veel sterkte, mocht ik ooit wat kunnen doen, vlakbij en zo onderweg.
Ik kan me hier eigenlijk helemaal niks bij voorstellen.., je eigen moeder… En ik hoop eigenlijk ook dat ik daar nooit achterkom, lijkt me echt verschrikkelijk..
Ik wil je via deze weg wel heel veel sterkte wensen.
Xx Sietske