Ik doe de deur open en de lucht komt me zo bekend voor. Vanavond ben ik niet alleen, Bri is mee en dat is fijn. De keuken is verlicht door een TL zoals dat altijd was en binnen brand het licht dat aangaat met timers.
Ik hang mijn jas aan de stoel en beloof mijzelf veel in te pakken. Ik ben weer in mijn ouderlijk huis. Het is even geleden dat ik er was maar de tijd staat daar stil. Het is elke keer weer wonderlijk hoe dat werkt. Er is niemand meer dus er verandert ook niets meer. Wat je achterlaat staat er de volgende keer ook weer. Ik zet de thermostaat lekker hoog en klik de TV aan. Grey’s Anatomy op net 5.

In de keuken pak ik water en de pot met koffie. Het is er een van een trio. 1 voor koffie, 1 voor suiker en 1 voor thee. Beige potten met glimmende dop. Zolang ik kan herinneren staan ze boven op de kast. Naast het koffiezetapparaat staat het gasfornuis. Ik heb dat al een jaar of 2 geleden afgesloten omdat ik anders de veiligheid van Ma en een straal van 1 kilometer niet kon garanderen. En in ene schiet het me te binnen. Jaren geleden werkte ik altijd heel vroeg, half 6 op, broodje en bakkie koffie en weg. Mijn moeder stond altijd op. Ook al zei ik blijf lekker liggen.. ze stond op. En terwijl ik mij aan het aankleden was zette zij koffie. In de koude dagen van het jaar was de kachel nog niet snel warm genoeg dus had ze een oplossing. Ze zette alle 4 de gaspitten even vol uit aan. Als ik dan beneden kwam was en de koffie klaar en het was heerlijk warm in de keuken. Achteraf gezien hebben we geluk gehad dat we geen koolmonoxide vergiftiging hebben gehad 😉

Achter mij de koelkast met de magneetjes waar elk kleinkind uren lang mee kon spelen. Een brief met telefoon nummers van ons zodat ze kon bellen. Helaas werkte dat maar even.

In de kamer ben ik aan het inpakken en maak de grote kast leeg in de voorkamer. Velletje voor velletje pak je het verleden in. Stukje bij beetje stop je het nog aanwezige leven in papier en verstop je het in een doos.

Mijn oog valt op de de grote kast en ik zie het gedeelte waar vroeger het servies stond. Het is een klep die naar beneden opgaat. In die kast zit een spiegel aan de achterkant en de klep is opgelegd met een glimmend stuk rood plastic. In de kast zit licht en als je dat aan doet glimt de kast je tegemoet. Ik kon daar vroeger lang van genieten en weet nog dat zeker in de donkere dagen ik bleef zeuren om “het licht in de glimkast”…

Bovenop de kast een houtsnijwerk. We hadden het als kinderen een aantal jaar gelden gekocht op een van de laatste vakanties die we met een grotere groep doorbrachten. Ze vond houtsnijwerken altijd erg mooi en had “de beer” ook op een goed zichtbare plek staan.

Het servies voor speciale dagen gaat door mijn handen. Kerst, Oud en Nieuw en verjaardagen dat waren de gelegenheden dat dit servies op tafel kwam.

En tussen al die herinneringen en stukjes leven zie je de chaos van de laatste jaren. Overal koekjes, overal naalden en overal maar dan ook overal papiertjes. Op de meest gekke plekken vind je de meest gekke objecten.

Er zijn weer 3 dozen gevuld vanavond. 3 dozen met voor de één waardeloze zooi en voor mij dierbare herinneringen aan een tijd dat alles eenvoudiger leek. Een tijd dat een schouder er altijd was en onvoorwaardelijk aangeboden werd.

De koffie pruttelt en de tv staat aan. Kachel lekker warm en even lijkt het weer alsof het toen was… heel even…

En dan plak ik doos 4 in elkaar.