Vandaag had ik zorgplan bespreking voor mijn moeder in het verpleeghuis. Het was voor mij de eerste keer dat ik een dergelijk gesprek had. Ik ben ook min of meer automatisch naar voren geschoven door mijn broers als “spokesman” op te treden voor ma.
De bespreking was met het hoofd van de afdeling en de arts die in het verpleeghuis de gezondheid in de gaten houd.
Buiten het relatief zakelijke karakter aangaande de standaard zaken als bloeddruk,algemene houding, incontinentie, capaciteit tot eten, omgang en medicijn gebruik komt er op een gegeven moment de vraag…
Wat doen we als er een acute situatie ontstaat.. gaan we met gillende sirenes richting het ziekenhuis met 10% kans van succes… of doen we dat niet?
Ja dat is even slikken… Deed me terugdenken aan de periode vorig jaar waar duidelijk werd dat haar verkalkte hartklep in een stadium van opereren of nooit meer kwam. Daar was op een gegeven moment de vraag ook doen we er wat aan met de kans dat ze geestelijk zo ver achteruit gaat en de kwaliteit verdwijnt of doen we niets en laten we “de natuur op zijn beloop” wat net zoveel inhoud als.. stopt ie er mee dan stopt ie er mee :)..
Daar hebben we toen gekozen omwille van de complexiteit van voor-onderzoek, operatie en complexe nazorg (drains, infuus algemeen en verwarring van andere plek) geen operatie te doen en de normale gang te laten gaan…
Een stevige beslissing waar ik (en mijn familie) trouwens nog steeds achter staan!.
Hier dus dezelfde vraag… stel ze krijgt een infarct of een stilstand … ga je dan alles op alles zetten haar te redden en krijg je een hoopje ellende terug? Of laat je dingen gaan zoals ze gaan en neem je effectief gezien afscheid?
Weet je ik ben stapel op mijn moeder.. ik doe alles voor der maar diep in mijn hart denk ik dat ze zelf zou zeggen.. “ach Men.. laat me maar gaan.. dan is de last van jullie schouders….” (typ dit stukje niet met droge ogen trouwens!)
Tijd om de achterban in te lichten en te bespreken wat we willen.. alweer een stap dichterbij een definitief afscheid.. lijkt wel of die beslissingen en momenten elkaar steeds sneller opvolgen.
Menno
ps op twitter waren er ook veel die zelf uit de positie van mijn moeder zouden kijken .. wat zou ze zelf willen? Ook wat zou je een ander aanraden… Twitter is een fijn medium 🙂
lastig verhaal; mijn moeder is na hersenbloeding (2e na operatie) op de ic kunstmatig beademd; kregen uiteindelijk iemand terug die niets meer kon behalve nadenken (kan het erger?) Nu 18 jaar later nog steeds denkend… als ze toen een verklaring had gehad… toen was het de beste beslissing. Achteraf praten heeft weinig zin… maar probeer inderdaad vanuit de situatie van je moeder te denken (toen ze nog goed was); respect voor het leven… Niets voor niets dat er een actie website is opgezet door bekende nederlanders voor zelfbeschikking! sterkte en wijsheid voor jullie familie!
Dank je Moos.. heel waardevol en inderdaad.. als hadden komt is hebben te laat!
Menno
Ook wij hadden dit gesprek in het begin. 'Ons' tehuis hanteert het beleid dat in geval van een hartstilstand, -infarct e.d. ook de natuur voorrang heeft. Het is, zo vertelde men, maar heel zelden dat een bewoner zich nadien in dezelfde 'toestand' bevindt als daarvoor. Men heeft de ervaring gemaakt dat de meeste mensen terugkomen als een kasplantje (nog veel meer dan ze wellicht al waren) en men daarom geen reanimatie toe zal passen.
Natuurlijk is dat slikken, huilen, zich in 1e instantie afvragen of men wel het goede tehuis heeft gekozen en heel erg moeilijk te accepteren. Maar zij hebben m.i. wel gelijk.
Wat bereik je met reanimatie? Nog meer ellende? Niemand wil zijn geliefde missen maar omwille van jezelf iemand koste wat het wil bij je houden zou ik erg egoïstisch vinden. Liefde is ook kunnen loslaten.
Ik 'praat' er nu vrij nuchter over, echter ben ik niet zo'n nuchter persoon als 't lijkt, hoor. Maar na 2 jaar ben je wel aan dit idee gewend. Bovendien probeer je er zo min mogelijk aan te denken. Iedereen wenst dat zijn geliefde(n) ooit gewoon rustig inslapen, 's nachts. Daar hoop ik op, als het dan een keer zover zou zijn.
PS: mijn moeder is in 't begin wel in het ziekenhuis opgenomen vanwege hartproblemen, ze kreeg een pacemaker. Maar geloof me: in zo'n toestand wil je iemand niet in een onpersoonlijk ziekenhuis zien maar daar waar wèl goed en gericht voor haar gezorgd kan worden. Een ziekenhuis-opname maakt veel (geestelijk) meer kapot dan de (lichamelijke) reden waarvoor men daar ligt.
Ik hoop dat jullie een goed gevoel over zullen houden aan dit soort beslissingen. je doet het niet voor jezelf, dat weet je, je doet het voor je moeder. Het is goed.
Hey Menno,
Zoals je zelf al schrijft denk ik ook dat je moeder zelf zou zeggen, 'laat me maar gaan'.
Na 't darminfarct + de hersenbloeding van Arie in september bleek dat ik absoluut géén invloed kon uitoefenen op een eventuele levensbeëindiging. Gelukkig is hij er geestelijk & lichamelijk goed uitgekomen! Zoals Moos hier ook schrijft, Arie's grootste angst is om niets meer te kunnen, maar wel bij zijn verstand te zijn. Zijn angst heeft hij nu omgezet in het invullen van 'n Behandelverbod etc. Ik vind de kwaliteit van leven het allerbelangrijkst.
Sterkte met deze beslissing.
X Marjon
Ik mis iets in jouw verhaal. Misschien heb ik het gemist, maar wat wil jouw moeder? Jullie kunnen zelf wel iets vinden, maar als jouw moeder nog wilsbekwaam is, heeft zij dan niet gewoon te zeggen wat er moet gebeuren?
Mijn moeder is medisch gezien een ramp, maar ook tegelijk een medisch wonder omdat ze nog steeds leeft. Zelf is ze al twintig jaar bezig met doodgaan, maar het wil haar maar niet lukken. Dit laatste moet je overigens zeker niet te zwaar nemen.
Een tijd geleden heeft ze weloverwogen de beslissing genomen dat als ze in een levensbedreigende situatie terecht komt, er geen ingewikkelde dingen gedaan mogen worden. Bij hartaanval dus geen reanimatie en dat soort dingen.
Nuchter als ik ben hoefde ik daar niet bij te slikken. Het leek mij de beste en de meest logische keus, hoezeer ik van 'r houd.
Denk dat het gewoon een kwestie van redelijk inschatten is en snel de knop voor jezelf omdraaien. Accepteer het besluit en probeer er naar te leven. Eenvoudig zal het overigens niet zijn. Sterkte voor jou en de rest van de familie!!!
HerreZ
@Photo, inderdaad zo is het helemaal.. ik ben inmiddels ook wel van die overtuiging dat het verstandiger is dat allemaal niet meer te doen. Wat er terug komt is hoogstwaarschijnlijk een nog magere echo van wat was…
@Marjon, wat dapper dat hij dat doet en nog meer dat jij er achter staat! Moet een hele moeilijke beslissing zijn een "niet behandel" papier.. en toch begrijp ik heel goed waarom. En zeker als je zelf bij machte bent om het te doen dan zou ik dat ook doen!!!
@Herre, je hebt gelijk ware het niet dat mijn moeder inmiddels dermate ver heen is dat er geen sprake meer is van iemand die zelf keuzes kan maken op dit gebied. Dat traject zijn we inmiddels voorbij… helaas…
Dank voor jullie reacties.. erg gaaf!!
Menno