Zo fijn, mensen die mijn blog al wat langer lezen weten het.. Ik besteed veel tijd aan mijn moeder (samen met mijn vrouw) die Alzheimer heeft. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden was ze gewond geraakt aan haar duim. In vorige blogs heb ik beschreven hoe lastig het soms is iemand mee te nemen die geen benul meer heeft van ratio en eenvoudige dingen. In een auto stappen kan al een opgave zijn die niet uit te voeren blijkt.

Wetende wat we weten moesten we vandaag terug naar het ziekenhuis. In het verpleeghuis lag ze lekker even te dutten op haar stoel. Ik heb haar langzaam wakker geknuffeld en ze was eigenlijk direct wel vrolijk!

Het viel me op dat er geen verband meer om haar duim zat en het er eigenlijk best goed uit zag! Ze was goed geluimd en keer wel even moeilijk toen ik vroeg of ze mee ging maar uiteindelijk nam het gevoel voor avontuur haar snel over 🙂

Samen schuifelen we door de gang waar we ook mijn schoonzusje ontmoeten.. Op weg naar het ziekenhuis. De auto staat voor en we proberen zo veel mogelijk normaal te doen .. ik vraag haar in de auto te gaan zitten en dat doet ze snel en zonder problemen!! (!) wow 🙂

Eenmaal onderweg geniet ze van het weer, de auto’s en de aanwezigheid van ons. Radio lekker aan en op ons dooie akkertje rijden we naar het ziekenhuis. Ze lacht en is vrolijk.. ze spreekt op haar manier 100 uit en lacht om mijn grapjes .. grapjes die ik al jaren en jaren maak tegen haar 🙂 Het is fantastisch om te zien dat er dingen nog blijven hangen in haar benevelde brein!

In het ziekenhuis gaat het ook top! we zijn veel te vroeg maar wachten is geen probleem.. wakker kijkt ze om zich heen en zegt iedereen gedag dia langs komt lopen 🙂 zo was ze.. zo is ze dus nog steeds 🙂

Vrolijk zwaaien naar een ieder die voorbij loopt

De dokter komt bij haar kijken en stel zich voor “Ik ben Wouter” zegt hij met overtuiging en geeft mij een hand.. hij draait zich naar mijn moeder en zegt.. “Ik ben Wouters..” waarop mijn moeder haar hand uitsteekt en zegt..  “dag Wouters…!” .. 🙂 ze zei nog net niet .. “ik ben gekke louietje :D”

Alles is voor elkaar.. de duimtop heelt prima en hoeft verder niet meer ingepakt te worden! We hoeven ook niet meer terug te komen tenzij het rood wordt of gaat ontsteken 🙂 Opgelucht verlaten we het ziekenhuis.. ook het lopen gaat rap! Ze stapt lekker door .. wetende dat ze een verkalkte hartklep heeft laat ze zien dat ze een ijzersterk lichaam heeft 🙂 .. aan de ene kant fijn en aan de andere kant soms jammer.. maar niet vandaag!

Terug in de auto een extra rondje zoals altijd.. ze geniet er van en kijkt haar ogen uit.. alles is nieuw..  alles is mooi 🙂 ik ben zo blij met dit soort dagen.. In het verpleeghuis hebben ze lekker wat warm eten achter gelaten en dekken ze de tafel voor haar.. met veel overtuiging knuffel ik haar en zie dat ze lekker en helemaal zelf haar eten op begint te eten! …

Het zijn mooie dagen….

Menno

ps op de weg naar buiten werd ik nog aangeschoten door de verzorgende ter plaatse en vertelden ze mij dat mijn moeder ondanks soms slechte momenten het heel goed doet.. ze is een vrolijk mens die vaak en veel grapjes uit haalt met het verzorgende personeel… ze zijn gek op haar.. Dat is ook duidelijk als je door de gangen loopt.. ze wordt door bijna iedereen begroet 🙂 met haar voornaam …

zo was ze…..

zo IS ze…