Mensen die mij al een tijdje volgen op twitter weten dit al.. mensen die dat niet doen wellicht niet. Voor hen en een ieder die dat boeit dit stukje!
ik ben de 3e van 3 kids thuis.. beetje een nakomer en automatisch verwender dan de rest. Alles was al een keer uitgevonden door mijn broers dus ik liep fluitend altijd overal doorheen. Ik heb sinds jong altijd een prima band gehad met mijn ouders maar altijd iets extra met mijn moeder… zie het als een moederskind dingetje ;).
Mijn vader stierf vele jaren geleden en liet mijn moeder achter als weduwe. Mijn moeder was een sterke zelfstandige vrouw. Al heel jong woonde ze op haar zelf.. vanuit de provincie alleen naar Amsterdam begin jaren ’50 .. dat was heel wat 🙂
Ook toen ze alleen was bleef ze de positiviteit zelve .. altijd lachen en pret veel doen kinderen oppassen en god weet wat. Met de auto heel Nederland door en verder. Op haar 63ste voor het eerst vliegen etc etc..
Helaas werd er een kleine 2 jaar de ziekte van Alzheimer als diagnose gesteld. En zoals met veel terminale ziekten weet je verder niet hoe het verloop zal zijn.
Inmiddels woont mijn moeder in een verpleegtehuis en zet de neergang met turbo in. Binnen 2 jaar van een beetje vergeetachtig naar iemand die mij bijna niet meer herkend.. sterker nog heel af en toe nog maar herkend.
Voor mij is dat kud.. heel kud.. en af en toe als daar vandaan kom dump ik dat soms plompverloren op Twitter .. chocola en tweepcare (en @Btje100 ) geven een fijne push gek genoeg. Soort therapeutische manier van verwerken 🙂
Hoe dan ook dit stukje voor hen die het boeit en zich afvragen waarom ik soms dat soort dingen neerzet.
Thx zeker al die tof, lief en verassend reageren.. !!!!
Menno
zomaar een gedichtje
Moeder
Behoedzaam nam ik moeders hand en legde die in de mijne,
die zachte hand met doorzichtige huid en fijne blauwe lijnen.
Zij keek mij aan, maar zag me niet.
Ik vraag me af…had ze pijn of verdriet.
Ik vroeg het haar, ze keek me aan,
ik denk niet dat ze me zag staan.
Ze keek wat wazig voor zich uit
en streelde mijn hand, mijn arm zonder geluid.
Toen brabbelde ze wat en lachte een keer,
doch even later was die afwezige blik er weer.
Stil vroeg ik mij af of ze me nog herkent,
ik denk het niet…moeder was dement.
Ik hield zielsveel van dat lieve mens
en hoop dat ze nu gelukkig is, 't is mijn grootste wens.
bah, klote voor je Menno. Heb het helaas bij mijn opa gezien jaren geleden en wat voor pijn dat doet bij een kind (mijn moeder). Heel veel sterkte de komende tijd!!
Heb gisteren via de iPhone geprobeerd te reageren, lukte keer op keer niet.
Ja Alzheimer, mij mogen ze een spuitje geven als ik het heb heb ik altijd gezegd. Ik heb het met mijn oma meegemaakt en ervoer het als hartverscheurend, het niet meer herkennen, de achteruitgang etc.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
He men,
zo zo wat een verhaal zeg, indrukwekkend.
ik heb het zelfde mee gemaakt met mijn oma maar die blijft nu al een aantal jaren stabiel. maar dit met je eigen moeder mee maken is toch heel anders.
Ik begrijp je manier van verwerken volkomen, van je af praten werkt vaak het beste gedachten op null en gaan. nou wij zullen je reacties altijd waarderen of ze nou wat minder vrolijk of juist enorm vrolijk zijn.
mijn tweets zijn altijd vrolijk bedoelt 😉
Sterkte met deze situatie voor jullie allen. en mocht er behoefte zijn aan praten, psychiater marc staat klaar 24/7.
Gr,
Marc
Mooi blog, als je maar niet vergeet hoe je moeder ooit was…. En dat doe je niet gezien bovenstaand schrijven. Sterkte.
Ninua_
Ja zwaar klote jongen…
Ik lees beetje voor beetje al je Blogjes en bij deze voelde ik je onmacht, je verdriet van het langzaam maar zeker los moeten laten van je lieve moeder.
Die moeder die je beschermde tegen onheil en kwaad kun jij niet beschermen tegen het onheil Alzheimer en dat doet pijn.
Mijn vader en moeder leven nog…maar ook bij hen slaat de ouderdom ongenadig toe en komen de gebreken. Omdat ik een technische achtergrond heb probeer ik die gebreken met alle mogelijke middelen op te vangen maar besef tegelijkertijd ook dat het eens stopt. En dat wil je liever niet! Weer die onmacht!
Ik wil je laten weten dat je mag reageren zoals jij wil, je mag schrijven zoals jij wil want een goede vriend en een goed verstaander (lezer) doorziet je tweet!
Een mens heeft vrienden voor heel even of voor het leven, koren en kaf scheiden zich uiteindelijk vanzelf…
Kop op Baklappie!