In het hoekje zit een vrouw, achter de tafel. Haar gezicht is grijs en grauw. Haar grijze dunne haren verraden een soms moeizaam leven.
De vrouw speelt met een pluche beestje voor haar op de tafel. Ze wisselt van lach naar traan in een oogwenk.
Haar lichaam gebogen en veel te ruim in haar vel.
Haar ogen zonder inhoud staan hol en kil.
Af en toe kijkt ze om zich heen maar zonder richting of doel.
Een traan rolt langs haar wang.
De vrouw zit alleen aan die tafel.
Haar schoenen niet goed aangetrokken.
Ze praat tegen de knuffel en lijkt te wachten op een antwoord.
Soms zwaait de vrouw in de lucht, alsof ze de spoken in haar hoofd weg probeert te jagen.
Ze huilt…
Die vrouw is de vrouw die 3 kinderen kreeg.
Die vrouw is de vrouw die mij leerde veters strikken
Die vrouw is de vrouw die mij leerde zelf te beslissen
Die vrouw is de vrouw waar ik altijd kon komen
Die vrouw is de vrouw die luisterde en raad gaf
Die vrouw kan geen veter meer strikken
Ze kan geen letter meer schrijven of lezen
Ze kan niet meer echt praten
Die vrouw kan amper leven..
Die vrouw dat is mijn Ma…
Vandaag voor het eerst in lange tijd hebben we samen gehuild. Denk niet om dezelfde reden. En ondanks dat ze het niet echt meer is biedt haar schouder nog evenveel troost als toen.
Sjonge…..
Sja Sigrid, … dank je!
Menno,
Ik hoop dat ik zulke sterke schouders zal hebben als mij een dergelijk lot zal treffen.
Diep respect hoe je het telkens weer tot op de kern weet (van je af?) te beschrijven.
Het dualisme in jezelf. Pfff, lijkt me zooo onwerkelijk.
Je blogs over jou/je moeder doen me beseffen dat het o zo belangrijk is om fijne momenten te koesteren.
Sterkte bij alles, hang in there!
Het zijn clichés maar zo waar. Elk moment is er 1 voor je het weet!
Dank je wel voor je reactie, zoals altijd waardeer ik dat enorm!
Ff alles bijgelezen. xxx
Dank je wel Marjo! x
Menno, ik wordt hier gewoon stil van………..respect!
Dank je wel Wick!
Prachtig beschreven en ik lees dit als ik net bij mijn bejaarde moeder vandaan kom die dit stadium nog niet heeft bereikt maar waarbij ik me wel alvast klaarmaak om dit te aanvaarden.
Zelf noem ik het ‘t omgekeerde opvoeden of ontvoeden. Waar mijn moeder mij van baby tot volwassene steeds meer los moest laten, moet ik haar steeds meer vastpakken in haar weg naar de onvermijdelijke vergetelheid. Ik ging van baby naar volwassen man, zijn vertrekt van volwassen vrouw naar de dreumes die alleen nog maar met verwondering de wereld in kan kijken.
Ik heb geen kinderen dus weet niet hoe mooi de weg van opvoeden is. Ontvoeding is als je er voor open staat ongetwijfeld even zwaar maar kent ook vast z’n ontroerende momenten.
Je hebt al verschillende positieve reacties op je blog gekregen en ik wil me daar ook graag bij aansluiten.Ik lees in je blogs over Alzheimer heel herkenbare situaties en vooral deze over: Wie is die vrouw ? komt heel dichtbij.Inderdaad een mooie ode aan je moeder zoals iemand hier ook reageert.Daarnaast is het ook een verwerking,want in wezen ben je al langzaam afscheid aan het nemen. Ook de reactie van @Mark is een visie die ik kan meevoelen. Dergelijke reacties kwamen er ook in de groep “Omgaan met dementie/Alzheimer” waar ik een tijd in heb meegedraaid. Groeten en ga zo door, Adriaan
Adriaan, dank je wel voor je reactie! Ik heb lang geleden ooit een serie gemaakt met een goede vriendin die heette “leven met Dementie” Nooit wetende dat ik het van zo dicht bij zou meemaken. Alles wat ik wist bleek niet in de verste verte aan de realiteit te kunnen tippen! Het is mooi dat er belangengroepen en praat groepen zijn die helpen waar je zelf niet meer bij kan.
Dank!
Ik vind het een mooie term, Ontvoeden! Je komt van kind en gaat terug naar kind met alles mooie en nare dingen er bij! Het verloop is niet geheel en altijd hetzelfde maar ik zou me voorbereiden op het ergste! Dan kan het alleen maar meevallen…
Dank je voor je reactie!
Mooi en met veel gevoel geschreven…
Mijn pa is me afgelopen juli ontvallen, niet met (een vorm van) Alzheimer maar wel met een uitzonderlijk virus in z’n kleine hersenen waardoor de laatste twee maanden geen verbale communicatie meer mogelijk was.
Hij was dus geestelijk nog volledig bij maar door het onvermijdelijke uitvallen van zijn motoriek en coördinatie was hij ook op schrift niet meer instaat tot interactie.
Vreselijk. Opgesloten in je eigen lichaam en niet meer in staat tot communicatie met je dierbaren behalve dan door samen huilen.
Ondanks niet geheel dezelfde ervaring denk ik met je mee te kunnen voelen.
Sterkte man!
Ab, ik denk inderdaad dat het niet heel veel af staat van Alzheimer op zich, ik zou bijna willen zeggen wees blij dat het maar 2 maanden was. Stel je voor dat je dat jaren moet doorstaan? pfff
dank je voor je reactie!
Hoi Menno,
tranen in mijn ogen. Sterkte en blijf schrijven als dat je op de een of andere manier helpt deze onmogelijke situatie een plek te geven.
Ik zou het zelf niet kunnen maar waardeer je blog des te meer.
Jan Willem
Weet je primair gebruik ik de blogs om me leeg te schrijven. Zie het als een goedkope psychiater maar de reacties van mensen zoals jij maken het ja hoe noem je dat.. werkelijk. Sommige lezen herkenning en andere medelijden of compassie. Hoe het ook is ik ben blij dit gewoon kan. Dank je wel!
Lieve Menno,
Al tijden lees en leef ik met je mee. Je blogs raken me stuk voor stuk, elke keer weer.
Jouw moeder heeft onuitwisbare herinneringen achtergelaten. Herinneringen die je nu deelt, die mij als moeder zijnde raken. Raken omdat je je bewust wordt van je eigen kind zijn, je eigen herinneringen. En hoe je als kind altijd dacht het wel even anders te gaan doen. Jouw blogs lezende besef ik me weer dat liefhebbende ouders het beste voorhebben met hun kind, hoe moeilijk de situatie soms is, de kinderen gaan voor alles.
Ik hoop dat mijn kinderen later mooie herinneringen kunnen koesteren, ik zal er in ieder geval mijn uiterste best voor doen.
Lieve Menno, hele warme knuffel, heel erg veel sterkte met alles en mocht je ooit een extra schouder nodig hebben…. je weet me te vinden.
X B
Bien, een welkome gast op welke plek dan ook. Zo te horen gaat dat helemaal goed komen met jouw kinderen. Die gaan zeker goede herinneringen hebben aan jou! Dank je voor je reactie en niet in de laatste plaats de virtuele knuffel!
x
Lieve Menno…. wat ‘n prachtige ode aan je moeder!!! Ik begrijp zo goed wat je doormaakt, mijn moeder had afasie en kon zich niet meer uiten en werd niet begrepen, wat fijn dat je samen met je moeder hebt gehuild, ook al begrijpt ze het in het aardse niet, zij wéét meer dan voor ons te begrijpen is….
Lieve groet, Milly
Bijzonder om te lezen, mijn oma (de moeder van mijn moeder) had ook Afasie na vele hersenbloedingen en kon zich ook niet meer uiten. Mijn moeder heeft het daar altijd (6 jaar dat ze zo leefde) zwaar mee gehad. Denk dat ze de huidige situatie ook niet zo gewild zou hebben.
Dank je voor je reactie!
Heel mooi verwoord!
Veel sterkte
Dank je wel Mireille!
Mooi geschreven! Tranen in mn ogen en kippenvel. Sterkte!
Dank je wel Melissa !!
ja…en dan moet ik ook huilen he…en huil ik ook beetje voor mezelf…
Dan huil ik voor jou!
wat een triest, maar oh zo liefdevol logje. heel veel sterkte.
Dank je wel Inge, zoals je kunt lezen was mijn moeder een goed mens! Ze verdiend alle respect die ik haar geven kan.
Dank