Less is more zeggen ze ze vaak. De overdaad schaad de boodschap of het gevoel dat je wil overbrengen. In de meeste gevallen is dat een feit maar in sommige ook niet.
We lopen binnen in het restaurant waar mijn moeder alleen aan een tafel zit. Apathie is inmiddels meer regel dan uitzondering bij haar. Ze reageert op onze aanwezigheid met de gebruikelijke huil en snik buien. Ik haal de gebruikelijke 2 x cappuccino en gewone koffie. Zet me met het drinken naast haar aan tafel en probeer iets van een gesprek of herkenning op te roepen. Had sowieso vandaag niet zo veel zin en dat klinkt heel hard maar de laatste weken met alle feestdagen enzo zijn altijd emotioneler dan wanneer alles nog in orde is overal. Gezellig met familie de feestdagen doorbrengen was gewoon. Dat is niet meer zo en vandaag, 1 januari 2011 had ik gewoon geen zin. Denk dat het een gebrek aan energie was en een stukje egoïsme ook wel.
Ze is er niet vandaag, veel huilen en geen aandacht. Heel af en toe spot ze de hond of een kind en probeert ze te zeggen ‘dat ze dat zo leuk vind’ ze was en blijft gek op de kinderen en dieren. Ze pakt willekeurig onze handen beet en knijpt die fijn met een kracht die je haar niet zou toebedelen. Afgeleid om het minste geringste en huilen en lachen wisselen elkaar in rap tempo af. De balans is inmiddels meer huilen dan gewoon of lachen. Als ze kijkt is er niemand thuis. Ze ziet een kupje melk liggen die bij mijn koffie hoorde en pakt deze. Ze kijkt er naar en weet niet goed wat er mee te doen. ‘het is melk’ zeg ik tegen haar. Ze kijkt me aan, niemand thuis. Vervolgens probeert ze het in haar mond te stoppen en er met haar tandeloze mond op te bijten. Ik haal het maar weg en gooi de melk in haar koffie. Alles zonder dat ze in de gaten heeft waar het over gaat. De ogen zijn de spiegel van de ziel zeggen ze ook wel eens. In dat geval is mijn moeder steeds vaker zielloos!
Omdat ik het niet goed meer volhouden kan pak ik de spullen en breng haar terug naar de huiskamer. Ze moet zo toch eten dus eigenlijk komt het wel goed uit. Kinderen en Bri volgen ons. De gang is lang en niet heel helder verlicht. Ze zegt niets, kijkt nergens naar en loopt met gebogen rug …aan mijn arm maar nergens heen.
Bij de deur laten we de kinderen en de hond en ze zeggen Oma gedag. Op zich nog steeds een wonder dat ze meewillen naar Oma want ook voor hun moet het niet zo heel leuk zijn. Een dikke kus en ik loop verder de afdeling op. Bij de tafel staan twee stoelen en om de een of andere reden wil ze in een specifieke stoel zitten. Niet omdat ze daar nou zo nodig wil zitten maar waarschijnlijk omdat ze die als eerste zag. De huiskamer hulp vraagt of ze op de andere stoel mag. De exercitie neemt een kleine 5 minuten in beslag terwijl de stoelen naast elkaar staan. Het haar laten draaien naar een andere stoel is inmiddels zo ingewikkeld als de wortel van pi in het kwadraat voor mij.
Ze zit, en ik knuffel haar. Ze huilt alweer en knuffelt terug. Ik fluister in haar oor ‘ik mis je ouwe’ en ze huilt.
Op dagen als vandaag is het missen evident en bijzonder hard. Inmiddels weet ik wel heel erg duidelijk wat het woord missen voor mij betekend. Less is more, nou geloof me.. in dit geval is less gewoon wat het is. Less! Minder tot niets. En alweer lopen mijn ogen vol…
Gelukkig Nieuwjaar ma.