Mag het een beetje meer zijn?

“Goedemiddag mijnheer Drenth, u spreekt met het verpleeghuis van uw moeder” informeerde de stem aan de andere kant mij. Tegenwoordig als ze bellen midden op de dag schrik ik toch altijd een beetje. Aan de ene kant hoop je op het verlossende telefoontje en aan de andere kant vrees je dat zelfde telefoontje. Het was een gesprek dat heel ergens over ging… gelukkig maar eigenlijk.

“Ik wilde nog wat vragen over uw moeder”  ging ze verder “ze is begin vorig jaar gekomen en er zijn nog een aantal losse eindjes die moeten worden afgerond” weet ze me te vertellen. Nieuwsgierig als ik ben (en niet voor jan met de korte achternaam de telefoon opneem) vraag ik of ze me wil uitleggen waar ze het over wil hebben.

“Nou” met overtuiging in haar stem “het gaat om de extra voorzieningen die uw moeder krijgt” en direct valt het kwartje.. oh god ze willen NOG meer geld. Weet dat mijn moeder voor ze in het verpleeghuis kwam beschikte over een AOW en een klein pensioen. Daar kon ze op zich prima van rondkomen zeker in haar eentje. Eenmaal in het verpleeghuis nam het CAK de AOW volledig weg plus nog een beetje. Dat zijn kosten die gemaakt moeten worden voor permanent verblijf in een verpleeghuis. En natuurlijk, ondanks dat ook zij haar hele leven betaald heeft voor verzorging door middel van belasting en premie begrijp ik ook wel dat een dergelijke opvang geld kost maar aan het einde van je leven nog zo genomen worden is redelijk confronterend. Zou bijna zeggen dat ik blij ben dat ze Alzheimer heeft en het allemaal niet meer mee krijgt. Maar goed extra voorzieningen dus…

“Het gaat om wassen”  vervolgt ze haar verhaal “activiteiten en persoonlijke verzorging en daar zijn geen afspraken over gemaakt” Ik heb haar vriendelijk verteld dat dit zeker wel is gebeurt en dat de hoeveelheid papierwerk die ik heb moeten invullen begin vorig jaar dermate veel was dat het inleveren van al dat papier bij een papierhandel zeker voldoende op kan leveren haar een jaar gratis kost en inwoning te geven! Maar helaas, de dame weet van niets en heeft op haar bureau geen bewijzen daarvan.

“Was, 80 euro per maand” verteld ze me en ze gaat verder met een lijst van kosten die gemaakt zouden worden aldaar. Verzekering (?) , persoonlijke verzorging zoals tandpasta (weet dat mijn moeder geen tand of kies meer heeft!), activiteiten zoals bloemschikken, muziek etc etc… waarvan ik geen idee heb of ze daar aan mee doet en wil doen of kan doen… Hoe dan ook de lijst was redelijk en de bijkomende extra kosten ook.

Ik krijg een lijst heeft ze me toegezegd met daarop de zaken die extra geld gaan kosten. Ik heb al even snel gekeken maar ik vermoed een extra 150,- tot 200,- euro per maand aan extra kosten. Dat laat mijn moeder achter met nagenoeg niets.

Maar goed, we zijn dan wel weer in staat de talloze instanties te betalen die allemaal een prettig pand bezetten op een uiteraard mooie locatie. Een damwand kantoor in Diemen zuid is natuurlijk niet representatief voor een uitvoeringsinstantie. Maar goed jullie begrijpen mijn frustratie in deze inmiddels wel. Je kunt net zo goed niets betalen of regelen nu want hoe je het ook doet uiteindelijk nemen ze toch naar gelang. En stiekem weet ik ook wel dat zorg duur is maar dat het inkomende geld zo beroerd beheerd is (aan de buitenkant) maakt het extra zuur.

Bijna klaar!

Het was ruim een jaar geleden dat ik in contact kwam met Erikah. Ik kende haar van diverse nummers die ik met veel plezier hoorde op de radio (Ik zie jou en Als je maar gelooft in mij). Had een cd gekocht van haar (Eigenwijs) en draaide deze met veel plezier. Mijn smaak wat betreft muziek is eenvoudig. Zolang het maar met overtuiging is gemaakt kan ik er van genieten. Heb geen specifieke voorkeur voor taal maar kan erg graag luisteren naar Nederlandstalige popmuziek. Zo dus ook Erikah…

Zij heeft me meegenomen op een speciale reis, een reis die zou leiden tot dit moment. Een voor mij unieke kijk in het creatieve proces van het werk van een zangeres.

Alles heb ik mogen meemaken, de eerste contacten met de platen maatschappij, de eerste teksten, de eerste demo’s en aanpassingen. Heel vaak ben ik mee geweest en heb mijn aanwezigheid ingezet om te registreren. Registreren op beeld maar vooral op het netvlies. Elk woord, elke noot alles heb ik nog in mijn hoofd. Het was in een tijd waarin het leven voor mij nogal verwarrend was en dit proces was een zeer welkome afwisseling van de dagelijkse zorgen.

Afgelopen Donderdag was het zo ver, de CD is klaar… de nummers zijn af… (moet nog wel gemasterd worden) maar het is er. Een heel speciaal moment die avond.. Alles kwam bij elkaar. De tekst van Jan Dulles, de schrijf sessies met Christaan Hof, de brainstrom sessies met Rene Karst (wat bijzondere mooie liedjes heeft opgeleverd!).  De studio sessies met Martijn Bosman (drummer die mijn hart helemaal heeft gestolen!), Christaan Hof, Noordpool Orkest en Sven Figee. De koortjes met Natasha, Erica, Rene en Christiaan. De Inzing sessies met Erikah en Rene en de talloze puntjes op de i met producer George Konings. Hier was alles terug gebracht tot 1 glimmend rond schijfje.

En natuurlijk je hebt het vanaf de eenvoudige eerste demo meegekregen dus je verwacht een bepaalde stijl. Maar dan is het zover … de CD er in en de play knop is ingedrukt.

Ik heb opzij gekeken, naar Erikah… gezien hoe ze genoot… gezien wat een enorme bak met trots op het gezicht kwam… gezien dat ze voelde dat ze alles in dit album had gestopt en niet kon vermoeden dat ze het in zich had…

Ikzelf hoorde elk nummer en in gedachten zag ik elk moment van elk zin. Studio, mail, skype, artiesten, rene, voor en tegenspoed. Elk nummer kon ik meezingen elk instrument uit mijn hoofd… Erikah, ik ben je dankbaar dat je dit intieme proces met mij hebt willen delen!

Klaar… bijna klaar… ik kan niet wachten tot Nederland opnieuw kennis gaat maken met deze fantastische zangeres!

Erikah zingt in de studio

Medische verklaring

Het duurde even maar dan heb je ook wat. Het is het typische verhaal van kastje en muur, kluitje en riet etc… Het verhaal was zo simpel. Lever een medische verklaring aan dat je moeder Alzheimer heeft en alles is voor elkaar. Voor hen die mij al wat langer volgen weten dat ik al even bezig ben een en ander te regelen wat betreft het bewindvoerderschap van mijn moeder.

De laatste weken wist eigenlijk niemand wie nou wat doen moest. De huisarts mocht of kon het niet, de stichting die het zou kunnen had mijn moeder niet als client dus die mocht of kon het niet etc etc. Uiteindelijk in het verpleeghuis wist de arts een oplossing. Een arts van een bevriende instelling zou dat kunnen doen. Doorgegeven aan de assistente en verdomd als het niet waar is..

Gisteren in de bus een mooie rekening van 100 euro en een handtekening onder een A4 met 6 zinnen waar in staat wat iedereen al lang wist.. ze heeft Alzheimer en is niet in staat beslissingen meer te nemen aangaande haar welzijn en financiën.

Het spul is per fax (u kent het wel zo’n ding met papier en een hoop herrie) naar het kanton gerecht gegaan en voila…

klaar….

Eindelijk, nu kunnen we gaan beginnen…