Monthly Archives: March 2011

Muziek, de levensader in mijn leven! (geïnspireerd door #radio2)

Posted on by
6

Muziek wat is het toch een mooi iets. Het gaat met je mee gedurende je leven. Elke periode in je leven knoopt zich vast aan de muziek die op dat moment om je heen klinkt.

Melancholie, troost, vreugde, goede en slechte herinneringen en sfeer. Alles hangt samen met muziek. De afgelopen dagen weer eens extra op gewezen door de uitzendingen op Radio2 die als thema de decennia hadden genomen. Voor mij het meest aansprekende waren de 70’s, 80’s en vroege 90’s.

Ik verbaasde me hoeveel ik eigenlijk nog wist van die tijden. Nummers, uitvoerenden en hele teksten kwamen naar boven borrelen uit de diepe krochten van het brein. Zonder enige moeite zing je de teksten mee, fonetisch of niet. Op meerdere momenten werd ik letterlijk terug gezogen naar mijn jeugd. De muziek liet me voelen wat ik toentertijd voelde ik dacht zelfs soms de tijd te ruiken! (kan ook iets anders geweest zijn daar wil ik vanaf zijn)

Brommers, examen, feesten, rijbewijs en mijn eerste echte liefde. Mijn leven tot nu toe is bijna helemaal te vatten in muziek die door de jaren aan mij is blijven plakken.

Zelfs mijn moeder die inmiddels toch wel heel erg ver weg is in haar ziekte (Alzheimer) kunnen we soms nog terughalen door oude liedjes te zingen of op te zetten. Ze zingt dan op haar manier mee en dat met hersenen die nagenoeg niet meer werken. En toch, toch komt de muziek weer terug.

Ik hou van muziek, ben geen kenner van “goede” muziek maar luister naar wat ik graag hoor en heb een brede interesse. Een goede tekst, een fijne solo of gewoon omdat je lekker mee kunt blehren er is geen definitie voor. Ben dankbaar dat er muziek is en dat ik de laatste tijd er heel veel mee te maken heb. Van dichtbij meemaak hoe ingewikkeld het is je “ding” te laten horen. Het heeft mijn visie op muziek wel verandert. Ik kocht al muziek maar dat is inmiddels nog meer geworden. Gewoon omdat een ander het mogelijk maakt mij te laten genieten en daar zijn of haar tijd in steekt. Dat mag best gewaardeerd worden in erkenning en een paar euro om brood te kopen. Want geloof het of niet, rijk worden van muziek is slechts voor enkelen weggelegd!

Muziek, de rode draad door mijn leven en ik weet van vele anderen! Ik hoop er nog heel lang van te mogen genieten!

Deel/Bookmark

Gelukkig maar *update*

Posted on by
5

Gisteren schreef ik een blog over het vallen van mijn moeder en de eventuele onzichtbare schade die daar bij kon ontstaan. Vanmorgen kreeg ik gelukkig witte rook vanmorgen. Mijn moeder had de nacht goed doorstaan en was om de 2 uur wakker gemaakt. Haar oog was inmiddels nog een keer zo dik en blauw. Het verband zat er gelukkig nog op en de verpleging mocht aan het oog komen wat aangeeft dat het hoogstwaarschijnlijk niet heeeeel erg veel pijn doet.

Hopelijk komt ze de dag ook goed door en is ze niet te verward…

Deel/Bookmark

Bont en blauw

Posted on by
12

Het was al weer even geleden dat de telefoon ging in huize Baklap. De laatste keer was er iets met haar hand en mochten we voor een röntgen foto naar het ziekenhuis. Begin van de avond kwam er weer een telefoontje. “Je moeder is gevallen en heeft zich aan haar hoofd pijn gedaan” was de boodschap, haar wenkbrauw was gescheurd en een kras op haar arm. Ze vertelde me dat de dienstdoende arts onderweg was en dat hechten waarschijnlijk nodig was.

Toen ik even later aankwam in het verzorgingstehuis waren ze nog met haar bezig op haar kamer. Ik heb dat even afgewacht omdat ik haar niet nog mee wilde verwarren. “Ze is heel erg in de war” vertelde de huiskamer medewerkster tegen me en mijn plotselinge aanwezigheid zou dat niet oplossen.

Na een klein kwartier kwam de dienstdoende arts naar mij toe en vertelde dat ze 2 hechtingen gezet hadden boven haar ook. Ze hadden geen verdoving en derhalve was meer niet haalbaar en eigenlijk ook niet menselijk. Ze waarschuwde me dat ze er slecht uitzag en dat ik niet moest schrikken als ik binnen kwam.

Eenmaal binnen in haar kamer zag ik haar liggen op bed in foetus houding met haar rug naar me toe. Pas toen ik voorbij het bed liep zag ik wat er was gebeurt. Haar linker oog was helemaal blauw en de restanten bloed zaten nog op haar wang. Boven haar oog een drukverband waaronder (neem ik aan) de hechtingen zaten. “Ze heeft het kranig doorstaan je moeder, ze heeft een hoge pijngrens” waren de woorden die ik nog mee kreeg.

Toen ze me zag herkende ze me niet maar instinctief voelde ze de aandacht die ze kreeg en ze begon hard te snikken. Het snikken ging over in een huilen dat ik het meest kan vergelijken met het huilen van een wolf. Het klonk vreselijk naar…

Ik ben naast haar gaan zitten en heb gewoon tegen haar gepraat en met haar gezongen. Oude liedjes die ik kon verzinnen… Heel erg in de war en heel emotioneel bleef ze de hele tijd tot dat ze mijn hand vast pakte. Ze nam mijn hand en legde deze onder haar gezicht als ware het een knuffel. Het deed haar goed en ze kwam tot rust… Ik heb daar even zo gezeten tot dat ze bijna sliep, een deken over haar gelegd en na een dikke knuffel rustig weggegaan.

De hele avond zal ze om het uur wakker gemaakt worden om te kijken of er geen zwelling in haar hoofd ontstaat of andere narigheden die we niet kunnen zien. Vannacht om de 2 uur maken ze haar wakker…

Ik hoop maar dat ze de nacht een beetje doorkomt…

Deel/Bookmark

Waar maar hard!

Posted on by
15

Geen blog over Alzheimer deze keer maar een stukje over iets wat ik hoorde gisteren. Zat in de auto en luisterde naar BNR. Er was en programma over economie in het algemeen en beschouwingen over economieën wereldwijd. Vanzelfsprekend kwam Japan ter sprake.

Het gesprek ging over de ramp die zich daar had afgespeeld en kreeg in ene een bijzondere wending.  De econoom in de studio vertelde dat de ramp in Japan eigenlijk helemaal niet zo slecht was. Economisch gezien gaat het Japan al een tijdje niet zo goed. Er waren diverse stimulans maatregelen om de economie uit het “slop” te trekken maar heel erg succesvol was dat allemaal niet. Deze mijnheer zag de aardbeving en tsunamie als een kans voor Japan. Zijn visie was dat er heel veel opnieuw gebouwd moest worden, heel veel mensen nieuwe auto’s en spullen moesten kopen. Dit alles zou bijdragen tot een betere economie voor Japan.

Natuurlijk is dat ook wel zo maar jemig als je het zo koud en kil hoort op de radio dan doet dat wel wat. Honderden mensen hebben de ramp niet overleefd ondanks dat Japan een welvarend land is met goede communicatie middelen en waarschuwingssystemen … ondanks al dat toch vele honderden doden. Ik weet niet hoeveel gezinnen dakloos zijn en alles kwijt zijn. En dan spreekt iemand over het feit dat het goed is voor de economie.

Het geeft eens en te meer maar weer eens aan hoe hard de wereld soms moet zijn. Drama’s aan de ene kant zorgen voor opleving aan de andere kant. En toch als je het zo hoort, hoe waar het ook is, voelt het vies. Vies dat de ellende van de een een winst is voor de ander… en toch.. moet het zo zijn…

 

Deel/Bookmark

En toch vind ik het raar…

Posted on by
16

Afgelopen week kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis waar mijn moeder haar laatste dagen “verslijt”. Ze maakten zich zorgen om haar hand. Deze was dik en het deed haar pijn konden ze met zekerheid zeggen. Na de blaasontsteking, allergie voor de antibiotica en een soort van gordelroos kon dit er ook nog wel bij. De vraag was direct of we in staat waren met mijn moeder naar het ziekenhuis te gaan.

Dezelfde dag was het rondje ziekenhuis niet echt mogelijk dus het zou de dag er na worden. Op de vraag hoe we dat moesten doen kreeg ik eigenlijk een vraag terug in de zin van “hoe bedoelt u?’ Ik gaf haar aan dat het instappen in een auto eigenlijk niet meer mogelijk is en dat ik niet goed wist hoe ik dat moest doen. Gelukkig dacht ze wel met me mee en heeft ze een rolstoel taxi kunnen regelen.

De dag dat we met haar naar het ziekenhuis moesten zat ze kant en klaar in de rolstoel en naar het ziekenhuis verliep op “rolletjes’ (sorry open doel enzo…) al was mijn moeder erg in de war en vreselijk paniekerig. Na een bezoek aan de röntgen afdeling alwaar ik in mooie loden vest de hand van mijn moeder poogde vast te houden bleek gelukkig de hand niet gebroken.

Met een omslachtigheid die zijn weerga niet kent (en waar ik verder niet over ga bloggen want dan staat het internet vol) hebben we een taxi terug kunnen regelen naar het verpleeghuis waar mijn moeder volledig stuk van het uitje met moeite in een stoel gezet kon worden.

Wat ik dan toch raar vind (en de mensen in mijn directe omgeving met mij) is dat van ons als ex-mantelzorgers verwacht wordt dat we altijd klaar staan. Let wel ik sta altijd klaar voor mijn moeder dat is geen discussie maar stel nou.. ik ben op vakantie of kan echt niet. Laten ze haar dan zitten net zo lang totdat we er weer zijn? Natuurlijk niet en ik overdrijf ook wel een beetje maar toch. Het verpleeghuis neemt de zorg over en daar betaal je ernstig veel geld voor als oudere en toch … sta je weer paraat om haar weg te brengen.

Het zal zonder twijfel allemaal te maken hebben met werkdruk en tekort aan personeel en geld maar toch voelt het raar. Wat met mensen die niemand meer hebben of waarvan de familie echt niet meer met ze te maken wil hebben.. wat moeten die mensen dan.

Voorlopig is mijn conclusie niet anders dan eerder, je kunt maar beter ver van de zorg blijven en zolang mogelijk in je huisje blijven wonen… gewoon ‘s nachts doodgaan en klaar.

 

Deel/Bookmark