19 Maart 2010

Afgelopen nacht overleden, Aisha Hunkar… een bijzonder mens met vechtlust voor 10! Haar huisje nog niet klaar …

42 jaar dat is veel en veel te jong. All the good die young!

http://birdsperch.blogspot.com/

Soms weet je niet zo goed wat voor titel je moet kiezen voor iets waar je mee zit. Meestal laat ik de titel dan maar even voor wat het is en begin gewoon als een idioot te typen. Trouwens ik krijg regelmatig via de digitale post opmerkingen dat mijn spelling niet altijd even .. goed is 😉 Weet dat mijn blogs meestal niet meer tijd in beslag nemen dan 5 minuten. Als een emmer die overloopt begin ik te typen op de gekste momenten op de dag en laat er uit wat er uit moet. Soms resulteert dat in een blog met veel schrijffouten.. mijn excuses daarvoor.

Anyhoe, uniek en onderscheidend dus. Ik mag met recht zeggen dat ik deel. Ik deel veel met “jullie” De mensen die mij al wat langer volgen op de socials weten inmiddels best wel wat van mijn leven wat betreft het omgaan met ziekte, tegenslag maar ook humor en gein. Je zou dus kunnen aannemen dat je me redelijk goed kent.. toch? of niet?

Ik merk heel erg aan mijzelf dat ik langzaam maar zeker meer afstand neem van de socials. Niet omdat ik het niet leuk vind maar om de hele eenvoudige reden dat ik soms het gevoel heb 1 van de vele te zijn. Met name in mijn eigen kleine kring van mensen die ik lief heb. Mensen die ik op welk medium dan ook volg, lees of anders bij hou doe ik omdat ik het leuk vind te zien hoe het andere vergaat in hun leven. “What makes them tick” zeg maar. Soms met plezier, soms met medelijden en vaak heel vaak met een dikke vette glimlach op mijn mond. Gewoon omdat veel mensen in staat zijn humor in tekst over te brengen.

Maar dan die kleine cirkel.. ik merk steeds vaker dat ik informatie terugvind in bijvoorbeeld de timeline van twitter. Foto’s, gebeurtenissen, afspraken en gedachten. Waar je vroeger (opa verteld) moest wachten tot het einde van de dag om je verhaal te doen aan de mensen waar je om gaf kun je nu op elk gewenst moment door middel van FaceBook, Twitter of waar dan ook dumpen. Dat doet iedereen dan ook massaal. Waar we zijn, wat we doen, wat de kinderen of de dieren doen. Wie we aan de telefoon hebben gehad of waar we naar op weg zijn. Vakantie plannen en uiteraard wat we eten vanavond (die is trouwens wel heel erg handig soms 😉 )

Voor dat je de mensen gesproken hebt ben je eigenlijk al op de hoogte… Het is ook zo verleidelijk toch? Voorheen moest je er op uit om dit te doen. Fysiek de deur verlaten en op zoek naar mensen die je verhaal wilde horen. Bezig zijn zeg maar. En nu ach… inspiratie, een smartfoon en 140 tekens zijn voldoende om “de wereld” te laten weten wat er in je omgaat. Mooi.. te gek dat het kan maar soms ernstig benauwend.

Ik mis het unieke en onderscheidende van mensen die elkaar op konden zoeken, gewoon omdat dat kon. Geen DM of een “tik” nee fysiek opzoeken. Ik mis het unieke van momenten, momenten die ik alleen weet. Gewoon omdat je een intiemere relatie hebt met sommige mensen. Nu weet iedereen alles en weg is het unieke karakter. Je bent onderdeel van het geheel geworden, niet speciaal, niet bijzonder… niet meer uniek!

Ik vind nog steeds dat Social media een groot goed is, het is een aanvulling voor heel veel (soms eenzame) mensen. Het geeft de mogelijkheid snel en spontaan contact te maken. Het geeft mij de mogelijkheid te delen wat ik meemaak met bijvoorbeeld mijn moeder en haar Alzheimer. Dat te delen kan anderen helpen, steunen of de mensen die het lezen steunen mij! Zeker net zo belangrijk in mijn geval.

Het maakt ons helaas ook lui, we gaan er niet meer echt op uit.. en zoeken onze reflectie in de “timeline” of op onze “wall”. Hebben diepe gesprekken met mensen die we eigenlijk helemaal niet kennen.. ja we kennen ze van AVA of hebben er een paar keer meer gepraat via DM berichten maar kennen? Nee.. en toch delen we heel veel. Het maakt ons sociaal lui!

Ik ben minder gaan delen, minder gaan twitteren.. Mijn kinderen komen niet meer voor in de timeline of op de socials. Twitteren doe ik over speciale onderwerpen die ik de moeite waard vind om te delen. Waar ik ben en met wie ik wat doe is vaak niet meer van belang. Het geeft me ook veel meer rust omdat ik niet constant meer op de telefoon loop te kijken wat iedereen aan het doen is en wat ze over me zeggen… rust en aandacht voor waar ik op dat moment ben. Ik weet het, het is zooooo web 1.0 en 1989 maar stiekem voelt het toch wel goed.

Kunnen delen, niet moeten delen.. weg met de sociale luiheid.. !

Zomer1979, het was ergens in augustus als ik het me goed herinner. Ik was inmiddels richting de 9 jaar oud. We kwamen terug van of gingen op vakantie uit/naar Oostenrijk. Er waren nog geen mobieltjes (gelukkig) en communicatie met het thuisfront was altijd op afspraak. Zo ook dit telefoontje…

We zaten in een wegrestaurant, vergeef me als ik niet meer weet of we terug kwamen of weggingen, toen mijn vader opstond en zei dat hij ging bellen. Mijn oma (de moeder van mijn moeder) paste op het huis tijdens onze vakanties. Na een minuut of 10 kwam mijn vader terug en nam mijn moeder apart. Even daarna kwamen ze terug aan tafel zitten en vertelde ons dat er misschien een ander huis voor ons beschikbaar was… “huh? een ander huis?” dacht ik nog..

Ik ben geboren in een flat, op de 3e verdieping. Het was een flat die slechts 3 verdiepingen telde en daardoor waren wij in de gelukkige situatie dat we een flinke zolder hadden. Beneden was het niet echt ruim en vooral oneconomisch ingedeeld. Een grote lange gang, een eetkamer en een zitkamer die niet verenigbaar waren (zeker niet met de 2 linkerhanden van mijn vader). 2 slaapkamers beneden en 2 boven. We waren met zijn 5’en thuis en ik was de laatste in de rij. Ik kreeg dus automatisch de kleinste kamer. De kamer was serieus klein, ik had een bed dat je kon opklappen tegen de muur. Er boven zat een plank en er voor zat een gordijn (bruin met oranje.. ja hoe cliché voor die tijd) en pas als het bed opgeklapt was had ik wat ruimte om te spelen. Als het bed “uit” stond kon ik er net langs lopen. Kasten had ik niet in die kamer.

Broers hadden het iets beter maar ook niet bijzonder groot. De zolder, ja die was tof! Hoog,groot en met een “houthok” .. wat we met al dat “hout” moesten weet ik tot op de dag van vandaag niet maar we hadden een “houthok” Onder de dakspanten een gordijn met daarachter de overbekende “zolder ik zoek het nog wel een keer uit maar weggooien doen we nog niet” spullen. Het gordijn gaf ons wel een mooie verstop plek en ik weet nog goed dat ik ooit misselijk achter het gordijn vandaan kwam omdat broer en ik het nodig vonden een heel pak “bastogne koeken” soldaat te maken.

Hoe dan ook een flat, een badkamer hadden we niet. Naast de keuken zat een “nat hok” waarin een lavet zat. Voor de jonkies onder ons, een lavet was een soort wasmachine. Een ronde stenen bak waarin je een schoep kon doen. Deze werd dan door een motor aangedreven en “draaide” de was door het lavet. Ernstig handig toentertijd. Hebben naar mijn weten er maar even gebruik van gemaakt omdat daarna de “bovenlader” zijn entree deed. Klein dus… een keuken, balkon aan de voorkant en het lavet.

Voor de deur een enorm grasveld. Erg praktisch (zeker nu ik zelf vader ben) voor mijn ouders toentertijd want ze keken zo uit over het veld en konden ons in de gaten houden. En deden zij dat niet dan deed een van de andere buren dat wel. Sociale controle was toen nog gewoon en voelde veel minder als inbreuk op privacy dan dat het nu doet.

Een ander huis… jeetje.. in een heel ander gedeelte van Hilversum. Helemaal aan de andere kant zelfs. Andere school, andere vriendjes.. ik vond het maar niets en de bokkenpruik ging op.

Mijn vader kon het eigenlijk niet helemaal betalen maar maakte toch een afspraak om te gaan kijken in dat huis. Het was een mooie dag toen we gingen kijken. De zon scheen uitbundig en ik was stiekem toch wel benieuwd.

Het nummer was 51.. in een hofje.. in een wijkje… ver van alles wat ik kende. Het eerste dat mij opviel was dat alles hetzelfde was. Ieder huis hetzelfde en alleen onderscheidend door het huisnummer, beplanting in de tuin en de kleur van de gordijnen. Sja.. aan de voorkant vond ik het eigenlijk niets…

Het was even wachten maar uiteindelijk konden we naar binnen. Het huis was leeg… geen tapijt, geen leven, steriel en dood.

Ik weet nog dat toen ik de huiskamer in liep en even bleef staan de volgende woorden sprak “we kunnen wel een treintje aanleggen om van de voor naar de achterkamer te komen!” zo onder de indruk was ik van dat huis. Het was groot, heel erg groot zeker voor mij op dat moment. Het was een licht huis (doorzonwoning in optima forma) en het had een tuin!

Ik was inmiddels verkocht… en gaf mijn ouders mijn zegen (en ik weet zeker dat alleen dat al de overtuigende trap was voor ze 😉 ) …

1979 begon mijn nieuwe leven. Een leven uit de flat, een leven zonder alles wat ik tot die tijd kende behalve mijn familie. Een leven met nieuwe vrienden en uitdagingen.

Het is Dinsdag 26 April 2011. Ik ben inmiddels een paar jaar ouder en op sommige punten zelfs wat wijzer geworden.

Ik sta in het huis waar ik 32 jaar geleden compleet van ondersteboven was… Het huis is leeg, levenloos en kaal. Vloerbedekking heeft plaats gemaakt voor beton… de kasten voor plekken op de muur waar mijn vader of mijn oom nooit bij konden met schilderen of behangen.

Uit het plafond steken dezelfde koperen draden die daar 32 jaar geleden ook zaten. Ik sta voor in de kamer en kijk naar achteren. Die trein om van voor naar achteren te komen heeft plaatsgemaakt voor “het is best een ruime kamer” .. de zon schijnt even uitbundig als toen…

Boven is het leeg, de tuin is leeg, de badkamer is leeg.. alsof de afgelopen 32 jaar nooit zijn gebeurt. Alsof geschiedenis verdwijnt met het inleveren van de sleutel.

Voor de kenner voldoende geschiedenis. De klemmetjes van de telefoon kabel die ik trok toen mijn ouders naar de kerk waren op zondag ochtend. De gaten van de antenne voor de 27MC die ik plaatste toen mijn ouder naar de kerk waren. De gaten van de kabeltelevisie die ik trok toen zij… inderdaad.. kerk 🙂

Teksten op de vloer, geschreven in een baldadige bui. Het gaat over mijn oudste broer en zijn toenmalige vriendin. Aangezien ik niet weet welke leeftijden die lezen zal de inhoud van die tekst bij mij blijven.

Leeg.. klaar… 32 jaar lang mijn plekje. 32 jaar lang mijn geschiedenis.. 32 jaar lang het veilige heenkomen van mijn ouders. Daar waar ik het levenloze lichaam van mijn vader in mijn armen nam en hem een kus op zijn koude voorhoofd gaf. Daar waar ik sliep, daar waar mijn broers sliepen, daar waar mijn kinderen en vrouw sliepen… daar waar mijn hele halve leven zich heeft afgespeeld.

5 Kilometer verderop zit ze, geen weet van wie ze ooit was en waar ze ooit was.. geen idee

Ik leg de sleutels op het aanrecht en loop voor de laatste keer door de gang. Nog een keer snuif ik de lucht op die ik al zo lang associeer met “veilig” en “thuis” en “mijn” en probeer af te sluiten in mijn hoofd…

Ik begin alvast met de deur…

Ik wist het zo zeker, er was geen andere weg. De toekomst was helder en duidelijk. Zo moest het gaan en niet anders.

En dan heel langzaam, gaandeweg in alles wat je doet bekruipt je dat gevoel van onrust. Is het wel zo? Is dit wel de juiste weg? Weet ik het allemaal wel zo zeker? Het probleem is dat gedurende deze tijd je als verlamd komt te staan. Er komt feitelijk niets meer uit je handen en geest. Alsof de wereld stil komt te staan terwijl alles gewoon doorgaat.

Daar doorheen komen is lastig want voor je goede god weet je dat een tijdje geleden alles nog zo helder en duidelijk was… nu niet meer. Hoe daar dan uit? Hoe doe je dat.. hoe kom je weer aan het lopen of hoe kom je weer vooruit?

Het is als die groep mensen die staan te kijken hoe er iemand verdrinkt. Iedereen denkt van de ander “dat doet hij of zij wel”  en uiteindelijk staat iedereen stil en de persoon verdrinkt. Je staat er bij en je kijkt er na. Je weet dat je knopen door moet hakken alleen weet je niet elke dag zeker welke knoop dan in godsnaam. Stel dat je de knoop doorhakt waar je aan hangt? Dan pleur je mooi naar beneden… of de knoop waar je kinderen aan hangen? Dan pleuren die naar beneden.

Welke knoop, vooruit of achteruit.. “had ik maar” of “zal ik nu”  wel doen of niet doen.. stilstaan of verdrinken… stil zijn of vertellen, eerlijk of oneerlijk…

En dan net als je denkt dat je het weet… blijk je zoals altijd weer helemaal niets te weten.

Wat ik wel weet is dat het niet te lang moet duren 🙂

… althans.. dat denk ik

Sorry voor de vloedgolf aan blogs, soms heb je dat.

Gisteren de ontruiming van het huis van mijn moeder (blog) en ze was weer gevallen waardoor haar gezicht weer in elkaar zat (blog) en een miscommunicatie qua planning prive maakte mij vanmorgen niet de meest leuke persoon in deze wereld.

Mijn oudste 2  kinderen hadden studiedag (althans de docenten) en waren vrij. De oudste had een verjaardag welke gevierd werd in de Eemhof (CenterParcs). Met enige spoed en gehaast vanmorgen naar Zeewolde gereden om daar rond 09:30 aan te komen zoals de planning in de uitnodiging aangaf. De auto parkeren op hop naar het zwembad lopen. Op zich een lekker ritje gehad en kunnen kletsen met Junior.

Aangekomen rond 09:45 en er was helemaal niemand. Nog even gewacht maar niets nada noppes njente. Tijd om met inmiddels een kleine irritatie factor de telefoon te pakken en naar huis te bellen. “Ik ga even informeren” zei Bri “bel je zo terug” … Enfin een paar minuten later belde ze terug met de melding dat het zwemmen pas om 11 uur was en dat iedereen nu bij de jarige job thuis zat… *zucht*

Al vloekende en tierende liep ik rond mijzelf ernstig zielig te vinden .. waarom is dat nou weer niet goed geregeld en ik heb nog zoveel te doen en ik heb me de blubber gehaast en .. en .. en.. Terwijl ik zo zielig ben snauw ik ook mijn zoon nog eens toe dat hij niet zo dicht om me heen moet lopen en hij loopt een eindje bij me vandaan…

Het is dat moment en dat moment alleen, ik zie hem staan.. enigszins verwonderd en enigszins gekwetst… ik kijk eens voor me.. naast me… en naar hem..

“Iedereen kan de klere krijgen!” is de 2e gedachte die ik heb. Ik pak hem lekker bij zijn schouder en tover een dikke vette lach op mijn gezicht. We gaan samen lekker het terras op en ik bestel een grote Cola (wat hij normaal alleen in het weekend drinkt) en een heerlijke moorkop! Zelf neem ik een bak koffie en kwarkgebak (jaja de lijn enzo 😉 ) en we hebben samen meer dan een uur in de zon heerlijk gesproken, gelachen en ge-Joetoept 😉 en nog meer cola gedronken 🙂

Mijn dag is weer helemaal goed 🙂