Donderdagmorgen in Hilversum, mijn dochter wacht met mama in de wachtkamer tot ze aan de beurt zijn. Ik heb Nick bij me en loop de wachtkamer binnen. Uiteraard een wachtkamer die je kunt verwachten bij ene dergelijke instelling. Strak en uitermate ongeschikt voor 2 jarige boefjes. Even proberen we hem op de stoel te zetten en een boekje in zijn handen te geven maar zijn “lopen?” is dermate sterk dat dit slechts enkele microseconden succesvol is. Ik besluit lekker met hem naar buiten te gaan en moeder en dochter aan de gretige handen van de orthodontist over te laten (kassa!).

We lopen naar buiten samen en ik vraag hem mijn hand goed vast te houden. We zitten midden in het centrum van Hilversum en daar rijden (nou ja als ze niet vast staan) best veel auto’s. Hij pakt mijn hand lekker beet. Dan pas merk je hoe klein 2 jaar eigenlijk ook weer is. Ik met mijn 1.90 (gelukkig met armen als een Gibbon) kijk op dat kleine blonde koppie neer. Hij praat honderd uit als we samen door een drukke straat lopen. “Vrachtwagen!” en “Auto!” en “bus” zijn de woorden die ernstig snel verankerd waren in zijn vocabulaire.

In de verte zien we de Vitus kerk en ik vertel hem dat dit een kerk is en wijs naar de hoge toren. Zijn antwoord is “kerrrrk… wow….” en de glimlach op mijn gezicht begint inmiddels ernstig debiele vormen aan te nemen. Nog iets meer en ik scheur zo uit mijn kaak! Langs de rotonde de Groest op en het begint te regenen. De plassen van de vorige bui liggen en nog en met de precisie van een lange afstandsraket weet hij elke plas perfect te raken met zijn voeten.

Het is laden en lossen tijd in het centrum dus mijnheer wordt op zijn wenken bediend. Vrachtwagens met vlees, tapijt, wit- en bruingoed. Busjes met letters in de kleuren wit, rood, blauw en groen. Alles staat er en elke bus, vrachtwagen of motor moet bekeken en benoemd worden.

Inmiddels regent het wat harder… “papa… hoog!” zegt het ventje en ik zet hem lekker op mijn nek. “wooooow hoog !!!” hoor ik boven mijn hoofd schallen en de lach op mijn gezicht kan NIET breder! We lopen nog een stukje door en samen rennen we door elke plas die we kunnen vinden… zeiknat vertrekken we richting de auto terwijl hij lekker mijn hand vasthoud en met zijn kleine duimpje langs de muis van mijn hand aait.

“we zijn er bijna” roept hij als het rode gevaar (dank Gabri!) in zicht komt .. “auto, rijden!!!” schatert hij 🙂 De timing is perfect, moeder en dochter komen aanlopen op dat zelfde moment. Drijfnat maar ooooh zo voldaan stappen we in de auto en rijden terug.

Schoentjes uit, jasje uit en met natte haartjes op de bank … de geur van natte kleding hangt in het huis… alsof ik 35 jaar terug reis in de tijd.. heerlijk!

Ik bedacht mij laatst dat ik inmiddels al een jaar of 21 mijn eigen “license to kill” (ook wel rijbewijs genoemd) heb. Al ruim 21 jaar stuur ik redelijk schadeloos (jaja ook ik heb wel eens een oepsje gehad) mijn diverse auto’s door het Nederlandse en buitenlandse landschap. De laatste tijd net ff iets meer dan anders. Was altijd heel blij dat ik net zo veel kilometers meer maakt. Vroegah (opa verteld) als geluidsman reed ik me een versuffing. Kris kras het land door elke dag de hele dag. Daarna kwam er een lange periode dat het meeste wat ik reed in de vakantie was (op weg naar Zuid Frankrijk).

Zoals gezegd de laatste tijd weer veel op de weg. Woon werk verkeer is mwah ietsje langer dan normaal en ik rij veel door het land naar optredens enzo. Gaandeweg kom je er achter dat de weg bevolkt wordt door chauffeurs en chauffeuses van diverse pluimage. Ben voor de grap (en om de tijd een beetje te doden) eens gaan kijken of ik de diverse bestuurders kon kwalificeren. Here are the results of the Netherlands…

De Pet!

De pet is een een icoon op de weg. Niet alleen van ver te herkennen aan het hoofddeksel wat die persoon draagt maar vaker nog aan de stijl van rijden.. althans rijden.. je zou het voortbewegen in een lichaamsvreemde object kunnen noemen. De Pet rijd rustig, neemt de tijd en kijkt goed om zich heen. Beetje jammer is dat ze dat ook op de snelweg doen waardoor de afstand tussen jou en De Pet vaak sneller afneemt dan je had gehoopt. De Pet is een rustige maar vooral voorzichtige rijder. Vaak niet zo goed meer in staat de snelle wereld om zich heen te interpreteren en gaat daardoor onzeker rijden. “was het nou 100 of 80 hier?” en maar al te vaak kiezen ze dan voor de veilige weg.. ergo 80 – 10 want je weet maar nooit of die kilometer teller wel goed staat. De Pet kijkt ook heel graag en vaak naar rechts om te kijken of daar niets aankomt. Een goede eigenschap maar lastig als er geen wegen van rechts komen, je op een voorrangsweg rijd of links als rechts wordt ervaren.
De Pet is regelmatig de leider van lange optochten op provinciale wegen.

De “oh fuck wat doe ik nu” rijder.

Heel herkenbaar op de weg. Deze rijder rijd graag. Houd ook wel van doorrijden maar heeft last van klapvoeten of spieren die zich op een spastische manier steeds aanspannen en ontspannen. De rijder is heel duidelijk te herkennen. Het is een trouwe metgezel op de snelweg. Ze rijden voor je met zeg. 115 en jij rijd 120. Resultaat is dat als je niet inhaalt je aan kan haken op de (immer aanwezige) trekhaak. Wanneer je inhaalt bedenkt de rijder zich dat hij schijnbaar te zacht rijd en geeft tijdens het inhalen gas bij. Het liefst zoveel dat ze niet weer iets harder rijden dan jij. Uiteindelijk kom je er voorbij (al rij je inmiddels 140) en zakt de auto weer af naar 115. Vaak enkele tientallen van seconden later doemt diezelfde auto weer op in je spiegel. Jij rijd inmiddels 125 en kart door en steevast komt die auto je weer inhalen. Vaak met 140 gassen ze je voorbij en laten ze graag zien dat ze inderdaad een (immer aanwezige) trekhaak hebben.. met matching trekhaakbeschermoliedopje van Kwik Fit. En als ze je dan voorbij gegaan zijn zie je ze denken “oh fuck wat doe ik nu” en per direct laten ze het gas los en zakken wederom af tot de door hun schijnbaar gewenste 115 kilometer per uur.
Ik ken momenten waar ik dezelfde auto minimaal 14 keer heb moeten inhalen terwijl ik op cruise control stond. Gelukkig was het geen lange rit toen 😉

De “ik sta in mijn recht” rijder

Mooie types zijn dat .. Je kent het wel, je moet een uurtje of anderhalf sturen en de cruise control staat op 125 (foei Menno dat mag niet!!!) en het gaat lekker. De weg is niet vol en je haalt rustig de auto’s en vrachtwagens in. Je zwiert van links naar rechts op de snelweg met een heerlijk stimulerend muziekje op (Reclame: LEF is een top cd daarvoor 😉 : Einde reclame). En dan heb je een aantal vrachtwagens en gewone bestuurders op een rij. Daarachter zit een auto die NET voordat jij er aan komt cruisen besluit in te halen. Niets mis mee al is het fijn dat ze dat wellicht iets eerder aangeven. De rijder gaat naar links op EXACT 120 kilometer per uur. Geen kilometer harder of zachter. De rijder blijft vervolgens links rijden… 1 auto voorbij, 2 auto’s voorbij… 3, 4 ,5 ,6 en dan komt er een flink gat tussen de auto’s.. vaak honderden meters. Maar de rijder ziet (scherp als hij of zij is) dat er een kilometer verder nog een vrachtwagen rijd. En de rijder besluit in als zijn of haar wijsheid die ook nog in te halen. Rechts is de baan leeg maar nee de auto blijft links.. exact 120. Net zo lang totdat de vrachtwagen van Dinky Toy is gegroeid tot volwassen wagen. En de hele tijd kijkt de rijder in zijn spiegel. Vaak quasi nonchalant naar rechts hangend en denkend “ik mag hier 120 en niet harder en dat doe ik dan ook niet. Jij ook niet DUS”
Sja.. rustig wacht je af tot de rijder naar rechts verdwijnt na een minuut of 10 en vervolgens plank je hem voorbij.. Nogmaals nonchalant kijkt de rijder naar links en geeft je een blik van “jonge jonge.. pfff”

De “zuinige rijder”

Aahh de zuinig rijder is voor iedereen heel herkenbaar. Dat zijn die rijders die optimaal gebruik willen maken van het feit dat als je achter een auto rijd en je in zijn “wind” zit (jargon: Slipstream) de auto zuiniger rijd. Deze wereldverbeteraar is duidelijk herkenbaar want deze gaat vaak zo dicht op je zitten dat je kunt tellen hoeveel baardharen hij die ochtend is vergeten weg te scheren. Het zijn gezellige types die milieu bewust sturen. Gezellig omdat ze lekker achter je in de auto komen zitten. Als je geluk hebt doen ze ook nog de feestverlichting aan voor je en knippert het grootlicht vrolijk mee op de beat van de muziek die in zijn/haar auto opstaat. Het synchroon meegenieten onderweg geeft me altijd een warm gevoel.. al kan dit ook  komen van de motorkap die bijna onder mijn billen geschoven is… daar wil ik vanaf zijn!

De “Flikker op in ben aan het werk” rijder

Toffe gasten die me altijd goed helpen wakker te blijven. Vaak zijn het busjes of combi auto’s (jargon: dobbelstenen) van aannemers of ander bouw gerelateerde bedrijven. Vroeger was het de koerier maar die zie je een stuk minder sinds “wetransfer” bestaat. Het zijn helden op de weg omdat ze mij en mijn medebestuurders scherp houden want net als je denkt dat je een beetje moe aan het worden bent zien ze dat. En zonder pardon schudden ze je wakker door net op het moment als jij aan het inhalen bent (en suf bent) vlak voor je auto hun bus strak voor je te “gooien” .. het liefst zorgen ze er dan voor dat er een verschil in snelheid tussen zit van een kilometer of 20. Dat is een mooi verschil en op die manier testen ze je reactievermogen, je remschijf en zorgen ze er persoonlijk voor dat je weer wakker bent. Als extra krijg je vaak nog instructies over specifieke vingeroefeningen die je onderweg kan doen. Waarom dat vaak de middelvinger betreft is mij nog niet helemaal duidelijk! Maar dat ze bevlogen zijn in het jouw uitleggen blijkt wel als ze keer op keer de moeite nemen om je via het raam te laten zien hoe je het moet doen!

Zo deel 1 is af 🙂 later meer.. en ja ik zal mijzelf ook indelen in een categorie bestuurders 😉

Gisterenavond 10-06 12 uur.. ik lag nog niet in bed en keek rustig nog even op de laptop. Wat ik zag was bijzonder op zijn minst. Mijn mention lijst begon te lopen .. en te lopen.. en te lopen en met ernstige verbazing heb ik gedurende de hele 10’e van Juni naar mijn timeline zitten staren op Twitter. Zoveel berichten .. ik ben gestopt bij 400…

40 jaar worden is op zich al wel wat want in ene was ik die man waarvan ik 20 jaar geleden dacht “jezus man ga lekker in het cafe zitten en ga weg uit mijn dicotheek” In ene ben je dan 40.. damn.. klinkt zo anders dan 30’er. Maakt uiteindelijk geen fuck uit die ene dag meer of minder maar toch.

Heb het niet gevierd in een manier zoals het vieren van een verjaardag vaak gaat. Stoelen in een rondje en wachten tot de visite komt. Jezelf de reuzel uit de naad lopen om iedereen te voorzien van een hapje en een drankje om vervolgens ‘s avonds compleet gevloerd op de bank uit te puffen zonder ook maar 1 fatsoenlijk woord met iemand gewisseld te hebben. Nee ik heb het gevierd met onder andere al mijn kinderen, heel eenvoudig en heel klein en ik heb het gevierd met de meest dierbaren in mijn leven. Voor de rest was het een dag als alle andere.

Ik blogde al eerder dat ik niet zo veel had om te vieren op het moment. Komt vast wel weer de komende jaren. Maar geloof me .. een tekening en een knuffel van mijn dochter, een kopje, spelletje en dikke knuffel van mijn zonen, een boek en een diner bon was voor mij ruim voldoende. Het bevestigd mij dat ik alles wat ik nodig heb eigenlijk al bezit.

En dan die berichten.. 400 en meer mensen die de moeite hebben genomen mij iets te wensen (wat laat ik even aan jullie fantasie over 😉 ) dat was zo gaaf. van 12 tot 12 bleven de berichten komen. Het was zelfs even zo erg dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. Ik kon gewoonweg niet iedereen beantwoorden hoe graag ik dat ook wilde.

Mede dankzij jullie kan ik jullie verzekeren dat om meerdere redenen mijn 40ste verjaardag er1 was die ik niet snel zal vergeten! Mede dankzij jullie was een moeilijke dag er een die makkelijker verliep dan ik had durven hopen!

Zo.. tijd om gewoon weer 39 te zijn 🙂

Thx!

Ps…

B, dank voor het kiezen voor wat echt belangrijk is!

E, dank je voor wie je bent.. voor mij…