Vandaag had ik een afspraak in het verpleeghuis. De afspraak was met een nieuwe “klanten coördinator” welke als taak heeft de brug te vormen tussen de bewoners en de familie leden. De aanleiding voor het gesprek was dat ergens iemand had besloten dat alle gesprekken voor 1 Juli gedaan zouden moeten zijn. Althans van de afdeling waar mijn moeder bivakkeert.
Voor de afspraak loop ik nog even snel bij mijn moeder binnen. De nieuwe afdeling waar ze zit is een verademing. Alles is nieuw en fris. Het licht op de afdeling is fantastisch. Helder en het lijkt binnen alsof er daglicht binnen komt. Veel wit afgewisseld met kleuren en foto’s of schilderijen. Mooie hoekjes waar je kan zitten. Waar er voorheen een aparte kamer was voor personeel om administratie en dergelijke te doen is er nu in de woonkamer een plek waar de computer en papier staan. Niet meer verscholen achter een deur en een muur, nee open en transparant tussen de bewoners in. Ik moet eerlijk toegeven dat hij/zij die dit ontworpen heeft goed heeft gekeken naar de praktijk. Het zal zonder twijfel in niet alle gevallen handiger zijn voor het personeel maar de dynamiek en aanwezigheid van personeel in de woonkamer maakt het voor de bewoners aanzienlijk beter.
Ze is niet in de woonkamer als ik binnen kom. “Ze zat er net nog” roept een medewerker tegen me.. en het moment dat ik naar buiten loop richting het kantoor waar we afgesproken hebben kom ik haar tegen. Voetje voor voetje, hoofd naar beneden. Kromme rug en grijs als stof. Pak haar even vast en krijg nagenoeg geen reactie. Ze pakt mijn hand en neemt me mee de kamer in. Pas dan kijkt ze op en verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Een dikke knuffel en een kus geef ik haar en zoals altijd de laatste tijd begint ze te snikken. Je zou der bijna niet meer knuffelen maar ook denk ik “beter huilen als emotie dan helemaal geen emotie meer” Ze gaat zitten en ik ga naar mijn afspraak.
Het gesprek verloopt prima en de dame tegenover me blijkt uit het goede hout gesneden. Haar intentie de dingen “anders” te gaan doen klinken heerlijk in mijn oren maar geven me tegelijk het gevoel dat ze een nieuwe Donquichot in het huis is en uiteindelijk ook de strijd tegen de windmolens zal verliezen. We bespreken het zorgpakket van mijn moeder en zoals altijd verbaas ik me weer over de exorbitante bedragen die ze rekenen voor zaken die mij als privé persoon hooguit 1/3 daarvan kosten. Ik vergeet natuurlijk dat alle overhead aan dure kantoren met marmer, secretaresses en salarissen van bestuurders nog betaald moeten worden.
Tijdens het gesprek dwaalt mijn blik af naar het raam. Ik zit tegenover de woonkamer van mijn moeder en door de gordijnen (die vitrage lijken) heen zie ik haar zitten aan de tafel. Ze kijkt links en dan weer rechts. Naar haar buurman en buurvrouw. Haar handen die inmiddels lijken op stukken bast van een oude boom vegen over de tafel. Ze vegen de tafel schoon in haar gedachte want in realiteit is de tafel brandschoon en leeg. Ze staat op en loopt een rondje om de tafel, van vast punt naar vast punt. Sinds ze gevallen is loopt ze moeilijker en heel onzeker. Rusteloos loopt ze naar de TV hoek en blijft even staan, RTL Nieuws staat op met een item van Hella. Ik kan het niet horen maar ze glimlacht even naar de TV. Weer terug naar de tafel waar ze het drinken van een medebewoner jat..
Mijn gesprek is inmiddels voorbij en ik teken een formulier dat bovenop de 3/4 kosten die automatisch afgeschreven worden van mijn moeders rekening nog eens 110 euro extra gaat kosten. Wie ben ik haar het luisteren naar muziek te ontnemen, of te zingen… het is haar geld…
Ik zoek haar nog even op na afloop, ze staat op het balkon/terras buiten. Weer pakt ze me hand en neemt me mee naar de rand van het balkon. Naast ons zitten een man en een vrouw. Ik kan niet helemaal plaatsen of de man ook een bewoner is of een bezoeker van de dame (waarvan ik zeker weet dat ze bewoonster is). Mijn moeder draait zich om en kijkt de man aan.. na een seconde of 10 gaat haar hand omhoog en zwaait ze naar de man “Hoi” zegt ze “ik ken jou nog wel” … Het waren meer woorden achter elkaar dan ik in lange tijd had gehoord. Ze pakt de hand van de man en lacht vriendelijk. Als ik niet beter zou weten zat ze gewoon te flirten met dat mannetje 🙂 Ik grijns en bekijk de scene die voor mij afspeelt. De man staat op en loopt met haar mee omdat mijn moeder hem soort van meetrekt (heb in ene medelijden met mijn vader .. want als ze dit nu nog doet wat voor een “beest” moet dat vroeger geweest zijn 😉 ).. De man loopt gewillig mee en verteld mij iets te vaak dat hij geen bewoner van het huis is.
Hij zet haar liefdevol in een stoel en vertrekt weer terug naar het balkon. Een vriendelijke lach naar mijn moeder en een hand voor mij. Mijn moeder zit een beetje emotieloos op de stoel voor zich uit te staren. Ik vind het fijn zo af en toe een te zien dat ze leek te genieten. Die ene minuut met die vreemde man deed haar schijnbaar goed. Ik buk voor haar en geef haar een kus.. een knuffel en krab lekker even op haar rug.. en het huilen is terug.
Vlak en emotieloos blijft ze uiteindelijk achter.. gelukkig op een mooie en vaak gezellige plek die helaas wel heel veel geld kost maar goed.. het zij zo.
