Ik blog niet meer zo vaak over mijn moeder. Niet omdat ik dat niet wil, omdat er geen tijd is of iets dergelijks. Nee ik blog niet zo vaak meer over mijn moeder omdat ik bang ben in herhalingen te vallen. Ze is verandert, het is een mens in lijf maar een klein kind in geest. En net zoals alle kleine kinderen zijn die wispelturig en soms onredelijk. Leuk bloggen is dat niet altijd.Vandaag was ik er weer eens samen met mijn 2 oudste en na zo’n tijd is het wel weer eens zinvol mijn middagje met haar te beschrijven.
Gelukkig wilde beide oudste vrijwillig mee “we hebben Oma al zo lang niet gezien” was het unanieme antwoord van beide kinderen. Ik dwing ze niet en overvraag ook niet. Het moet voor hen ook een rotgezicht zijn. Zeker de oudste heeft mijn moeder, zijn oma, nog redelijk goed meegemaakt. Als een Oma die langs kwam en mee at op Vrijdag. Als ik ze zou dwingen willen ze sowieso niet meer mee. Maar goed vandaag wel gelukkig. Het geeft mij en beetje afleiding tijdens de bezoekjes.
We komen binnen en vinden mijn moeder op de 1e verdieping in de huiskamer. Ze zit naast Herman, de man met gebalde vuisten, en schijnbaar in goede doen. Ik kijk haar in de ogen en ze kijkt me terug aan. Weer vlak en emotieloos kijkt ze me kortstondig aan. Geen belletje gaat er rinkelen maar ondanks dat weet ze toch een lach van haar gezicht te krijgen als ik haar “ma” noem. De kinderen geven haar een kus en dat vind ze fijn.
We nemen haar zoals altijd mee naar beneden om een kopje koffie in het restaurant te doen en gaan schuifelend op weg naar de lift. Ze heeft niets met liften, nooit gehad ook, en stribbelt een beetje tegen als ze met mij de lift in moet gaan. Gelukkig geeft mijn arm haar voldoende vertrouwen het toch te doen en we dalen af naar de begane grond.
Beneden aangekomen stappen we uit de lift en mijn moeder klaagt en spreekt het woord “vol” .. Ik heb geen idee waar ze het over heeft en denk nog in mijn onschuld dat ze misschien te veel gegeten heeft. Schuifelend door de gang is me snel duidelijk wat ze bedoelde. Ze heeft haar broek met de andere hand vast en je ziet dat ze ongemakkelijk loopt. Langzaam maar zeker zie ik uit de linker pijp van haar broek een gedeelte van een luier verschijnen. “Kut” denk ik “haar luier is losgegaan” en in ene weet ik wat ze bedoelde met “vol”.. Ik voel me schuldig dat ik dat niet direct doorhad maar jemig.. met grote regelmaat weet ik het ook even niet meer met haar.
De luier is inmiddels bijna helemaal op de grind en ik trek hem maar uit de broekspijp en vouw hem dicht. Niet schoon uiteraard en zoals ik al zei, ze gaan op kinderen lijken in meer wegen dan je zou willen. De incontinentie is er daar 1 van. Gelukkig is er een verzorger in de buurt die aanbied haar te verschonen. We moeten even wachten omdat ze de juiste spullen moet halen.
Nu is wachten met mijn moeder een kansloze zaak geworden. Ze is zo verdomde rusteloos dat meer dan 30 seconden stilstaan onmogelijk is. Ze wipt, ze trekt, ze draait en ze moppert. Ze wil zitten, nee ze wil staan… ze wil lopen.. nee ze wil zitten.. Met veel pijn en moeite hou ik haar bij me tot de verzorgster terug is. Ze neemt haar mee naar de wc en ik wacht rustig af.
Mijn dochter wijst me met een klein beetje afschuw naar iets wat op de grond ligt naast de plek waar ik zo even nog met ma stond. Een stuk ontlasting ligt er op de grond… Omdat ik mijn kinderen bij me heb probeer ik mijn emoties enigszins te beperken maar van binnen ben ik zo verschrikkelijk boos. Verdomme waarom moet dat nou zo. Waarom moet een mens van binnen compleet sterven zonder dood te gaan. Waarom kan ze zich niet uiten maar zie je aan haar dat ze zo verschrikkelijk ongelukkig is als ze ontdekt dat ze in haar broek gepoept heeft. Ik probeer me er overheen te zetten en ga maar een gesprek aan met mijn kinderen. Hoe moeten die zich wel niet voelen… en gek genoeg accepteren ze het op een bepaalde manier. Ze spiegelen zich toch aan de ouders, ook met dit soort zaken schijnbaar.
Ma komt terug en uiteindelijk strijken we neer in het restaurant. Het is muziek middag en iemand bespeelt de piano terwijl een vaste vrijwilliger (die zijn vrouw daar heeft zitten) de zaal vermaakt met oude Hollandse liedjes. Van “aan de Amsterdamse grachten” tot “droomland” passeren de revu. En de mensen genieten van de muziek. Zelfs mijn moeder weet af en toe nog een paar woorden te vinden en zingt “aan de Amsterdamse grachten” een beetje mee. Ze kijkt me aan en ik zing ook lekker mee en ze lacht naar me.. om vervolgens emotieloos langs me heen te kijken en even daarna weer te gaan huilen…
Ik blogte al eerder, gesprekken nee die zijn er niet meer. Herinneringen verder weggestopt dan mijn woorden reiken en herkenning is van regelmatig naar zelden verschoven. Meestal zit ik er maar, trek rare bekken naar haar en die beantwoord zij met nog gekkere bekken (ik moet in “het gekke bekken trekken” mijn meerderen erkennen in mijn moedertje) en dan lachen we.. voor even.
Een dikke vette knuffel geef ik haar als we haar achter laten in het restaurant en terwijl ik achter haar sta en haar knuffel ben ik zo verdrietig dat ik haar niet meer bereik dat ik het (weer) niet droog hou (mietje) .. ik verstop me achter haar nek en fluister zachtjes in haar oor dat ik haar mis. Mijn oudste heeft het feilloos in de gaten en legt zijn hand op mijn schouder. De moeder getroost en geknuffeld door haar zoon en de vader getroost door zijn zoon… het is een apart maar eigenlijk heel mooi moment.
